Wydrukuj tę stronę
piątek, 31 maj 2019 20:24

W czerwcu rozsyłamy myśli św. Pawła VI papieża. Poniżej trochę informacji o nim.

Napisał
Oceń ten artykuł
(0 głosów)

W czerwcu rozsyłamy myśli św. Pawła VI papieża. Poniżej trochę informacji o nim.

 

Paweł VI, łac. Paulus VI, właśc. Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini (ur. 26 września 1897 r. w Concesio, zm. 6 sierpnia1978 r. w Castel Gandolfo) – włoski duchowny rzymskokatolickiarcybiskup Mediolanu (1954–1963), 262. papież i 4. Suweren Państwa Watykańskiego od 21 czerwca 1963 r. do 6 sierpnia 1978 r., święty Kościoła katolickiego.

Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini urodził się 26 września 1897 r. w Concesio, małym miasteczku koło Brescii. Jego rodzicami byli Giudetta Alghisi i Giorgio Montini, a starszym bratem polityk Ludovico Montini. Uczył się w Collegio Cesare Artici (w 1913 r. przerwał naukę z powodów zdrowotnych), a w 1916 r. zdał maturę w gimnazjum Arnoldo di Brescia. Przez następne cztery lata studiował w seminarium w Brescii. 29 maja 1920 r. w Brescii przyjął święcenia kapłańskie.

Zaraz po święceniach przeniósł się do Kolegium Lombardzkiego w Rzymie. Studiował również filozofię i prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, literaturę na Sapienzy oraz dyplomację w Kościelnej Akademii Szlacheckiej. W czasie studiów opanował francuski, hiszpański, niemiecki i angielski. Doskonale znał grekę.

W czasie dalszych studiów pracował jako duszpasterz w Rzymie (1920–1923). W 1923 r. podjął pracę w dyplomacji watykańskiej, był m.in. sekretarzem nuncjusza apostolskiego w Polsce (maj–listopad 1923 r.). Po powrocie do Watykanu był urzędnikiem Sekretariatu Stanu, jednocześnie w latach 1925–1933 sprawował funkcję narodowego asystenta kościelnego sekcji uniwersyteckiej włoskiej Akcji Katolickiej. Otrzymał tytuły: tajnego szambelana papieskiego (1925), prałata Jego Świątobliwości (1931), protonotariusza apostolskiego(1938).

16 grudnia 1937 r. został mianowany substytutem w Sekretariacie Stanu; był jednym z najbliższych współpracowników sekretarza stanu, kardynała Eugenia Pacellego (późniejszy Pius XII). 19 listopada 1952 r. papież mianował go prosekretarzem stanu do bieżących spraw kościelnych. W grudniu tego samego roku odmówił promocji kardynalskiej.

1 listopada 1954 r. został wyznaczony na arcybiskupa Mediolanu; przyjął sakrę biskupią 12 grudnia 1954 r. w Rzymie z rąk kardynała Eugène’a Tisseranta (dziekana Kolegium Kardynalskiego). Cieszył się opinią „arcybiskupa robotników”; wielokrotnie w swoich wystąpieniach podkreślał znaczenie sprawiedliwości społecznej. Odwiedzał zakłady pracy, powoływał do życia i często wizytował nowe parafie, był inicjatorem budowy nowych kościołów.

15 grudnia 1958 r., na pierwszym konsystorzu papieża Jana XXIII, został mianowany kardynałem, z tytułem prezbitera Santi Silvestro e Martino ai Monti. Blisko współpracował z papieżem w okresie przygotowań do soboru watykańskiego II oraz podczas pierwszej sesji Soboru. Jako kardynał był członkiem Kongregacji Konsystorialnej, Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościoła oraz Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów.

21 czerwca 1963 r., w trzecim dniu (w piątym głosowaniu) konklawe po śmierci Jana XXIII, został wybrany na papieża i przyjął imię Pawła VI. 30 czerwca kardynał Alfredo Ottaviani dokonał koronacji papieskiej.

Jako papież, Paweł VI kontynuował prace nad reformą Kościoła katolickiego, a jego mottem przewodnim stała się kontynuacja II soboru watykańskiego, przerwanego na skutek śmierci Jana XXIII. Jego planem była rewizja kodeksu prawa kanonicznego i działanie na rzecz pokoju i jedności chrześcijan. Drugą sesję soboru otworzył 14 września 1963 r., gdzie ustalono dopuszczenie osób świeckich i ograniczono utajnienie obrad. Sesja została zamknięta 4 grudnia, a następnie Paweł promulgował Konstytucję o liturgii świętej i Dekret o środkach społecznego przekazywania myśli. Sobór został wznowiony rok później, 14 września 1964 r., a tydzień wcześniej papież dopuścił do obrad także kobiety (zakonnice i świeckie). Została ona poświęcona opracowaniu najważniejszego dokumentu soboru – Konstytucji Dogmatycznej o Kościele. Wydano ją już po zakończeniu trzeciej sesji (21 listopada 1964 r.), a oprócz niej, ukazały się także: Dekret o ekumenizmie i Dekret o Kościołach katolickich wschodnich. W tym samym czasie (wbrew Ojcom soborowym) ogłosił także Matkę Boską, Matką Kościoła. Czwarta, ostatnia sesja soboru zakończyła się 8 grudnia 1965 r. i wkrótce potem utworzono pierwsze komisje posoborowe.

Z inicjatywy papieża obradował także w Watykanie Światowy Synod Biskupów (ustanowiony dokumentem Apostolica sollicitudo z 15 września 1965 r.); w okresie pontyfikatu Pawła VI miało miejsce pięć sesji Synodu:

  • I Zwyczajna (19 września – 29 października 1967 r.) – zajmowała się reformą prawa kanonicznego, sprawami doktrynalnymi, wychowaniem seminaryjnym księży, małżeństwami mieszanymi oraz reformą liturgii;
  • I Nadzwyczajna (11–27 października 1969 r.) – sprawa kolegialności episkopatu;
  • II Zwyczajna (30 września – 6 listopada 1971 r.) – kapłaństwo i sprawiedliwość na świecie;
  • III Zwyczajna (27 września – 26 października 1974 r.) – ewangelizacjawe współczesnym świecie;
  • IV Zwyczajna (30 września – 29 października 1977 r.) – katechizacja, szczególnie dzieci i młodzieży, we współczesnym świecie.

Decyzją Pawła VI 15 listopada 1966 r. Kongregacja Doktryny Wiary wydała dekret anulujący kanony 1399 i 2318 ostatecznie likwidując po 400 latach indeks ksiąg zakazanych. Paweł VI dokonał reorganizacji Kurii Rzymskiej (konstytucja apostolska Regimini Ecclesiae Universae, 15 sierpnia 1967 r.), zniósł lub ograniczył znaczenie części urzędów; jednocześnie powołał do życia nowe urzędy, uwzględniając wymogi współczesnego świata (m.in. Papieską Komisję ds. Środków Społecznego Przekazu). Zreformował również Kolegium Kardynalskie, a jego nominacje znacznie poszerzyły grono kardynałów zarówno liczebnie, jak i narodowo. Przywrócił wysokie znaczenie kardynałom-patriarchom Kościołów Wschodnich, a także wprowadził ograniczenie wiekowe prawa udziału w konklawe (80 lat). Ponadto zarządził, by dziekan i subdziekan Kolegium Kardynałów był wybierany z grona kardynałów biskupów, a nie otrzymywał godność z tytułu starszeństwa, jak to było do tej pory. Zalecił także, by wiek 75 lat był granicą, przy której każdy biskup winien zaproponować rezygnację z funkcji.

Kreował 144 kardynałów na sześciu konsystorzach, m.in. arcybiskupa Karola Wojtyłę, późniejszego papieża Jana Pawła II.

Promulgował nowy Mszał Rzymski, który zdaniem zwolenników mszy w języku łacińskim kłóci się z postanowieniami II Soboru Watykańskiego w kwestiach liturgicznych. Oprócz tego zlecił komisjom reformę prawa kanonicznegolekcjonarzabrewiarza i muzyki sakralnej. Intensywnie wprowadzał także języki narodowe do liturgii.

encyklice Humanae vitae odrzucał stosowanie środków antykoncepcyjnych i aborcję. Uznał za niezgodne z nauką katolicką związki pozamałżeńskie i kontakty homoseksualnemasturbację uważał za ciężki grzech. Encyklika ta spotkała się z ostrą krytyką anglikanów i w konsekwencji Konferencja Biskupów Anglikańskich odrzuciła ją 6 sierpnia 1968 r. W deklaracji Persona Humana za dopuszczalne uznał jedynie współżycie w małżeństwie. Kategorycznie odrzucił postulaty żądające zniesienia celibatu i wprowadzenia kapłaństwa kobiet.

Paweł VI przykładał dużą wagę do ekumenizmu. Z tego powodu 24 marca 1966 r. spotkał się z arcybiskupem Canterbury Michaelem Ramseyem. W 1977 r. odbyło się ponowne spotkanie z prymasem całej Anglii – Donaldem Cogganem, gdzie podjęto wspólne wysiłki na rzecz przywrócenia jedności. Jednak nieporównywalnie większe znaczenia miały spotkania z prawosławnym patriarchą KonstantynopolaAtenagorasem, w 1964 r. w Jerozolimie, i dwa w 1967 r. – w Stambule i Rzymie. Owocem tych spotkań było wzajemne cofnięcie ekskomunik, które spowodowały schizmę wschodnią w 1054 r.

Dokonał beatyfikacji Maksymiliana Kolbego i Marii Ledóchowskiej. Wbrew żądaniom anglikanów, ogłosił świętymi czterdziestu męczenników Anglii i Walii. Ponadto nadał tytuł doktora Kościoła Katarzynie ze Sieny i Teresie z Ávili, które stały się pierwszymi kobietami, noszącymi tę godność.

W 1975 r. Paweł VI obchodził Rok Jubileuszowy, pod hasłem „Pojednanie, odnowa, pokój”.

Paweł VI jako pierwszy papież od 160 lat odbył kilka podróży zagranicznych, a pierwszą była bezprecedensowa pielgrzymka do Ziemi Świętej w styczniu 1964 r. (m.in. 5 stycznia 1964 r. odwiedził Kneset). W grudniu tr. udał się do Mumbaju, gdzie odbywały się Kongresy Eucharystyczne. 4 października 1965 r. wystąpił na forum Zgromadzenia Generalnego ONZ w Nowym Jorku, gdzie apelował o pokój. Był także w sanktuarium maryjnym w Fátimie (1967), w Turcji, w Kolumbii (na Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym) i w Genewie(1969). W Tym samym roku odwiedził Ugandę, by uczcić pamięć męczenników afrykańskich. W 1970 roku odwiedził kraje Dalekiego Wschodu, gdzie uniknął zamachu na swoje życie.

W 1966 r. chciał udać się w podróż apostolską do Częstochowy na uroczystości Millenium Chrztu Polski. Władze komunistyczne jednak nie wyraziły zgody na jego przyjazd.

Po zawarciu przez Polskę i RFN w roku 1970 układu pokojowego Paweł VI wydał w 1972 r. bullę Episcoporum Poloniae coetus, która porządkowała strukturę Kościoła katolickiego w Polsce po II wojnie światowej (znosząc „tymczasową administrację kościelną” na ziemiach zachodnich i północnych).

Papież nawiązał także poprawne stosunki z ZSRR i jego przywódcą Nikitą Chruszczowem. W konsekwencji Paweł spotkał się w 1966 r. z ministrem spraw zagranicznych Andriejem Gromyką, a rok później z przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej ZSRR Nikołajem Podgornym. Trzy lata później odbyło się jeszcze jedno spotkanie z Gromyką, dzięki czemu zmieniła się polityka Kościoła wobec państw bloku wschodniego.

Papież 14 lipca 1978 r. udał się do swojej letniej papieskiej rezydencji nad jeziorem Albano. Niepewna była sprawa jego powrotu do Watykanu, ponieważ był już dość chory (cierpiał m.in. na artretyzm). 6 sierpnia stan papieża bardzo się pogorszył, przyjął namaszczenie chorych i mimo ciężkiego stanu, jakim były bardzo silne drgawki, zdołał przyjąć ostatnią komunię świętą około południa. Przez 4 godziny był nieprzytomny. Zmarł w Castel Gandolfo, w niedzielę 6 sierpnia 1978 r. o godzinie 21:40. Oficjalną przyczyną śmierci był bardzo rozległy zawał serca z obrzękiem płuc. Papież Paweł VI został pochowany sześć dni po śmierci w Bazylice św. Piotra.

11 maja 1993 r. Jan Paweł II otworzył proces beatyfikacyjny Pawła VI. Faza diecezjalna procesu beatyfikacyjnego zakończyła się 18 marca 1999 r. 20 grudnia 2012 r. Benedykt XVI promulgował dekret o heroiczności cnót Pawła VI.

6 maja 2014 r. komisja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud za wstawiennictwem Pawła VI. Cztery dni później papież Franciszek podpisał dekret o jego beatyfikacji jednocześnie ogłaszając datę tej uroczystości.

19 października 2014 r., w dniu zakończenia III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego rodzinie, papież Franciszek dokonał uroczystej beatyfikacji podczas mszy świętej na placu św. Piotra. Podczas tej uroczystości obecny był papież-senior Benedykt XVI, który jest jedynym z żyjących kardynałów, kreowanych przez Pawła VI.

6 lutego 2018 r. komisja kardynałów i biskupów w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud kanonizacyjny za wstawiennictwem Pawła VI. 6 marca tegoż roku papież Franciszek zatwierdził dekret o tymże cudzie jakim było uzdrowienie nienarodzonego dziecka w łonie matki, zaś 19 maja 2018 r.  konsystorza wyznaczył dzień jego kanonizacji.

Paweł VI został świętym i wpisany w katalog świętych 14 października 2018 r. podczas trwającego Synodu biskupów na temat młodzieży wraz z sześcioma innymi błogosławionymi, m.in. abp Oscarem Romero.

Encykliki:

 

 

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pawe%C5%82_VI 

Czytany 2062 razy Ostatnio zmieniany sobota, 01 czerwiec 2019 18:55
Joanna Mrozik

Najnowsze od Joanna Mrozik