„Ja wiem, że wejdą po odejściu mym wilki ciężkie do was nie oszczędzając trzódki. I z was samych podniosą się mężowie, mówiący odwrócone, (by) odciągnąć uczniów za nimi. Dlatego czuwajcie, przypominając sobie, że (przez) trzylecie nocą i dniem, nie powstrzymaliśmy się ze łzami, kładąc do rozumu jednemu każdemu. I teraz podaję was Bogu i słowu łaski Jego, mogącemu zbudować i dać dziedziczenie wśród uświęconych wszystkich”. (Dokonania wysłanników 20, 29 – 32)