„Gdy zaś weszliśmy do Rzymu, zostało pozwolone Pawłowi pozostawać u siebie samego razem ze strzegącym go żołnierzem. Stało się zaś po dniach trzech, (że) zwołać do siebie on będących Judejczyków pierwszymi. (Gdy zeszli się) zaś oni, mówił do nich: Ja, mężowie bracia, nic przeciwnego (nie) uczyniwszy ludowi lub zwyczajom ojczystym, (jako) więziony z Jerozolimy zostałem wydany w ręce Rzymian, którzy osądziwszy mię, postanawiali uwolnić dla (tego), (że) żaden powód śmierci (nie) być we mnie”. (Dokonania wysłanników 28, 16 – 18)