„Nie bowiem z powodu Prawa obietnica Abrahamowi lub nasieniu jego, (że) dziedziczącym on być świata, ale w powodu usprawiedliwienia wiary; jeśli bowiem (ci) z Prawa dziedziczącymi, jest uczynioną pustą wiara i udaremniona jest obietnica; bo Prawo gniew sprawia; gdzie zaś nie jest Prawo, ani przestępstwo. Dla tego z wiary, aby według łaski, ku być mocną (ta) obietnica (dla) całego nasienia, nie (temu) z Prawa jedynie, ale i (temu) z wiary Abrahama, (który jest ojcem wszystkich nas, tak jak jest napisane, że: Jako ojca wielu ludów położyłem cię) naprzeciw, któremu uwierzył, Boga, ożywiającego martwych i powołującego nie będące jako będące; on wbrew nadziei dla nadziei uwierzył ku stać się on ojcem wielu ludów według (tego) (co jest powiedziane): Tak będzie nasienie twe; i nie stawszy się bezsilnym (w) wierze, zrozumiał, (że) jego samego ciało [już] uczyniwszy się martwym, stuletni gdzieś będąc, i umartwienie łona Sary, względem zaś obietnicy Boga nie dał się rozłożyć niewiarą, ale dał się umocnić wiarą, dawszy chwałę Bogu i przekonany, że co obiecał, mocny jest i uczynić. Dlatego [i] policzone zostało mu ku usprawiedliwieniu”. (Do Rzymian 4, 13 - 22)