„Kiedy poślę Artemasa do ciebie lub Tychika, postaraj się przyjść do mnie do Nikopolis, tam bowiem osądziłem przezimować. Zenasa, znającego się na Prawie, i Apollosa gorliwie wypraw, aby niczego im (nie) brakowałoby. Niech się uczą zaś i nasi, (jak) pięknym dziełom stawać na czele względem koniecznych potrzeb, aby nie byliby bezowocni. Pozdrawiają cię (ci) ze mną wszyscy. Pozdrów kochających nas w wierze. Łaska z wszystkimi wami”. (Do Tytusa 3, 12 – 15)

„Godnym wiary słowo, i co do nich postanawiam, (aby) ty twierdzić mocno, aby rozmyślaliby, (by) pięknymi czynami stawać na czele (ci) (którzy uwierzyli) Bogu. Te są piękne i pomocne dla ludzi; głupich zaś poszukiwań, i rodowodów, i sporów, i walk związanych z prawem unikaj, są bowiem bezpomocne i czcze. Odszczepieńczego człowieka po jednym i drugim włożeniu do rozumu odsuwaj, wiedząc, że jest odwrócony taki i grzeszy, będąc zasądzonym przez samego siebie”. (Do Tytusa 3, 8 – 11)

„Gdy zaś łagodność i uprzejmość pokazała się Zbawiciela naszego, Boga, nie dzięki czynom, (tym) w sprawiedliwości, które uczyniliśmy sobie my, ale według Jego litości zbawił nas poprzez kąpiel ponownego stania się i odnowienia Ducha Świętego, którego wylał na nas bogato poprzez Jezusa Pomazańca, Zbawiciela naszego, aby dawszy się uznać za sprawiedliwych Jego łasce, dziedzicami stalibyśmy się według nadziei życia wiecznego”. (Do Tytusa 3, 4 – 7)

„Przypominaj im, (by) panowaniom podporządkowywać się, słuchać władzy, do każdego dzieła dobrego gotowymi być, (o) nikim krzywdząco mówić, niewojowniczymi być, życzliwymi, całą okazującymi delikatność względem wszystkich ludzi. Byliśmy bowiem kiedyś i my bezmyślni, nieulegli, błąkający się, służący pożądaniom i przyjemnościom rozmaitym, w złości i zawiści wiodąc (życie), budzący obrzydzenie, nienawidzący jedni drugich”. (Do Tytusa 3, 1 – 3)

„Pokazała się bowiem łaska Boga zbawienną (dla) wszystkich ludzi, wychowującą nas, aby odrzuciwszy bezbożność i światowe pożądania, rozsądnie, i sprawiedliwie, i nabożnie zaczęlibyśmy żyć w (tym) teraz wieku, czekając na szczęśliwą nadzieję i pokazanie się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Pomazańca, który dał siebie samego za nas, aby odkupiłby sobie nas z całego bezprawia i oczyściłby sobie samemu lud wybrany, fanatyka pięknych dzieł. Tak mów, i zachęcaj, i zawstydzaj z każdym rozkazem; nikt tobą niech gardzi”. (Do Tytusa 2, 11 – 15)

„Młodszych tak samo zachęcaj, (by) zachowywać rozsądek; nade wszystko ciebie samego podając (jako) wzór pięknych czynów w nauczaniu nieskażoność, szanowność, słowo zdrowe, niemożliwe do obwinienia, aby (ten) z przeciwnej zawstydziłby się nic (nie) mając, (by) mówić o nas złego. Niewolnicy własnym panom podporządkowywać się we wszystkim, bardzo podobający się być, nie mówiący przeciwko, nie oddzielający sobie, ale całą wiarę wykazujący (jako) dobrą, aby naukę Zbawiciela naszego, Boga, przystrajaliby we wszystkim”. (Do Tytusa 2, 6 – 10)

„Ty zaś mów, co przystoi będącemu zdrowym nauczaniu. Starcy trzeźwymi być, szanownymi, rozsądnymi, będący zdrowymi (we) wierze, miłości, wytrwałości. Staruszki tak samo w zachowywaniu się godne świętości, nie oszczercze ani winu licznemu dawszy się uczynić niewolnicami, nauczające piękna, aby uczyłyby rozsądku (te) młode, (by) kochającymi mężów być, kochającymi dzieci, rozsądnymi, nieskalanymi, pracownicami domu dobrymi, podporządkowującymi się swoim mężom, aby nie słowo Boga byłoby spotwarzane”. (Do Tytusa 2, 1 – 5)

„Są bowiem liczni [i] niepodporządkowani, czczo mówiący i zwodziciele umysłów, najbardziej (ci) z obrzezania, którym trzeba zamykać usta, którzy całe domy przewracają, nauczając, czego nie trzeba, haniebnego zysku gwoli. Powiedział ktoś z nich, własny ich prorok: Kreteńczycy zawsze kłamcami, złymi zwierzętami, brzuchami bezczynnymi. Świadczenie to jest prawdziwe. Przez ten powód zawstydzaj ich srogo, aby byliby zdrowi we wierze, nie zajmując się judejskimi bajkami i przykazaniami ludzi odwracającymi od siebie prawdę. Wszystko czyste dla czystych; zaś dla skalanych i niewierzących nic czystym, ale są skalane ich i myśli, i sumienie. Boga przyznają (że) znać, zaś czynami odrzucają, budzącymi wstręt będąc, i nieuległymi, i do każdego dzieła dobrego niezdatni”. (Do Tytusa 1, 10 – 16)

„Tego gwoli pozostawiłem cię na Krecie, aby pozostające później wyprostowałbyś i ustanowiłbyś według miasta starszych, jak ja ci rozporządziłem, jeśli ktoś jest nieobwiniony, jednej kobiety mąż, dzieci mający wierzące, nie w oskarżeniu (o) rozwiązłość lub niepodporządkowanie. Trzeba bowiem, (by) doglądający nieobwinionym być jako Boga szafarz, nie zarozumiałym, nie gniewliwym, nie opojem, nie awanturnikiem, nie szukającym haniebnego zysku, ale gościnnym, kochającym dobro, rozsądnym, sprawiedliwym, świątobliwym, wstrzemięźliwym, trzymającym przed sobą (to) według nauki wierne słowo, aby mocny byłby i zachęcać przez nauczanie, (to) będące zdrowym, i mówiących przeciwko zawstydzać”. (Do Tytusa 1, 5 – 9)

„Paweł, niewolnik Boga, wysłannik zaś Jezusa Pomazańca co do wiary wybranych Boga i uznania prawdy, (tej) co do nabożności, z powodu nadziei życia wiecznego, które obiecał niełamliwy Bóg przed czasami wiecznymi, uczynił widocznym zaś porom własnym słowo Jego przez ogłaszanie, które otrzymałem powierzone ja według rozkazu Zbawiciela naszego, Boga, Tytusowi, prawowitemu synowi co do wspólnej wiary: łaska i pokój od Boga, Ojca, i Pomazańca Jezusa, Zbawiciela naszego”. (Do Tytusa 1, 1 – 4)