„Jeszcze nie zaś przyszedł Jezus do wsi, ale był jeszcze w miejscu, gdzie napotkała go Marta. Zatem Judejczycy będący z nią w domu i pocieszający ją, zobaczywszy Mariam, że szybko wstała i wyszła, zaczęli towarzyszyć jej, uważając, że idzie do grobowca, by płakała tam. Zatem Mariam, jak przyszła, gdzie był Jezus, zobaczywszy go upadła mu do stóp, mówiąc mu: Panie, jeśli byłbyś tu, nie by mój umarł brat. Jezus więc jak zobaczył ją płaczącą i (tych), (którzy przyszli razem z) nią Judejczyków płaczących, wzburzył się (w) duchu i poruszył (w) sobie; i powiedział: Gdzie położyliście go? Mówią mu: Panie, przyjdź i zobacz”. (Według Jana 11, 30 – 34)

„Mówi mu Marta: Wiem, że wstanie (przy) wstaniu w ostatnim dniu. Powiedział jej Jezus: Ja jestem (zmartwych) wstanie i życie. Wierzący we mnie, i choćby umarł, ożyje. I każdy żyjący i wierzący we mnie nie umrze na wiek. Wierzysz (w) to? Mówi mu: Tak. Panie. Ja uwierzyłam, że ty jesteś Pomazaniec, Syn Boga na świat przychodzący. I to powiedziawszy odeszła i zawołała Mariam siostrę jej, skrycie powiedziawszy: Nauczyciel jest obecny i woła cię. Tamta zaś jak usłyszała, podniosła się szybko i przyszła do niego”. (Według Jana 11, 24 – 29)

„Była zaś Betania blisko Jerozolimy jakieś stadiów piętnaście. Liczni zaś z Judejczyków przyszli do Marty i Mariam, aby pocieszyli je co do brata. Zatem Marta, jak usłyszała, że Jezus przychodzi, wyszła naprzeciw mu; Mariam zaś w domu siedziała. Powiedziała więc Marta do Jezusa: Panie, jeśli byłbyś tu, nie umarłby brat mój. [Ale] i teraz wiem, że ile poprosisz Boga, da ci Bóg. Mówi jej Jezus: (Zmartwych) wstanie brat twój”. (Według Jana 11, 18 -23)

„Powiedzieli więc uczniowie mu: Panie, jeśli zasnął, uratowany będzie. Rzekł zaś Jezus o śmierci jego. Tamci zaś uważali, że o zaśnięciu snem mówi. Wtedy więc rzekł im Jezus otwarcie: Łazarz umarł. I raduję się z powodu was aby uwierzyliście że nie byłem tam. Ale idźmy do niego. Powiedział więc Tomasz, zwany Bliźniak, współuczniom: Idźmy i my, aby umarliśmy z nim. Przyszedłszy więc Jezus znalazł go cztery już dni mającego w grobowcu”. (Według Jana 11, 12 – 17)

„Miłował zaś Jezus Martę i siostrę jej i Łazarza. Jak więc usłyszał, że choruje, wtedy pozostał, w którym był miejscu, dwa dni. Następnie po tym mówi uczniom: Idźmy do Judei znów. Mówią mu uczniowie: Rabbi, teraz (usiłowali) cię ukamienować Judejczycy, i znów idziesz tam? Odpowiedział Jezus: Czyż nie dwanaście godzin (jest) dnia? Jeśli ktoś będzie chodził w dniu, nie potyka się, bo światło świata tego widzi. Jeśli zaś ktoś będzie chodził w nocy, potyka się, bo światło nie jest w nim. To powiedział, i po tym mówi im: Łazarz przyjaciel nasz zasnął, ale podążam, aby (wyrwać) ze snu go”. (Według Jana 11, 5 – 11)

„I odszedł znów poza Jordan, na miejsce, gdzie był Jan najpierw zanurzający, i pozostał tam. I liczni przychodzili do niego i mówili, że: Jan wprawdzie znaku (nie) uczynił żadnego, wszystko jednak, ile powiedział Jan o tym, prawdziwe było. I liczni uwierzyli w niego tam. Był zaś ktoś chorujący, Łazarz z Betanii, ze wsi Marii i Marty siostry jej. Była zaś Mariam (tą), (która namaściła) Pana pachnidłem i (która wytarła) stopy jego włosami jej, której brat Łazarz chorował. Wysłały więc siostry do niego mówiąc: Panie, oto którego kochasz, choruje. Usłyszawszy zaś Jezus rzekł: Ta choroba nie jest ku śmierci, ale na chwałę Boga, aby wsławiony został Syn Człowieka przez nią”. (Według Jana 10, 40 – 11, 4)

„Odpowiedział im Jezus: (Czyż) nie jest napisane w Prawie waszym, że: Ja rzekłem: bogami jesteście? Jeśli tamtych nazwał bogami, do których słowo Boga stało się, i nie może uchylone zostać Pismo, (o tym) którego Ojciec uświęcił i wysłał na świat, wy mówicie, że: Bluźnisz, bo powiedziałem: Synem Boga jestem? Jeśli nie czynię dzieł Ojca mego, nie wierzcie mi. Jeśli zaś czynię, i jeśli mi nie wierzylibyście, dziełom wierzcie, aby poznaliście i poznawaliście, że we mnie Ojciec i ja w Ojcu. Usiłowali [więc] go znowu pojmać. I wyszedł z ręki ich”. (Według Jana 10, 34 – 39)

„Owce moje głosu mego słuchają i ja znam je i towarzyszą mi. I ja daję im życie wieczne, i nie zginą na wiek, i nie porwie ktoś ich z ręki mej. Ojciec mój, co dał mi, (od) wszystkich większym jest; i nikt (nie) może porywać z ręki Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy. Podnieśli znów kamienie Judejczycy, aby ukamienowali go. Odpowiedział im Jezus: Liczne dzieła dobre pokazałem wam od Ojca. Z powodu jakiego (z) tych dzieła mnie kamienujecie? Odpowiedzieli mu Judejczycy: Za dobry czyn nie kamienujemy cię, ale za bluźnierstwo, i że ty, człowiekiem będąc, czynisz siebie Bogiem”. (Według Jana 10, 27 – 33)

„Rozdarcie znów stało się wśród Judejczyków z powodu słów tych. Mówili zaś liczni z nich: Demona ma i szaleje. Dlaczego go słuchacie? Inni mówili: Te słowa nie (są) opętanego. Czy demon może ślepych oczy otworzyć? Stało się wtedy Odnowienie w Jerozolimie. Zima była, i chodził Jezus w świątyni w portyku Salomona. Otoczyli więc go Judejczycy i mówili mu: Aż do kiedy duszę naszą rwiesz? Jeśli ty jesteś Pomazańcem, powiedz nam otwarcie. Odpowiedział im Jezus: Powiedziałem wam i nie wierzycie. Dzieła, które ja czynię w imieniu Ojca mego, te świadczą o mnie. Ale wy nie wierzycie, bo nie jesteście z owiec moich”. (Według Jana 10, 19 – 26)

„Ja jestem pasterz dobry, i znam moje i znają mnie moje, jako zna mnie Ojciec i ja znam Ojca. I życie me kładę za owce. I inne owce mam, które nie (są) z dziedzińca tego. I tamte trzeba mi poprowadzić, i głosu mego słuchać będą, i stanie się jedna trzoda, jeden pasterz. Dla tego mnie Ojciec miłuje, bo ja kładę życie me, aby znów otrzymałem je. Nikt (nie) zabiera go ode mnie, ale ja kładę je ze mnie samego. Władzę mam położyć je i władzę mam znów otrzymać je. To przykazanie otrzymałem od Ojca mego”. (Według Jana 10, 14 – 18)