„Jeśli bowiem miłowalibyście miłujących was, jaką zapłatę macie? Czyż nie i poborcy to czynią? I jeśli pozdrawialibyście braci waszych jedynie, co ponad czynicie? Czyż nie i poganie to czynią? Będziecie więc wy doskonali jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest”. (Według Mateusza 5, 46 – 48)

„żadnego w niczym (nie) dając przedmiotu potknięcia się, aby nie została zhańbiona służba, ale w wszystkim poleciwszy siebie samych jako Boga sługi: w wytrwałości wielkiej, w utrapieniu, w koniecznościach, w uciskach”. (Do Koryntian II 6, 3 – 4)

„I takimi przykładami licznymi mówił im słowo, tak jak mogli słuchać. Bez zaś przykładu nie mówił im, na osobności zaś własnym uczniom rozwiązywał wszystko”. (Według Marka 4, 33 – 34)

„I zobaczywszy go zdumieli się, i rzekła do niego matka jego: Dziecko, czemu uczyniłeś nam tak? Oto ojciec twój i ja bolejąc szukaliśmy cię”. (Według Łukasza 2, 48)

„Mnie mniejszemu (od) wszystkich świętych dana została łaska ta: poganom ogłosić dobrą nowinę, (to) niemożliwe do wytropienia bogactwo Pomazańca, i oświetlić [wszystkim], jakim szafarzowanie tajemnicą, zakrytą od wieków w Bogu, (Tym) wszystko (który stworzył)”. (Do Efezjan 3, 8 – 9)

„Mówię bowiem wam, że jeśli nie obfitowałaby wasza sprawiedliwość bardziej (niż) uczonych w piśmie i faryzeuszów, nie weszlibyście do królestwa niebios”. (Według Mateusza 5, 20)

„Który jeśliby więc rozwiązał jedno (z) przykazań tych najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym nazwany będzie w królestwie niebios. Który zaś czyniłby i nauczałby, ten wielkim nazwany będzie w królestwie niebios”. (Według Mateusza 5, 19)

„Wierny zaś Bóg, że słowo nasze, (to) do was, nie jest tak i nie. Boga bowiem Syn, Jezus Pomazaniec, (ten) wśród was przez nas ogłoszony: przez mnie, i Sylwana, i Tymoteusza, nie stał się tak i nie, ale tak w Nim się stało”. (Do Koryntian II 1, 18 – 19)

„Bo jak obfitują cierpienia Pomazańca ku nam, tak przez Pomazańca obfituje i zachęta nasza. Czy to zaś trapieni jesteśmy dla waszej zachęty i zbawienia; czy to jesteśmy zachęcani dla waszej zachęty, (tej) działającej w wytrwałości (wśród) tych cierpień, które i my cierpimy”. (Do Koryntian II 1, 5 – 6)

„I rzekła Mariam: Wielbi dusza ma Pana, i rozweselił się duch mój z Boga wybawcy mego, bo popatrzył na uniżenie służki jego. Oto bowiem od teraz szczęśliwą zwać będą mnie wszystkie pokolenia”. (Według Łukasza 1, 46 – 48)