Pewnego dnia wracałam do rodziców po ciężkiej nocce. Spieszyłam się, więc na liczniku miałam cały czas ok 200 km /h - nie wchodziłam poniżej. Tego dnia rano padało i było dość ślisko. Aż w pewnym momencie doszło do zderzenia z drugim pojazdem. Pamiętam każda chwilę z drobnymi szczegółami. Samochód, który wpadł w poślizg, zebrane pobocza, i nagle pojazd rozbił barierę ochronną i wyleciał do głębokiego rowu. Pojazd 2 razy dachował i nie zostało z niego dosłownie nic. Pamiętam, że jedyne słowa, jakie wypowiedziałam, gdy "leciałam" w powietrzu i jedyne, co pomyślałam, to: "Boże, dziękuję Ci za wszystko, naprawdę fajnie było i przepraszam". I wtedy, jakby ktoś nade mną czuwał ... tak, jak wspominałam - pojazd wleciał to głębokiego rowu, spadłam z dużej wysokości, auto było roztrzaskane. Mi nie stało się nic, wyszłam o własnych siłach z pojazdu, nie mając nawet jednego siniaka. Nie pojechałam nawet do szpitala, nie było takiej potrzeby.  Wszystkie służby, które przyjechały na miejsce nie mogły w to uwierzyć - powinnam nie żyć. Przynajmniej nie spotkali się z takim przypadkiem jeszcze. Auto leżało ok 25 m dalej od miejsca przebicia barier. Dla każdego, kto był na miejscu to cud, że w ogóle żyję - nie wspominając już o tym, że nie miałam dosłownie żadnych obrażeń. Osoby, które były w drugim samochodzie na całe szczęście też wyszły z tego cało. Wierzę, że to Bóg mi pomógł, że czuwa przy mnie, i to On mnie wtedy uratował. Wierzę, że ma dla mnie i dla każdego świetny plan na życie. A tym świadectwem chcę podzielić się z Wami - On naprawdę jest i pomaga nam. Anonim