„Mówi więc Piotrowi służebna, odźwierna: Czy i ty z uczniów jesteś człowieka tego? Mówi on: Nie jestem. Stali zaś niewolnicy i pachołkowie ognisko uczyniwszy, bo zimno było, i grzali się. Był zaś i Piotr z nimi stojący i grzejący się”. (Według Jana 18, 17 – 18)

„Zatem kohorta, i tysięcznik, i pachołkowie Judejczyków ujęli Jezusa, i związali go, i zaprowadzili do Annasza najpierw. Był bowiem teściem Kajfasza, który był arcykapłanem roku owego. Był zaś Kajfasz (tym), (który doradził) Judejczykom, że jest pożyteczne (by) jeden człowiek (umarł) za lud. Towarzyszył zaś Jezusowi Szymon Piotr i inny uczeń. Zaś uczeń ów był znajomy arcykapłanowi, i razem wszedł z Jezusem na dziedziniec arcykapłana. Zaś Piotr stał przy drzwiach na zewnątrz. Wyszedł więc uczeń, (ten) inny, znajomy arcykapłana i rzekł odźwiernej i wprowadził Piotra”. (Według Jana 18, 12 – 16)

„Jak więc powiedział im: Ja jestem, odeszli do tyłu i upadli na ziemię. Znów więc spytał ich: Kogo szukacie? Oni zaś powiedzieli: Jezusa Nazarejczyka. Odpowiedział Jezus: Powiedziałem wam, że ja jestem. Jeśli więc mnie szukacie, dopuśćcie tym odejść. Aby wypełniło się słowo, które powiedział, że: Których dałeś mi, nie zgubiłem z nich nikogo. Szymon więc Piotr mając miecz wyciągnął go i uderzył arcykapłana sługę i odciął jego ucho prawe. Było zaś imię słudze Malchos. Powiedział więc Jezus Piotrowi: Wrzuć miecz do pochwy. Kielicha, który dał mi Ojciec, nie mam pić go?” (Według Jana 18, 6 – 11)

„To powiedziawszy Jezus wyszedł z uczniami jego poza zimowy strumień Cedronu, gdzie był ogród, do którego wszedł on i uczniowie jego. Znał zaś i Juda wydający go (to) miejsce, bo wielekroć zbierał się Jezus tam z uczniami jego. Zatem Juda wziąwszy kohortę i od arcykapłanów i od faryzeuszów pachołków, przychodzi tam z pochodniami i latarniami, i bronią. Jezus więc, wiedząc wszystko przychodzące na niego, wyszedł i mówi im: Kogo szukacie? Odpowiedzieli mu: Jezusa Nazarejczyka. Mówi im: Ja jestem. Stał zaś i Juda, (ten) wydający go, z nimi”. (Według Jana 18, 1 – 5)

„Ojcze, co dałeś mi, chcę, aby gdzie jestem ja, i oni byli ze mną, aby oglądali chwałę moją, którą dałeś mi, bo umiłowałeś mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy, a świat cię nie poznał, ja zaś cię poznałem, i ci poznali, że ty mnie wysłałeś. I dałem poznać im imię twe i dam poznać, aby miłość, którą umiłowałeś mnie, w nich była i ja w nich”. (Według Jana 17, 24 – 26)

„Nie proszę, aby zabrałeś ich ze świata, ale aby ustrzegłeś ich od złego. Ze świata nie są, jako ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo twe prawdą jest. Jako mnie wysłałeś na świat, i ja wysłałem ich na świat. I za nich ja uświęcam (siebie), aby byli i oni uświęceni w prawdzie. Nie co do tych zaś proszę jedynie, ale i co do wierzących z powodu słowa ich we mnie, aby wszyscy jedno byli, jako ty, Ojcze, we mnie i ja w tobie, aby i oni w nas byli, aby świat wierzył, że ty mnie wysłałeś. I ja chwałę, którą dałeś mi, dałem im, aby byli jedno jako my jedno, ja w nich i ty we mnie, aby byli udoskonaleni ku jednemu, aby poznał świat, że ty mnie wysłałeś i umiłowałeś ich, jako mnie umiłowałeś”. (Według Jana 17, 15 – 23)

„I już nie jestem w świecie, a oni w świecie są, i ja do ciebie przychodzę. Ojcze święty, ustrzeż ich w imieniu twym, które dałeś mi, aby byli jedno jako my. Gdy byłem z nimi, ja strzegłem ich w imieniu twym, które dałeś mi, i ustrzegłem, i nikt z nich (nie) zginął, jeśli nie syn zguby, aby Pismo wypełniło się. Teraz zaś do ciebie przychodzę i to mówię w świecie, aby mieli radość moją wypełnioną w sobie. Ja dałem im słowo twe i świat znienawidził ich, bo nie są ze świata, jak ja nie jestem ze świata”. (Według Jana 17, 11 – 14)

„Uczyniłem widocznym twe imię ludziom, których dałeś mi ze świata. Twoi byli i mi ich dałeś, i słowo twe ustrzegli. Teraz poznali, że wszystko, ile dałeś mi, od ciebie jest. Bo słowa, które dałeś mi, dałem im, i oni wzięli i poznali prawdziwie, że od ciebie wyszedłem, i uwierzyli, że ty mnie wysłałeś. Ja co do nich proszę. Nie co do świata proszę, ale co do których dałeś mi, bo twoi są, i moje wszystko twoje jest i twoje moje, i jestem wsławiony w nich”. (Według Jana 17, 6 – 10)

„To powiedział Jezus, i podniósłszy oczy jego ku niebu rzekł: Ojcze, nadeszła godzina. Wsław twego Syna, aby Syn wsławił ciebie, jako dałeś mu władzę (nad) wszelkim ciałem, aby wszystkiemu, co dałeś mu, dał im życie wieczne. To zaś jest wieczne życie, aby poznawali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i którego wysłałeś, Jezusa Pomazańca. Ja cię wsławiłem na ziemi, dzieło wypełniwszy, które dałeś mi, aby uczyniłem. I teraz wsław mnie ty, Ojcze, u ciebie chwałą, którą miałem, przed (tym jak) świat (był), u ciebie”. (Według Jana 17, 1 – 5)

„Mówią uczniowie jego: Oto teraz otwarcie mówisz i przypowieści żadnej (nie) mówisz. Tera wiemy, że wiesz wszystko i nie potrzebę masz, aby ktoś cię pytał. W tym wierzymy, że od Boga wyszedłeś. Odpowiedział im Jezus: Teraz wierzycie? Oto przychodzi godzina i nadeszła, aby rozproszyliście się każdy do swoich i mnie samego zostawiliście. A nie jestem sam, bo Ojciec ze mną jest. To rzekłem wam, aby we mnie pokój mieliście. W świecie ucisk macie, ale miejcie odwagę, ja zwyciężyłem świat”. (Według Jana 16, 29 – 33)