„While Ezra prayed and acknowledged their guilt, weeping and prostrate before the house of God, a very large assembly of Israelites gathered about him, men, women, and children; and the people wept profusely. 2Then Shecaniah, the son of Jehiel, one of the descendants of Elam, made this appeal to Ezra: We have indeed betrayed our God by taking as wives foreign women of the peoples of the land. Yet in spite of this there still remains a hope for Israel. 3Let us therefore enter into a covenant before our God to dismiss all our foreign wives and the children born of them, in keeping with what you, my lord, advise, and those who are in dread of the commandments of our God. Let it be done according to the law! 4Rise, then, for this is your duty! We are with you, so have courage and act! 5Ezra stood and demanded an oath from the leaders of the priests, from the Levites and from all Israel that they would do as had been proposed; and they swore it. 6Then Ezra left his place before the house of God and entered the chamber of Johanan, son of Eliashib, where he spent the night neither eating food nor drinking water, for he was in mourning over the apostasy of the exiles. 7A proclamation was made throughout Judah and Jerusalem that all the exiles should gather together in Jerusalem, 8and that whoever failed to appear within three days would, according to the judgment of the leaders and elders, suffer the confiscation of all his possessions, and would be excluded from the assembly of the exiles. 9All the men of Judah and Benjamin gathered together in Jerusalem within the three-day period: it was in the ninth month, on the twentieth day of the month. All the people, sitting in the open place before the house of God, were trembling both over the matter at hand and because it was raining. 10Then Ezra, the priest, stood up and said to them: Your apostasy in taking foreign women as wives has added to Israel’s guilt. 11But now, give praise to the LORD, the God of your ancestors, and do his will: separate yourselves from the peoples of the land and from the foreign women. 12In answer, the whole assembly cried out with a loud voice: Yes, it is our duty to do as you say! 13But the people are numerous and it is the rainy season, so that we cannot remain outside; besides, this is not a task that can be performed in a single day or even two, for those of us who have sinned in this regard are many. 14Let our leaders represent the whole assembly; then let all those in our cities who have taken foreign women for wives appear at appointed times, accompanied by the elders and magistrates of each city in question, till we have turned away from us our God’s burning anger over this affair. 15Only Jonathan, son of Asahel, and Jahzeiah, son of Tikvah, were against this proposal, with Meshullam and Shabbethai the Levite supporting them. 16The exiles did as agreed. Ezra the priest appointed as his assistants men who were heads of ancestral houses, one for each ancestral house, all of them designated by name. They held sessions to examine the matter, beginning with the first day of the tenth month. 17By the first day of the first month they had finished dealing with all the men who had taken foreign women for wives”.

1 Pieśń. Psalm. Dawidowy.
2 Gotowe jest serce moje, Boże,
zaśpiewam i zagram.
Zbudź się, chwało moja,
3 zbudź się, harfo i cytro!
Chcę obudzić jutrzenkę.
4 Wśród ludów będę chwalił Cię, Panie,
zagram Ci wśród narodów,
5 bo Twoja łaskawość [sięga] aż do niebios,
a wierność Twoja po chmury.
6 Bądź wywyższony, Boże, ponad niebo,
a Twoja chwała ponad całą ziemię!
7 Aby ocaleli, których miłujesz,
wspomóż nas Twą prawicą i wysłuchaj!
8 Bóg przemówił w swojej świątyni:
«Będę triumfował i podzielę Sychem,
a dolinę Sukkot wymierzę.
9 Do Mnie należy Gilead, do Mnie Manasses,
Efraim jest szyszakiem mojej głowy,
Juda moim berłem.
10 Moab jest dla Mnie misą do mycia;
na Edom but mój rzucę,
nad Filisteą będę triumfował».
11 Któż mnie wprowadzi do miasta warownego?
Któż aż do Edomu mię odprowadzi?
12 Czyż nie Ty, o Boże, nas odrzuciłeś
i już nie wychodzisz, Boże, z naszymi wojskami?
13 Daj nam pomoc przeciw nieprzyjacielowi,
bo ludzkie ocalenie jest zawodne.
14 W Bogu dokonamy czynów pełnych mocy
i On podepcze naszych nieprzyjaciół.

„I oglądnąwszy Jezus mówi uczniom jego: Jak z trudem majątek mający do królestwa Boga wejdą. Zaś uczniowie dziwili się na słowa jego. Zaś Jezus znowu odpowiadając mówi im: Dzieci, jak trudne jest do królestwa Boga wejść. Wykonalniejsze jest wielbłądowi przez dziurkę igły przejść, niż bogatemu do królestwa Boga wejść. Oni zaś bardziej zdumiewali się, mówiąc do siebie: I kto może uratować się? Przypatrzywszy się im Jezus mówi: U ludzi niemożliwe, ale nie u Boga, wszystko bowiem możliwe u Boga”. (Według Marka 10, 23 – 27)

Na podstawie Ewangelii z dnia (Mk 1, 14 - 20) odpowiedz sobie na pytania i zapamiętaj: 1. Co mówił Jezus? („czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”) 2. Co rzekł Jezus, gdy przechodził obok Jeziora Galilejskiego, do Szymona i Andrzeja, którzy zarzucali sieć w jezioro? („pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”) 3. Jak odpowiedzieli Jezusowi Szymon i Andrzej? („natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim”) 4. Kogo jeszcze powołał Jezus? („Jakuba… Jana”) 5. Jak oni odpowiedzieli na powołanie? („zostawili ojca swego... i poszli za Nim”)

Jezus wie, że tak, jak oddaje życie, tak ma władzę, by to życie odzyskać. Zmienia to całkowicie obraz Boga, który dla wielu wydaje się być strasznym katem, wysyłającym swego Syna na śmierć. ks. Rafał Jarosiewicz
J 10, 17 – 18 „Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je potem znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca”.

„I said: My God, I am too ashamed and humiliated to raise my face to you, my God, for our wicked deeds are heaped up above our heads and our guilt reaches up to heaven. 7From the time of our ancestors even to this day our guilt has been great, and for our wicked deeds we have been delivered, we and our kings and our priests, into the hands of the kings of foreign lands, to the sword, to captivity, to pillage, and to disgrace, as is the case today. 8And now, only a short time ago, mercy came to us from the LORD, our God, who left us a remnant and gave us a stake in his holy place; thus our God has brightened our eyes and given us relief in our slavery. 9For slaves we are, but in our slavery our God has not abandoned us; rather, he has turned the good will of the kings of Persia toward us. Thus he has given us new life to raise again the house of our God and restore its ruins, and has granted us a protective wall in Judah and Jerusalem. 10But now, our God, what can we say after all this? For we have abandoned your commandments, 11which you gave through your servants the prophets: The land which you are entering to take as your possession is a land unclean with the filth of the peoples of the lands, with the abominations with which they have filled it from one end to the other by their uncleanness. 12Do not, then, give your daughters to their sons in marriage, and do not take their daughters for your sons. Never promote their welfare and prosperity; thus you will grow strong, enjoy the produce of the land, and leave it as an inheritance to your children forever. 13After all that has come upon us for our evil deeds and our great guilt—though you, our God, have made less of our sinfulness than it deserved and have allowed us to survive as we do—14shall we again violate your commandments by intermarrying with these abominable peoples? Would you not become so angered with us as to destroy us without remnant or survivor? 15LORD, God of Israel, you are just; yet we have been spared, the remnant we are today. Here we are before you in our sins. Because of all this, we can no longer stand in your presence”.

1 Wysławiajcie Pana, bo dobry,
bo na wieki Jego łaskawość.
2 Niechaj to mówią odkupieni przez Pana,
ci, których wybawił z rąk przeciwnika
3 i których zgromadził z obcych krajów,
ze wschodu i zachodu,
z północy i południa.
4 Błądzili na pustyni, na odludziu:
do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi.
5 Cierpieli głód i pragnienie,
i ustawało w nich życie.
6 W swoim ucisku wołali do Pana,
a On ich uwolnił od trwogi.
7 I powiódł ich prostą drogą,
tak że doszli do miasta zamieszkałego.
8 Niech dzięki czynią Panu za Jego miłosierdzie,
za Jego cuda dla synów ludzkich,
9 bo nasycił tego, który jest zgłodniały,
i łaknącego napełnił dobrami.
10 Siedzieli w ciemnościach i mroku,
uwięzieni nędzą i żelazem,
11 gdyż bunt podnieśli przeciw słowom Bożym
i pogardzili zamysłem Najwyższego.
12 Trudami przygiął ich serca:
chwiali się, lecz nikt im nie pomógł.
13 I w swoim ucisku wołali do Pana,
a On ich uwolnił od trwogi.
14 I wyprowadził ich z ciemności i mroku,
a ich kajdany pokruszył.
15 Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość,
za Jego cuda dla synów ludzkich,
16 gdyż bramy spiżowe wyłamał
i skruszył żelazne wrzeciądze.
17 Chorowali na skutek swoich grzesznych czynów
i nędzę cierpieli przez swoje występki;
18 obrzydło im całe jedzenie
i byli bliscy bram śmierci.
19 W swoim ucisku wołali do Pana,
a On ich uwolnił od trwogi.
20 Posłał swe słowo, aby ich uleczyć
i wyrwać z zagłady ich życie.
21 Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość,
za Jego cuda dla synów ludzkich!
22 I niech składają ofiary dziękczynne,
niech głoszą z radością Jego dzieła!
23 Ci, którzy na statkach ruszyli na morze,
aby uprawiać handel na ogromnych wodach,
24 ci widzieli dzieła Pana
i Jego cuda wśród głębiny.
25 Powiedział On i wzbudził
wicher burzliwy,
i spiętrzył jego fale.
26 Wznosili się aż pod niebo, spadali aż do głębi;
ich dusza truchlała w nieszczęściu.
27 Zataczali się i chwiali jak pijani,
cała ich mądrość zawiodła.
28 I w swoim ucisku wołali do Pana,
a On ich uwolnił od trwogi.
29 Zamienił burzę w wietrzyk łagodny,
a fale morskie umilkły.
30 Radowali się z tego, że nastała cisza,
i że On przywiódł ich do upragnionej przystani.
31 Niech dzięki czynią Panu za Jego łaskawość,
za Jego cuda dla synów ludzkich!
32 I niech Go sławią w zgromadzeniu ludu
i na radzie starców niechaj Go chwalą!
33 Rzeki zamienia On w pustynię,
oazy na ziemię spragnioną,
34 ziemię żyzną na słony ugór
skutkiem niegodziwości jej mieszkańców.
35 Pustynię zamienił w zbiornik wody,
a ziemię suchą w oazę.
36 I tam osiedlił zgłodniałych,
i założyli miasta zamieszkałe.
37 Obsiali pola, zasadzili winnice
i zyskali zbiory owoców.
38 Pobłogosławił im, a bardzo się rozmnożyli,
i dał im bydła niemało.
39 Potem zmalała ich liczba i podupadli
pod naciskiem niedoli i utrapienia.
40 Lecz Ten, który wylewa wzgardę na władców
i każe im błądzić przez puste bezdroża,
41 podniósł nędzarza z niedoli,
rozmnożył rodziny jak trzody.
42 Pobożni widzą to i radują się,
a wszelka niegodziwość musi zamknąć swe usta.
43 Kto mądry, niech to zachowa,
niech rozważa [dzieła] łaski Pana!

„Przykazania znasz: Nie zabij, Nie popełń cudzołóstwa, nie ukradnij, nie zaświadcz kłamliwie, nie ograb, szanuj ojca twego i matkę. On zaś rzekł mu: Nauczycielu, tego wszystkiego zacząłem przestrzegać od młodości mej. Zaś Jezus przypatrzywszy się mu, umiłował go i powiedział mu: Jednego ci brakuje: odejdź, ile masz, sprzedaj i daj biednym, i będziesz miał skarb w niebie, i chodźże towarzysz mi. On zaś sposępniawszy na (to) słowo odszedł zasmucony, był bowiem mającym posiadłości liczne”. (Według Marka 10, 19 – 22)

Na podstawie Ewangelii z dnia (Mt 3, 13 - 17) odpowiedz sobie na pytania i zapamiętaj: 1. Po co Jezus przyszedł do Jana? („żeby przyjąć chrzest od niego”) 2. Co rzekł Jezusowi Jan? („To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?”) 3. Co odparł mu Jezus? („Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe”) 4. Co się stało, gdy Jezus został ochrzczony? („A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego”) 5. Co mówił głos z nieba? („Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”)

Jezus wielokrotnie, mówiąc słowo do swoich uczniów, pokazuje im więcej, niż są w stanie widzieć. ks. Rafał Jarosiewicz
J 10, 16 „Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz”.