„Powiedział zaś to, nie że o biednych martwił się on, ale że złodziejem był i sakiewkę mając, (co) rzucane zabierał. Powiedział więc Jezus: Zostaw ją, aby na dzień pogrzebania mego ustrzegła to. Biednych bowiem zawsze macie ze sobą, mnie zaś nie zawsze macie. Poznał się więc tłum liczny z Judejczyków, że tam jest, i przyszli nie z powodu Jezusa jedynie, ale aby i Łazarza zobaczyli, którego podniósł z martwych. Zaplanowali zaś arcykapłani, aby i Łazarza zabili, bo liczni z powodu jego szli (z) Judejczyków i wierzyli w Jezusa”. (Według Jana 12, 6 – 11)

Apostołowie od samego początku dostrzegają, czym powinni się zajmować po śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 6, 2 „Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbali słowo Boże, a obsługiwali stoły – powiedziało Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów”.

1 Wyrok. Słowo Pana:
W krainie Chadraku i Damaszku będzie Jego odpoczynek,
gdyż do Pana należy Oko Aramu,
jak i wszystkie pokolenia Izraela.
2 Zarówno Chamat, które z nim graniczy,
jak Tyr i Sydon, bo mądrość [Jego] jest wielka.
3 Tyr otoczył się wałem obronnym,
nagromadził srebra jak piasku -
i złota - jak błota na drogach.
4 Jednak zawładnie nim Pan
i jego bogactwo strąci w głębie morza;
a jego samego w ogniu strawi.
5 Aszkelon, widząc to, z bojaźni zadrży,
podobnie Gaza pogrąży się w trwodze
i Ekron zawiedzie się w nadziei.
Król z Gazy będzie usunięty,
opustoszeje z mieszkańców Aszkelon.
6 A lud mieszany osiedli się w Aszdodzie.
Na proch zetrę pychę Filistyna.
7 I z krwi oczyszczę mu usta,
i jego zęby z ofiary plugawej,
wówczas i on stanie się Resztą, która należy do Boga naszego,
jak jeden z rodów Judy,
Ekron zaś będzie jak Jebusyta.
8 Sam będę dla domu mego strażą i obroną
przed przechodniami.
I przemoc wroga już go nie dosięgnie,
gdyż wejrzałem na niego w jego nędzy.

Król Pokoju

9 Raduj się wielce, Córo Syjonu,
wołaj radośnie, Córo Jeruzalem!
Oto Król twój idzie do ciebie,
sprawiedliwy i zwycięski.
Pokorny - jedzie na osiołku,
na oślątku, źrebięciu oślicy.
10 On zniszczy rydwany w Efraimie
i konie w Jeruzalem,
łuk wojenny strzaska w kawałki,
pokój ludom obwieści.
Jego władztwo sięgać będzie od morza do morza,
od brzegów Rzeki aż po krańce ziemi.

Ocalenie Izraela i jego świetność

11 Także ze względu na krew przymierza zawartego z tobą
wypuszczę więźniów twoich z bezwodnej cysterny.
12 Wróćcie do warownego miejsca, wygnańcy, oczekujący z nadzieją!
Dzisiaj cię o tym zapewniam,
że cię nagrodzę w dwójnasób.
13 Albowiem Judę trzymam w pogotowiu,
jak łuk napinam Efraima,
jak włócznią kieruję synami twymi, Syjonie,
przeciwko synom twoim, Jawanie,
i miecz mocarza z ciebie uczynię.
14 Pan się zjawi nad nimi.
Jak błyskawice wzlecą Jego strzały
i Pan, Bóg wszechmogący, zadmie w róg.
Nadciągnie w szumie wichru z południa.
15 Pan Zastępów będzie ich osłaniał,
zniszczą i zdepczą kamienie z proc,
i krew będą pili jak wino,
i będą jej pełni jak czara,
jak rogi ołtarza.
16 W owym dniu Pan, ich Bóg, da im zwycięstwo
i poprowadzi swój lud niby trzodę.
Bo są jak drogie kamienie w ozdobnej koronie,
co błyszczą światłem ponad Jego ziemią.
17 Jak dobry i jak uroczy będzie [ten kraj] -
zboże da wzrost młodzieńcom,
a młode wino - dziewicom.

„Zatem Jezus naprzód sześć dni (od) Paschy przyszedł do Betanii, gdzie był Łazarz, którego podniósł z martwych Jezus. Uczynili więc mu wieczerzę tam, i Marta służyła, zaś Łazarz jednym był z leżących (przy stole) z nim. Zatem Mariam wziąwszy funt pachnidła nardu prawdziwego wielkiej ceny, namaściła stopy Jezusa i wytarła włosami jej stopy jego. Zaś dom napełnił się od woni pachnidła. Mówi więc Juda Iskariota, jeden [z] uczniów jego, mający go wydawać: Dla czego to pachnidło nie zostało sprzedane (za) trzysta denarów i (nie) dane zostało biednym?” (Według Jana 12, 1 – 5)

Problemy w pierwotnym Kościele nie różniły się wiele od tych, które my dzisiaj mamy. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 6, 1 „Wówczas, gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy”.

1 Pan Zastępów skierował następujące słowo:
2 «Tak mówi Pan Zastępów:
Zazdrosna miłość moja obejmuje Syjon
i broni go mój gniew potężny».
3 To mówi Pan:
«Powrócę znowu na Syjon
i zamieszkam znowu w Jeruzalem.
I znowu Jeruzalem nazwą Miastem Wiernym,
a górę Pana Zastępów - Górą Świętą».
4 Tak mówi Pan Zastępów:
«I znowu staruszkowie i staruszki zasiądą
na placach Jeruzalem,
wszyscy z laskami w ręku
z powodu podeszłego wieku.
5 I zaroją się place miasta
od bawiących się tam chłopców i dziewcząt».
6 Tak mówi Pan Zastępów:
«Jeżeli uchodzić to będzie za coś niezwykłego
w oczach Reszty tego ludu
w owych dniach,
czy Ja również mam to uważać za coś niezwykłego?» -
wyrocznia Pana Zastępów.
7 Tak mówi Pan Zastępów:
«Oto Ja wybawię lud mój
z krainy wschodu
i z krainy zachodu słońca.
8 Sprowadzę ich
i mieszkać będą w Jeruzalem.
I będą moim ludem,
a Ja będę ich Bogiem,
wiernym i sprawiedliwym».
9 Tak mówi Pan Zastępów: «Niech nabiorą siły ręce, was, którzy w tych dniach słuchaliście słów, jakie prorocy głosili, gdy zakładano fundamenty domu Pana Zastępów dla odbudowania świątyni. 10 Albowiem dotychczas ani ludzie nie otrzymali wynagrodzenia za pracę, ani zwierzęta. Każdy przechodzień był zagrożony przez wroga - podburzyłem wszystkich ludzi nawzajem przeciw sobie. 11 Ale teraz nie będę dla Reszty tego ludu taki jak poprzednio - wyrocznia Pana Zastępów.
12 Teraz zasiewy jego będą rosły w spokoju,
winnice okryją się owocami,
ziemia wyda plony,
niebiosa dostarczą rosy.
Daję to wszystko jako dziedzictwo Reszcie tego ludu.
13 I tak jak byliście, narodzie judzki i narodzie izraelski, przekleństwem wśród narodów, tak, [gdy] was wybawię, będziecie błogosławieństwem. Nie lękajcie się, niech wasze ręce nabiorą siły!»
14 Tak mówi Pan Zastępów: «Jak ścigałem was nieszczęściami, kiedy przodkowie wasi przyprowadzali Mnie do gniewu - rzekł Pan Zastępów - i nie żałowałem tego, 15 tak teraz zamierzam świadczyć dobro Jerozolimie i narodowi judzkiemu, nie lękajcie się!
16 A takie przykazania powinniście zachować:
Bądźcie prawdomówni wobec bliźnich,
w bramach waszych ogłaszajcie wyroki sprawiedliwe, zapewniające zgodę!
17 Nie knujcie w sercu zła względem bliźnich,
nie przysięgajcie fałszywie,
gdyż tego wszystkiego nienawidzę» -
wyrocznia Pana.
18 I Pan Zastępów skierował do mnie to słowo: 19 «Tak mówi Pan Zastępów: Post z czwartego, post z piątego, post z siódmego i post z dziesiątego miesiąca niech się zamieni dla narodu judzkiego w radość, wesele i święto przyjemne. Ale miłujcie prawdę i pokój!»
20 Tak mówi Pan Zastępów: «W przyszłości przyjdą ludy i mieszkańcy wielu miast. 21 Mieszkańcy jednego miasta, idąc do drugiego, będą mówili: Pójdźmy zjednać przychylność Pana i szukać Pana Zastępów! - i ja idę także». 22 I tak liczne ludy i mnogie narody przychodzić będą, aby szukać Pana Zastępów w Jeruzalem i zjednać sobie przychylność Pana.
23 Tak mówi Pan Zastępów: «W owych dniach dziesięciu mężów ze wszystkich narodów i języków uchwyci się skraju płaszcza człowieka z Judy, mówiąc: Chcemy iść z wami, albowiem zrozumieliśmy, że z wami jest Bóg».

„Od tamtego więc dnia zaplanowali, żeby zabili go. Zatem Jezus już nie otwarcie chodził wśród Judejczyków, ale odszedł stamtąd do krainy blisko pustkowia, do Efraimem nazywanego miasta, i tam został z uczniami. Była zaś blisko Pascha Judejczyków i weszli liczni do Jerozolimy z krainy, przed Paschą, aby uczynili nieskalanymi siebie. Szukali więc Jezusa i mówili ze sobą nawzajem w świątyni stojąc: Co zdaje się wam? Że nie przyjdzie na święto? Dali zaś arcykapłani i faryzeusze przykazania, aby jeśli ktoś wiedziałby, gdzie jest, zgłosił, żeby pojmali go”. (Według Jana 11, 53 – 57)

Apostołowie doskonale znają swoją misję, i wypełniają ją najlepiej, jak tylko potrafią. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 5, 42 „Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach, i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie”.

1 W czwartym roku panowania króla Dariusza, czwartego dnia miesiąca dziesiątego, czyli Kislew, Pan skierował słowo do Zachariasza.
2 Z Betel posłano Sar-Esera i Regem-Meleka z ich ludźmi, aby przebłagać Pana, 3 a kapłanów ze świątyni Pana Zastępów oraz proroków zapytać: «Czy w piątym miesiącu powinienem trwać w smutku i postach, jak to czyniłem dotychczas, od wielu lat?»
4 Pan Zastępów skierował do mnie to słowo: 5 «Powiedz ludowi całego kraju i kapłanom: Jeżeli przez siedemdziesiąt lat pościliście w żałobie w piątym i siódmym miesiącu - czy pościliście ze względu na Mnie? 6 A kiedy jecie i pijecie - czy to nie dla siebie jecie i pijecie? 7 Czy nie znacie słów, które Pan głosił przez dawnych proroków, kiedy jeszcze Jerozolima i okoliczne miasta tętniły życiem i kwitły pokojem, kiedy jeszcze Negeb i Szefela były zamieszkane?»
8 Potem Pan skierował to słowo do Zachariasza: 9 «To mówi Pan Zastępów: Wydawajcie wyroki sprawiedliwe, okazujcie sobie wzajemnie miłość i miłosierdzie. 10 Nie krzywdźcie wdowy i sieroty, cudzoziemca i biednego! Nie żywcie w sercach waszych złości względem bliźniego!» 11 Ale oni nie chcieli słuchać. Przybrali postawę oporną i zatkali uszy, aby nie słyszeć. 12 Serca ich stały się twarde jak diament - nie zwracali uwagi na Prawo i na słowa Pana Zastępów, którymi napominał przez Ducha swojego za pośrednictwem dawnych proroków. I Pan Zastępów zapłonął wielkim gniewem. 13 I tak się stało: «Ponieważ oni nie słuchali, kiedy wołałem - i Ja nie wysłucham, kiedy oni wołać będą - mówi Pan Zastępów. 14 I rozproszyłem ich po wszystkich narodach, których dotychczas nie znali. Kraj zaś po nich pozostaje pustynny, bez przechodnia. Tak doprowadzili kwitnący kraj do ruiny».

„Zebrali więc arcykapłani i faryzeusze sanhedryn i mówili: Co uczynimy, bo ten człowiek liczne czyni znaki? Jeśli pozostawimy go tak, wszyscy uwierzą w niego, i przyjdą Rzymianie i zabiorą nasze, i to miejsce, i naród. Jeden zaś, ktoś z nich, Kajfasz, arcykapłanem będący roku tego, powiedział im: Wy nie wiecie nic, ani liczycie się, że jest pożyteczne wam, aby jeden człowiek umarł za lud i aby nie cały naród zginął. Tego zaś od siebie nie powiedział, ale arcykapłanem będąc roku tamtego wyprorokował, że miał Jezus umrzeć za naród, i nie za naród jedynie, ale aby i dzieci Boga rozproszone zgromadził w jedno”. (Według Jana 11, 47 – 52)