„I (inny) przyszedł mówiąc: Panie, oto mina twa, którą miałem odłożoną w chustce. Bałem się bowiem ciebie, bo człowiek surowy jesteś, podnosisz, czego nie położyłeś, i żniesz, czego nie siałeś. Mówi mu: Z ust twych sądzę cię, zły sługo. Wiedziałeś, że ja człowiek surowy jestem, podnoszący, czego nie położyłem, i żnący, czego nie posiałem? I dla czego nie dałeś mego srebra na stół (bankiera)? I ja przyszedłszy z odsetkiem je odebrałbym. I obok stojącym powiedział: Zabierzcie od niego minę i dajcie dziesięć min mającemu. I powiedzieli mu: Panie, ma dziesięć min! Mówię wam, że każdemu mającemu będzie dane, od zaś nie mającego, i co ma, zabrane będzie. Nadto wrogów mych, tych, nie chcących (mego) (królowania) nad nimi, poprowadźcie tu i wymordujcie ich przede mną”. (Według Łukasza 19, 20 – 27)