„Stawała się zaś każdej duszy bojaźń, liczne cudy i znaki przez wysłanników stawały się. Wszyscy zaś wierzący byli na (to) samo, i mieli wszystkie (rzeczy jako) wspólne, i posiadłości i majątki sprzedawali, i rozdzielali je wszystkim według tego jak ktoś potrzebę miał; Co dziennie trwając niezłomnie jednomyślnie w świątyni, łamiąc w domu chleb, przyjmowali pokarm w rozweseleniu i prostocie serca, wielbiąc Boga i mając łaskę względem całego ludu. Zaś Pan przyłączał dających się zbawiać co dziennie na (to) samo”. (Dokonania wysłanników 2, 43 – 47)