„Teraz zaś Bóg umieścił członki, (każdy z osobna z) nich, w ciele, jak zechciał. Gdyby zaś były wszystkie jednym członkiem, gdzie ciało? Teraz zaś liczne członki, jedno zaś ciało. Nie może zaś oko powiedzieć ręce: Potrzeby ciebie nie mam, lub znowu głowa nogom: Potrzeby was nie mam. Ale wiele bardziej (te) wydające się członki ciała, (że) bardziej nie mającymi siły być, konieczne są; i które uważamy, (że) bardziej nieoszacowane być ciała, te szacunkiem obfitszym otaczamy i (te) niedostojne nasze dostojność obfitszą mają, (te) zaś dostojne nasze nie potrzeby mają, ale Bóg złączył ciało, (członkowi) będącemu słabszym obfitszy dawszy szacunek, aby nie było rozłamu w ciele, ale (tak) samo o siebie wzajemnie troszczyły się członki. I czy to cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie członki; czy to dostępuje chwały [jeden] członek, współradują się wszystkie członki”. (Do Koryntian I 12, 18 – 26)