„I ujrzałem, a oto chmura biała, i na chmurze siedzący, podobny Synowi Człowieka, mający na głowie jego wieniec złoty i w ręce jego sierp ostry. I inny zwiastun wyszedł z przybytku, krzycząc głosem wielkim siedzącemu na chmurze: Poślij sierp twój i zacznij żąć, bo przyszła godzina, (by) zżąć, bo wysuszone zostało żniwo ziemi. I rzucił siedzący na chmurze sierp jego na ziemię, i zżęta została ziemia. I inny zwiastun wyszedł z przybytku w niebie, mający i on sierp ostry. I inny zwiastun [wyszedł] od ołtarza, mający władzę nad ogniem, i zawołał wołaniem wielkim mającemu sierp ostry, mówiąc: Poślij twój sierp ostry i zerwij kiście winorośli ziemi, bo dojrzały winne grona jej. I rzucił zwiastun sierp jego na ziemię i obrał winorośl ziemi i rzucił do tłoczni szału Boga, (to) wielkie. I udeptana została tłocznia poza miastem, i wyszła krew z tłoczni aż do wędzideł koni na stadiów tysiąc sześćset”. (Objawienie Jana 14, 14 – 20)