„Któremu bowiem powiedział kiedykolwiek (ze) zwiastunów: Synem mym jesteś Ty, ja dzisiaj zrodziłem Cię? I znowu: Ja będę Mu za ojca, i On będzie mi za syna? Kiedy zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na zamieszkiwaną (ziemię), mówi: I niech się pokłonią Mu wszyscy zwiastuni Boga”. (Do Hebrajczyków 1, 5 – 6)

„W wielu częściach i na wiele sposobów od dawna Bóg powiedziawszy ojcom w prorokach, na końcu dni tych powiedział nam w Synu, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego i uczynił wieki; Ten będąc odblaskiem chwały i wizerunkiem istoty Jego, niosąc także wszystko słowem mocy Jego, oczyszczanie (z) grzechów uczyniwszy, zasiadł po prawicy Wielkości na wysokościach, o tyle potężniejszym stawszy się (od) zwiastunów, o ile różniejsze od nich odziedziczył imię”. (Do Hebrajczyków 1, 1 – 4)

„Jeśli więc mię masz (za) wspólnika, dobierz jego jak mnie. Jeśli zaś jakąś uczynił niesprawiedliwość tobie lub jest winien, to mnie zaliczaj; ja Paweł napisałem moją ręką, ja spłacę; aby nie mówiłbym ci, że i ciebie samego mi nadto jesteś winny. Tak, bracie, ja (z) ciebie obym miał korzyść w Panu: pokrzep me serce w Pomazańcu. Będąc przekonany (o) posłuszeństwie twym, napisałem ci, wiedząc, że i ponad, co mówię, uczynisz. Równocześnie zaś i przygotuj mi gościnę, mam nadzieję bowiem, że poprzez modlitwy wasze zostanę darowany wam. Pozdrawia cię Epafras, współwięzień mój w Pomazańcu Jezusie, Marek, Arystarch, Demas, Łukasz, współpracownicy moi. Łaska Pana, Jezusa Pomazańca z duchem waszym”. (Do Filemona 17 – 25)

„Dlatego, wielką w Pomazańcu otwartość mając, (by) nakazywać ci będące stosownym, z powodu miłości raczej proszę, takim będąc jako Paweł starcem, teraz zaś i więźniem Pomazańca Jezusa proszę cię za moim synem, którego zrodziłem w więzach: Onezyma, (tego) niegdyś ci niedogodnego, teraz zaś [i] tobie i mnie bardzo dogodnego, którego wysłałem ci, jego, to jest moje serce; jego ja postanowiłem przy mnie samym zatrzymywać, aby za ciebie mi służyłby w więzach dobrej nowiny, bez zaś twojego zdania niczego (nie) zechciałem uczynić, aby nie jakby według konieczności (to) dobro twe byłoby, ale według dobrowolnego. Może bowiem z powodu tego został oddzielony na czas, aby (jako) wiecznego go otrzymywałbyś, już nie jako niewolnika, ale bardziej niewolnika: brata umiłowanego, najbardziej (dla) mnie, jak wielce zaś bardziej (dla) ciebie i w ciele, i w Panu”. (Do Filemona 8 – 16)

„Dziękuję Bogu memu, każdej chwili wspomnienie (o) tobie czyniąc sobie w modlitwach mych, słysząc (o) twej miłości i wierze, którą masz względem Pana, Jezusa, i przed wszystkimi świętymi, żeby wspólnota wiary twej sprawna stałaby się przez uznanie każdego dobra, (tego) w nas względem Pomazańca; radość bowiem wielką posiadłem i zachętę z powodu miłości twej, bo serca świętych są pokrzepione przez ciebie, bracie”. (Do Filemona 4 – 7)

„Paweł, więzień Pomazańca Jezusa, i Tymoteusz, brat, Filemonowi umiłowanemu i współpracownikowi naszemu, i Apii, siostrze, i Archipowi, współżołnierzowi naszemu, i (tej) w domu twym (społeczności) wywołanych; łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego i Pana, Jezusa Pomazańca”. (Do Filemona 1- 3)

„Kiedy poślę Artemasa do ciebie lub Tychika, postaraj się przyjść do mnie do Nikopolis, tam bowiem osądziłem przezimować. Zenasa, znającego się na Prawie, i Apollosa gorliwie wypraw, aby niczego im (nie) brakowałoby. Niech się uczą zaś i nasi, (jak) pięknym dziełom stawać na czele względem koniecznych potrzeb, aby nie byliby bezowocni. Pozdrawiają cię (ci) ze mną wszyscy. Pozdrów kochających nas w wierze. Łaska z wszystkimi wami”. (Do Tytusa 3, 12 – 15)

„Godnym wiary słowo, i co do nich postanawiam, (aby) ty twierdzić mocno, aby rozmyślaliby, (by) pięknymi czynami stawać na czele (ci) (którzy uwierzyli) Bogu. Te są piękne i pomocne dla ludzi; głupich zaś poszukiwań, i rodowodów, i sporów, i walk związanych z prawem unikaj, są bowiem bezpomocne i czcze. Odszczepieńczego człowieka po jednym i drugim włożeniu do rozumu odsuwaj, wiedząc, że jest odwrócony taki i grzeszy, będąc zasądzonym przez samego siebie”. (Do Tytusa 3, 8 – 11)

„Gdy zaś łagodność i uprzejmość pokazała się Zbawiciela naszego, Boga, nie dzięki czynom, (tym) w sprawiedliwości, które uczyniliśmy sobie my, ale według Jego litości zbawił nas poprzez kąpiel ponownego stania się i odnowienia Ducha Świętego, którego wylał na nas bogato poprzez Jezusa Pomazańca, Zbawiciela naszego, aby dawszy się uznać za sprawiedliwych Jego łasce, dziedzicami stalibyśmy się według nadziei życia wiecznego”. (Do Tytusa 3, 4 – 7)

„Przypominaj im, (by) panowaniom podporządkowywać się, słuchać władzy, do każdego dzieła dobrego gotowymi być, (o) nikim krzywdząco mówić, niewojowniczymi być, życzliwymi, całą okazującymi delikatność względem wszystkich ludzi. Byliśmy bowiem kiedyś i my bezmyślni, nieulegli, błąkający się, służący pożądaniom i przyjemnościom rozmaitym, w złości i zawiści wiodąc (życie), budzący obrzydzenie, nienawidzący jedni drugich”. (Do Tytusa 3, 1 – 3)