„O zaś kochaniu braci nie potrzebę macie pisać wam, sami bowiem wy nauczeni przez Boga jesteście ku miłować jedni drugich; i bowiem czynicie to względem wszystkich braci, [(tych)] w całej Macedonii. Zachęcamy zaś was, bracia, (by) obfitować bardziej, i uważać za szacowne być cichym, i działać swoje, i pracować [swoimi] rękami waszymi, jak wam nakazaliśmy, aby postępowalibyście dostojnie względem (tych) z zewnątrz i nikogo potrzebę (nie) mielibyście”. (Do Tesaloniczan I 4, 9 – 12)

„To bowiem jest wolą Boga: uświęcenie wasze, (by) powstrzymywać się wy od nierządu, (by) umieć każdy (z) was swoje naczynie nabywać w uświęceniu i szacunku, nie w namiętności pożądania tak jak i poganie nie znający Boga, (by) nie wykraczać przeciwko i oszukiwać w sprawie brata jego, dlatego że obrońcą Pan co do wszystkich tych, jak i wcześniej powiedzieliśmy wam i zaświadczyliśmy. Nie bowiem powołał nas Bóg do nieczystości, ale na uświęcenie. Przeto odrzucający nie człowieka odrzuca, ale Boga, (Tego) [i] dającego Ducha Jego Świętego do was”. (Do Tesaloniczan I 4, 3 – 8)

„W końcu więc, bracia, prosimy was i zachęcamy w Panu, Jezusie, aby jak przyjęliście od nas (to) jak trzeba, (by) wy postępować i przypodobać się Bogu, jak i postępujecie, aby obfitowalibyście bardziej. Wiecie bowiem, jakie nakazy daliśmy wam w obecności Pana, Jezusa”. (Do Tesaloniczan I 4, 1 – 2)

„Sam zaś Bóg i Ojciec nasz i Pan nasz, Jezus, oby wyprostował drogę naszą do was; was zaś Pan oby uczynił większymi i oby uczynił obfitującymi miłością ku jedni drugim i ku wszystkim, tak jak i my ku wam, ku utwierdzić wasze serca (jako) nienaganne w uświęceniu przed Bogiem i Ojcem naszym podczas przybycia Pana naszego, Jezusa z wszystkimi świętymi Jego. [Amen.]” (Do Tesaloniczan I 3, 11 – 13)

„Jakie bowiem dziękowanie możemy Bogu oddać w zamian za was z powodu całej radości, którą radujemy się przez was przed Bogiem naszym, nocą i dniem ponad wszelką miarę prosząc ku zobaczyć wasze oblicze i wydoskonalić braki wiary waszej?” (Do Tesaloniczan I 3, 9 – 10)

„Właśnie zaś (gdy przyszedł) Tymoteusz do nas od was i (gdy ogłosił dobrą nowinę) nam (o) wierze i miłości waszej, i że macie wspomnienie (o) nas dobre każdej chwili, pragnąc nas zobaczyć tak jak i my was, przez to doznaliśmy zachęty, bracia, z powodu was w każdej konieczności i utrapieniu naszym przez waszą wiarę, bo teraz żyjemy, jeśli wy trwacie w Panu”. (Do Tesaloniczan I 3, 6 – 8)

„I bowiem gdy przy was byliśmy, wcześniej mówiliśmy wam, że mamy być trapieni, tak jak i stało się i wiecie. Przez to i ja już nie wytrzymując, posłałem ku poznać wiarę waszą, czy nie jakoś doświadczył was doświadczający i na puste stał się trud nasz”. (Do Tesaloniczan I 3, 4 – 5)

„Dlatego już nie wytrzymując, znaleźliśmy upodobanie, (by) zostać pozostawionymi w Atenach sami i posłaliśmy Tymoteusza, brata naszego i współpracownika Boga w dobrej nowinie Pomazańca ku utwierdzić was i zachęcić co do wiary waszej, (by) nikt (nie) chwiać się wśród utrapień tych. Sami bowiem wiecie, że do tego jesteśmy położeni”. (Do Tesaloniczan I 3, 1 – 3)

„My zaś, bracia, osieroceni z was na stosowną porę czasu, obliczem, nie sercem, obficiej wykazaliśmy gorliwość, (by) oblicze wasze zobaczyć, w wielkim pragnieniu. Dlatego zechcieliśmy przyjść do was: ja Paweł, i raz i dwakroć, i przeszkodził nam szatan. Kto bowiem naszą nadzieją, czy radością, czy wieńcem dumy czy nie i wy przed Panem naszym, Jezusem, podczas Jego przybycia? Wy bowiem jesteście chwałą naszą i radością”. (Do Tesaloniczan I 2, 17 – 20)

„Wy bowiem naśladowcami staliście się, bracia, (społeczności) wywołanych Boga, będących w Judei w Pomazańcu Jezusie, bo te same wycierpieliście i wy od własnych współziomków jak i oni od Judejczyków, (tych) i Pana (którzy zabili), Jezusa, i proroków, i nas (którzy zaczęli srogo ścigać), i Bogu nie (którzy starają się przypodobać), i wszystkim ludziom przeciwni, którzy powstrzymują nas poganom powiedzieć, aby dali się zbawić, ku wypełnić się ich grzechy każdej chwili. Pospieszył się zaś przeciwko nim gniew ku końcowi”. (Do Tesaloniczan I 2, 14 – 16)