„Powiedział zaś Paweł: Jan polał polewaniem zmiany myślenia, ludowi mówiąc, w przychodzącego po nim aby uwierzyli, to jest w Jezusa. Usłyszawszy zaś dali się zanurzyć w imię Pana Jezusa. I (gdy położył na) nich Paweł ręce, przyszedł Duch Święty na nich. Mówili językami i prorokowali. Było zaś wszystkich mężów około dwunastu”. (Dokonania wysłanników 19, 4 – 7)

„Stało się zaś podczas Apollos być w Koryncie, Paweł, przeszedłszy położone wyżej części, zejść do Efezu i znaleźć jakichś uczniów. Powiedział do nich: Czy Ducha Świętego wzięliście uwierzywszy? Ci zaś do niego: Ale ani (nie), czy Duch Święty jest, usłyszeliśmy. Powiedział: W co więc zostaliście zanurzeni? Ci zaś powiedzieli: W Jana polewanie”. (Dokonania wysłanników 19, 1 – 3)

„(Ponieważ chciał) zaś on przejść do Achai, zwróciwszy się bracia napisali uczniom, (by) przyjąć go. Ten przybywszy nadał się wielce (tym) (którzy uwierzyli) z powodu łaski. Krzepko bowiem Judejczykom na wylot zbijał, publicznie pokazując przez Pisma, (że) być Pomazaniec Jezus”. (Dokonania wysłanników 18, 27 – 28)

„Judejczyk zaś pewien, Apollos imieniem, Aleksandryjczyk rodem, mąż wymowny, przyszedł do Efezu, mocnym będący w Pismach. Ten był pouczającym (o) drodze Pana i wrząc duchem mówił i nauczał dokładnie (tych) o Jezusie, wiedząc jedynie (o) polaniu Jana. Ten zaczął mówić otwarcie w synagodze. Usłyszawszy zaś go Pryscylla i Akwila, dobrali go i dokładniej mu wyłożyli drogę [Boga]”. (Dokonania wysłanników 18, 24 – 26)

„(Gdy prosili) zaś oni na większy czas pozostać, nie zgodził się, ale pożegnawszy się i powiedziawszy: Znowu zawrócę do was, (jeśli) Bóg chce, wypłynął z Efezu. I zszedłszy do Cezarei, wstąpiwszy i pozdrowiwszy (społeczność) wywołanych, zszedł do Antiochii. I przetrwawszy czas jakiś, wyszedł, przechodząc po kolei Galicką krainę i Frygię, utwierdzając wszystkich uczniów”. (Dokonania wysłanników 18, 20 – 23)

„Chwyciwszy zaś wszyscy Sostenesa, przełożonego synagogi, bili przed trybuną. I nic (z) tych Galliona (nie) martwiło. Zaś Paweł jeszcze pozostawszy dni dość liczne, (z) braćmi pożegnawszy się odpływał do Syrii i razem z nim Pryscylla i Akwila, ostrzygłszy sobie w Kenchrach głowę, miał bowiem ślub. Przyszli zaś do Efezu. I tamtych pozostawił tam, sam zaś wszedłszy do synagogi, wyłożył Judejczykom”. (Dokonania wysłanników 18, 17 – 19)

„(Gdy) Gallio zaś prokonsulem (był) Achai, powstali przeciwko jednomyślnie Judejczycy Pawłowi i poprowadzili go do trybuny mówiąc, że: Wbrew Prawu namawia ten ludzi (aby) czcić Boga. (Gdy zamierzał) zaś Paweł otwierać usta, powiedział Gallio do Judejczyków: Jeśli byłby czyn niesprawiedliwy jakiś lub oszukaństwo niegodziwe, o Judejczycy, co do słowa zniósłbym was, jeśli zaś szukania są około słowa, i nazw, i Prawa, (tego) u was, zobaczycie sami. Sędzią ja tych nie chcę być. I odpędził ich od trybuny”. (Dokonania wysłanników 18, 12 – 16)

„I przeszedłszy stamtąd wszedł do domu kogoś imieniem Tycjusz justuj, czczącego Boga, którego dom był graniczącym z synagogą. Kryspus zaś, przełożony synagogi, uwierzył Panu razem z całym domem jego. I wielu Koryntian słuchając wierzyło i dawali się zanurzać. Powiedział zaś Pan w nocy przez widzenie Pawłowi: Nie bój się, ale mów i nie zamilcz, dlatego że ja jestem z tobą i nikt (nie) położy na tobie, (by) skrzywdzić cię, dlatego że lud jest mi liczny w mieście tym. Osiadł zaś (na) rok i miesięcy sześć, nauczając wśród nich słowa Boga”. (Dokonania wysłanników 18, 7 – 11)

„Gdy zaś zeszli z Macedonii Sylas i Tymoteusz, zajmował się słowem Paweł, zaświadczając Judejczykom, (że) być Pomazaniec, Jezus. (Gdy przeciwstawiali się) zaś oni i (gdy krzywdząco mówili), strząsnąwszy szaty powiedział do nich: Krew wasza na głowę waszą. Czysty ja. Od teraz do pogan będę szedł”. (Dokonania wysłanników 18, 5 – 6)

„Po tych oddaliwszy się z Aten, przyszedł do Koryntu. I znalazłszy pewnego Judejczyka imieniem Akwila, Pontyjczyka rodem, niedawno (który przyszedł) z Italii, i Pryscyllę, kobietę jego przez (to), (że) rozporządzić Klaudiusz, (aby) oddalać się wszyscy Judejczycy z Rzymu, poszedł do nich. I przez (to), (że) uprawiającym podobne rzemiosło być, pozostawał u nich i pracował. Byli bowiem czyniącymi namioty rzemiosłem. Wykładał zaś w synagodze w każdy szabat, przekonywał Judejczyków i Hellenów”. (Dokonania wysłanników 18, 1 – 4)