„Ale w tych wszystkich ponad miarę zwyciężamy poprzez (Tego) (który umiłował) nas. Jestem przekonany bowiem, że ani śmierć, ani życie, ani zwiastuni, ani panowania, ani panowania, ani nastałe, ani mające nastąpić, ani moce, ani wysokość, ani głębia, ani jakieś stworzenie inne (nie) będzie mogło nas oddzielić od miłości Boga, (tej) w Pomazańcu Jezusie, Panu naszym”. (Do Rzymian 8, 37 – 39)

„Co więc powiemy do tego? Jeśli Bóg za nami, kto przeciw nam? Który swojego Syna nie oszczędził, ale za nas wszystkich wydał Go, jak nie i razem z Nim wszystko nam podaruje? Kto będzie oskarżał przeciw wybranym Boga? Bóg uznającym za sprawiedliwych; kto mającym zamiar zasądzać? Pomazaniec [Jezus] (Tym), (który umarł); bardziej zaś obudzonym, który i jest na prawej Boga, który i wstawia się za nami. Kto nas oddzieli od miłości Pomazańca? Utrapienie, lub ucisk, lub prześladowanie, lub głód, lub nagość, lub niebezpieczeństwo, lub miecz? Jak jest napisane, że: Gwoli Ciebie uśmiercani jesteśmy cały dzień, zostaliśmy policzeni jako owce zabicia”. (Do Rzymian 8, 31 – 36)

„Tak samo zaś i Duch wspomaga bezsiłę naszą; tego bowiem, (o) co mamy pomodlić się, jak trzeba, nie wiemy, ale sam Duch ponad miarę wstawia się wzdychaniami niewymownymi; zaś Badający serca wie, czym zamysł Ducha, że według Boga wstawia się za świętymi. Wiemy zaś, że (z) miłującymi Boga wszystko współpracuje ku dobremu, (z tymi) według postanowienia powołanymi będącymi. Bo których wcześniej poznał, i przeznaczył (jako) mających kształt tożsamy z obrazem Syna Jego, ku być On pierworodnym wśród wielu braci; których zaś przeznaczył, tych i powołał; i których powołał, tych i uznał za sprawiedliwych; których zaś uznał za sprawiedliwych, tych i otoczył chwałą”. (Do Rzymian 8, 26 – 30)

„Liczę bowiem, że nie godnymi cierpienia (tej) teraz pory względem mającej nastąpić chwały, (tak by) zostać objawiona na nas. Bo wyczekiwanie stworzenia objawienia synów Boga wyczekuje; bo czczości stworzenie podporządkowało się, nie z własnej woli, ale z powodu (Tego), (który podporządkował), w nadziei że i to stworzenie uwolnione zostanie od niewoli zniszczenia ku wolności chwały dzieci Boga. Wiemy bowiem, że całe stworzenie wspólnie wzdycha i wspólnie rodzi w bólach aż do teraz; nie jedynie zaś, ale i sami pierwocinę Ducha mając my i sami w sobie samych wzdychamy, usynowienia wyczekując, odkupienia ciała naszego. Bo (dla) nadziei zostaliśmy zbawieni; nadzieja zaś widziana nie jest nadzieją; co bowiem widzi, kto (na to) ma nadzieję? Jeśli zaś (na to) czego nie widzimy, mamy nadzieję, poprzez wytrwałość wyczekujemy”. (Do Rzymian 8, 18 – 25)

„Zatem więc, bracia, powinnymi jesteśmy, nie ciału, (tak by) według ciała żyć; jeśli bowiem według ciała żyjecie macie umrzeć, jeśli zaś Duchem dokonania ciała uśmiercacie, żyć będziecie. Jacy bowiem Duchowi Boga dają się prowadzić, ci synami Boga są. Nie bowiem otrzymaliście ducha niewoli znowu ku bojaźni, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, w którym wołamy: Abba, Ojcze; Ten Duch równocześnie świadczy duchowi naszemu, że jesteśmy dziećmi Boga. Jeśli zaś dziećmi, i dziedziczącymi; dziedziczącymi Boga, współdziedziczącymi zaś Pomazańca, jeśli rzeczywiście współcierpimy, aby i wspólnie otoczeni zostalibyśmy chwałą”. (Do Rzymian 8, 12 – 17)

„Jeśli zaś Pomazaniec w was, ciało martwe z powodu grzechu, zaś duch życiem z powodu usprawiedliwienia. Jeśli zaś Duch (Tego), (który obudził) Jezusa z martwych, mieszka w was, (Ten), (który obudził) Pomazańca z martwych, ożywi i umieralne ciała wasze poprzez zamieszkującego Jego Ducha w was”. (Do Rzymian 8, 10 – 11)

„(Ci) bowiem według ciała będący (o tych) ciała myślą, (ci) zaś według Ducha (o tych) Ducha. Bo zamysł ciała śmiercią, zaś zamysł Ducha życiem i pokojem; dlatego że zamysł ciała nieprzyjacielem względem Boga, bo prawu Boga nie podporządkowuje się, ani bowiem może; (ci) zaś w ciele będący Bogu spodobać się nie mogą. Wy zaś nie jesteście w ciele, ale w Duchu, skoro Duch Boga mieszka w was. Jeśli zaś ktoś Ducha Pomazańca nie ma, ten nie jest Jego”. (Do Rzymian 8, 5 – 9)

„Żadne zatem teraz zasądzenie (dla tych) w Pomazańcu Jezusie; bo prawo Ducha życia w Pomazańcu Jezusie uwolniło cię od prawa grzechu i śmierci. Bo niemocność Prawa, na którą chorowało z powodu ciała, Bóg swego Syna posławszy w upodobnieniu ciała grzechu i za grzech zasądził grzech w ciele, aby sprawiedliwy czyn Prawa zostałby wypełniony w nas, (tych) nie według ciała chodzących, ale według Ducha”. (Do Rzymian 8, 1 – 4)

„Znajduję zatem (to) prawo (dla) chcącego mnie czynić piękne, że (obok) mnie złe leży; cieszę się bowiem prawem Boga w (tym) wewnątrz człowieku, widzę zaś inne prawo w członkach mych, biorące udział w wojnie przeciwko prawu myśli mej i biorące do niewoli mię przez prawo grzechu, będące w członkach mych. Udręczony ja człowiek; kto mię wyciągnie z ciała śmierci tej? Wdzięczność zaś Bogu poprzez Jezusa Pomazańca, Pana naszego. Zatem więc sam ja myślą służę prawu Boga, zaś ciałem prawu grzechu”. (Do Rzymian 7, 21 – 25)

„Jeśli zaś czego nie chcę, to czynię, przyznaję Prawu, że piękne. Teraz zaś już nie ja sprawiam to, ale mieszkający we mnie grzech. Wiem bowiem, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele mym, dobre; bo chcieć leży obok mnie, zaś sprawiać piękne nie; nie bowiem, które chcę, czynię dobre, ale którego nie chcę: złe, to dokonuję. Jeśli zaś, czego nie chcę [ja], to czynię, już nie ja sprawiam to, ale mieszkający we mnie grzech”. (Do Rzymian 7, 16 – 20)