„Przed zaś tymi wszystkimi narzucą na was ręce ich i prześladować będą wydając do synagog i strażnic, odprowadzanych przed królów i gubernatorów ze względu na imię me. Wyjdzie wam na świadectwo. Połóżcie więc w sercach waszych nie troszczyć się naprzód, (jak) bronić się, ja bowiem dam wam usta i mądrość, której nie będą mogli przeciwstawić się lub odpowiedzieć wszyscy przeciwni wam. Wydawani będziecie zaś i przez rodziców i braci, i krewnych i przyjaciół, i uśmiercą (spośród) was, i będziecie nienawidzeni przez wszystkich z powodu imienia mego. I włos z głowy waszej nie zginie. W wytrwałości waszej zyskacie życie wasze”. (Według Łukasza 21, 12 – 19)

„I jacyś (gdy mówili) o świątyni, że kamieniami pięknymi i wotami jest przystrojona, rzekł: To, co oglądacie, przyjdą dni, w których nie pozostawiony zostanie kamień na kamieniu, który nie zostanie obalony. Zapytali zaś go mówiąc: Nauczycielu, kiedy więc to będzie, i co znakiem, kiedy miałoby to stać się? On zaś powiedział: Strzeżcie się, (by) nie zostaliście zwiedzeni. Liczni bowiem przyjdą w imię me mówiąc: Ja jestem. I: Pora się zbliżyła. Nie podążajcie za nimi. Kiedy zaś usłyszycie (o) wojnach i przewrotach, nie wpadajcie w panikę. Ma bowiem to stać się najpierw, ale nie zaraz koniec. Wtedy mówił im: Podniesie się naród na naród i królestwo na królestwo, trzęsienia wielkie i po miejscach głody i zarazy będą, rzeczy postrach budzące i z nieba znaki wielkie będą”. (Według Łukasza 21, 5 – 11)

„Popatrzywszy zaś zobaczył rzucających do skarbony dary ich, bogatych. Zobaczył zaś pewną wdowę ubogą rzucającą tam pieniążki dwa, i powiedział: Prawdziwie mówię wam, że wdowa ta biedna więcej (od) wszystkich rzuciła. Wszyscy bowiem ci ze zbywającego im rzucili do darów, ta zaś z braku jej całe środki na życie, które miała, rzuciła”. (Według Łukasza 21, 1 – 4)

„Powiedział zaś do nich: Jak mówią (że) Pomazaniec być (ma) Dawida synem? Sam bowiem Dawid mówi w księdze śpiewów: Rzekł Pan Panu memu, siadaj po prawicy mej, aż położę wrogów twych (jako) podnóżek stóp twych. Dawid więc Panem go nazywa, i jak jego synem jest? (Gdy słuchał) zaś cały lud, powiedział uczniom [jego]: Wystrzegajcie się uczonych w piśmie chcących chadzać w (długich) szatach i kochających pozdrowienia na rynkach i pierwsze siedzenia w synagogach i pierwsze leżanki na wieczerzach, którzy objadają domy wdów i dla pozoru długo modlą się. Ci wezmą wiele większy wyrok”. (Według Łukasza 20, 41 – 47)

„I powiedział im Jezus: Synowie wieku tego poślubiają i za mąż wychodzą. Zaś uznani za godnych wieku owego osiągnięcia i powstania z martwych ani poślubiają ani są zaślubiane. Ani bowiem umrzeć jeszcze mogą, równi aniołom bowiem są i synami są Boga, (zmartwych)wstania synami będąc. Że zaś podnoszą się martwi, i Mojżesz ujawnił przy jeżynie, jak mówi: Pan, Bóg Abrahama i Bóg Izaaka i Bóg Jakuba. Bogiem zaś nie jest martwych, ale żyjących, wszyscy bowiem jemu żyją. Odpowiadając zaś jacyś (z) uczonych w piśmie rzekli: Nauczycielu, dobrze powiedziałeś. Już nie bowiem odważali się pytać go (o) nic”. (Według Łukasza 20, 34 – 40)

„Podszedłszy zaś jacyś (z) saduceuszów, (przeciw) mówiący że (zmartwych)powstania nie (ma), zapytali go mówiąc: Nauczycielu, Mojżesz napisał nam, jeśli czyjś brat umrze mając żonę i ten bezdzietny byłby, aby wziął brat jego (tę) żonę i wzbudził potomstwo bratu jego. Siedmiu więc braci było. I pierwszy wziąwszy żonę umarł bezdzietny. I drugi i trzeci wziął ją, tak samo zaś i siedmiu nie zostawili dzieci i umarli. Później i żona umarła. (Ta) żona więc w (zmartwych)powstaniu kogo (z) nich staje się żoną? Bowiem siedmiu mieli tę samą żonę”. (Według Łukasza 20, 27 – 33)

„I zapytali go mówiąc: Nauczycielu, wiemy, że poprawnie mówisz i nauczasz i nie bierzesz (po wyglądzie), ale w prawdzie drogi Pana nauczasz. Dozwolone jest (nam) Cezarowi daninę dać czy nie? Zauważywszy zaś ich podstępność powiedział do nich: Pokażcie mi denara. Kogo ma obraz i napis? Oni zaś powiedzieli: Cezara. On zaś powiedział do nich: A więc oddajcie co Cezara Cezarowi i co Boga Bogu. I nie mieli siły złapać go (na) słowie wobec ludu i zdziwieni odpowiedzią jego zamilkli”. (Według Łukasza 20, 21 – 26)

„Każdy, (który upadł) na ów kamień, roztrzaskany zostanie; na którego zaś upadłby, na proch skruszy go. I zaczęli szukać uczeni w piśmie i arcykapłani (by) narzucić na niego ręce w tej godzinie, i przestraszyli się ludu; poznali bowiem, że do nich powiedział przykład ten. I zacząwszy pilnować wysłali szpiegów udających, (że) oni sami sprawiedliwymi (są), aby schwycili go (na) słowie, żeby wydać go zwierzchności i władzy namiestnika”. (Według Łukasza 20, 18 – 20)

„I (ponownie tak zrobił żeby) trzeciego posłać. Oni zaś i tego poraniwszy wyrzucili. Powiedział zaś pan winnicy: Co uczynię? Poślę syna mego umiłowanego; może tego uszanują. Ujrzawszy zaś go rolnicy rozważali do siebie nawzajem mówiąc: Ten jest dziedzic, zabijmy go, aby nasze stało się dziedzictwo. I wyrzuciwszy go poza winnicę zabili. Co więc uczyni im pan winnicy? Przyjdzie i wygubi rolników tych, i da winnicę innym. Usłyszawszy zaś powiedzieli: Nie oby się stało! On zaś przypatrzywszy się im rzekł: Czym więc jest napisane to: Kamień, który zdyskwalifikowali budujący, ten stał się głowicą narożnika”. (Według Łukasza 20, 12 – 17)

„Zaczął zaś do ludu mówić przykład ten: Człowiek [pewien] zasadził winnicę i wynajął ją rolnikom i odjechał (na) czasy dość długie. I porą wysłał do rolników sługę, aby z owocu winnicy dali mu. Zaś rolnicy odesłali go pobiwszy pustego. I (ponownie tak zrobił żeby) drugiego posłać sługę, oni zaś i tamtego pobiwszy i znieważywszy odesłali pustego”. (Według Łukasza 20, 9 – 11)