„(Gdy) zaś (powiedział), prosi go faryzeusz, żeby zjadł obiad u niego. Wszedłszy zaś położył się. Zaś faryzeusz zobaczywszy zdziwił się, że nie najpierw polany przed obiadem. Powiedział zaś Pan do niego: Teraz wy faryzeusze (to co) z zewnątrz kielicha i tacy oczyszczacie, (to co) zaś wewnątrz was, pełne jest grabieży i złości. Nierozsądni, czyż nie ten, (który uczynił) co zewnątrz, i (co) wewnątrz uczynił? Jednakże wewnątrz będące dajcie (jako) jałmużnę, i oto wszystko czyste wam jest. Ale biada wam faryzeuszom, bo dajecie na dziesięcinę miętę i rutę i wszelką jarzynę, i obchodzicie (z boku) sąd i miłość Boga. To zaś należało uczynić i tamtego nie opuścić. Biada wam faryzeuszom, bo miłujecie pierwsze ławy w synagogach i pozdrowienia na rynkach”. (Według Łukasza 11, 37 - 43)

„I wyszli uczniowie, i przyszli do miasta, i znaleźli, jako powiedział im, i przygotowali Paschę. I wieczór (gdy stał się), przychodzi z dwunastoma. I (gdy leżeli) (przy stole) oni i (gdy jedli), Jezus powiedział: Amen mówię wam, że jeden z was wyda mnie, jedzący ze mną. Zaczęli smucić się i mówić mu jeden (za) jednym: Ale nie ja? On zaś powiedział im: Jeden (z) dwunastu, (rękę) zanurzający ze mną do misy. Bo wprawdzie Syn Człowieka odchodzi, jako jest napisane o nim, biada jednak człowiekowi owemu, przez którego Syn Człowieka jest wydawany. (Lepiej) mu, jeśli nie urodziłby się człowiek ów”. (Według Marka 14, 16 - 21)

„I mówi im Jezus: Ile chlebów macie? Oni zaś powiedzieli: Siedem, i trochę rybek. I nakazawszy tłumowi położyć się na ziemi, wziął siedem chlebów i ryby, i dzięki uczyniwszy połamał i dawał uczniom, zaś uczniowie tłumom. I jedli wszyscy i nasyceni zostali, i zbywającego (z) ułomków zebrali, siedem koszy pełnych. Zaś jedzący byli cztery tysiące mężów bez kobiet i dzieci. I oddaliwszy tłumy wszedł do łodzi i przypłynął w granice Magadanu”. (Według Mateusza 15, 34 - 39)

„Odrzucający mnie i nie przyjmujący słów mych ma sądzącego go: Słowo, które wypowiedziałem, owo osądzi go w ostatnim dniu. Bo ja ze mnie samego nie powiedziałem, ale (ten), (który posłał) mnie, Ojciec, sam mi przykazanie dał, co powiedziałbym i co mówiłbym. I wiem, że przykazanie jego życiem wiecznym jest. Co więc ja mówię, jako rzekł mi Ojciec, tak mówię. Przed zaś świętem Paschy wiedząc Jezus, że przyszła jego godzina, aby przyszedł ze świata tego do Ojca, umiłowawszy własnych w świecie, do końca umiłował ich. I wieczerza (gdy stawała się), oszczerca już (gdy wrzucił) w serce, aby wydał go, Judasz (syn) Szymona Iskarioty, wiedząc, że wszystko dał mu Ojciec w ręce i że od Boga wyszedł i do Boga idzie, podnosi się od wieczerzy i kładzie szaty i wziąwszy prześcieradło przepasał się”. (Według Jana 12, 48 – 13, 4)

„Mężowie Niniwici wstaną na sądzie z pokoleniem tym i zasądzą je, bo zmienili myślenie na ogłaszanie Jonasza, i oto więcej (od) Jonasza tutaj. Nikt lampkę zapaliwszy do kryjówki kładzie, [ani pod korcem,] ale na świeczniku, aby wchodzący światło widzieli. Lampką ciała jest oko twe. Kiedy oko twe jasne będzie, i całe ciało twe świetliste jest. Kiedy zaś złe będzie, i ciało twe ciemne. Bacz więc, (czy) nie światło w tobie ciemnością jest. Jeśli więc ciało twe całe świetliste, nie mające części jakiej ciemnej, jest świetliste całe, jak gdyby lampka blaskiem oświetlała cię”. (Według Łukasza 11, 32 - 36)

„I pierwszego dnia Przaśników, kiedy Paschę ofiarowywali, mówią mu uczniowie jego: Gdzie chcesz, odszedłszy byśmy przygotowali, aby zjadłbyś Paschę? I wysyła dwóch uczniów jego i mówi im: Odejdźcie do miasta i napotka was człowiek, dzban wody dźwigający. Potowarzyszcie mu, i gdzie wejdzie powiedzcie panu domu: Nauczyciel mówi: Gdzie jest kwatera ma, gdzie Paschę z uczniami mymi zjadłbym? I on wam pokaże piętro wielkie, usłane, gotowe. I tam przygotujcie nam”. (Według Marka 14, 12 - 15)

„I podeszły do niego tłumy liczne mające z sobą chromych, ślepych, kalekich, głuchych i innych wielu, i składali ich u stóp jego; i uzdrowił ich, tak że tłum (zdziwił się), widząc głuchych mówiących, kalekich zdrowych, i chromych chodzących, i ślepych widzących; i chwalili Boga Izraela. Zaś Jezus przywoławszy do siebie uczniów jego rzekł: Lituję się nad tłumem, bo już dni trzy pozostają przy mnie i nie mają, co zjedliby. I oddalić ich głodnych nie chcę, coby nie osłabli w drodze. I mówią mu uczniowie: Skąd nam na pustyni chlebów tak wiele, żeby nasycić tłum tak wielki?” (Według Mateusza 15, 30 - 33)

„Chociaż jednak i z przywódców liczni uwierzyli w niego, ale z powodu faryzeuszów nie przyznali się, aby nie (wykluczeni) z synagogi zostali. Umiłowali bowiem chwałę ludzi bardziej niżeli chwałę Boga. Jezus zaś zawołał i powiedział: Wierzący we mnie nie wierzy we mnie, ale w (tego), (który posłał) mnie. I widzący mnie widzi (tego), (który posłał) mnie. Ja, światło, na świat przyszedłem, aby każdy wierzący we mnie w ciemności nie pozostał. I jeśli ktoś moich wysłuchałby słów, a nie strzegłby, ja nie sądzę go, nie bowiem przyszedłem, aby(m) sądził świat, ale aby(m) wybawił świat”. (Według Jana 12, 42 - 47)

„Stało się zaś, (gdy) (mówił) on to, podniósłszy jakaś głos kobieta z tłumu powiedziała mu: Szczęśliwe łono, (które nosiło) cię, i piersi, które ssałeś. On zaś powiedział: Zaiste, szczęśliwi słuchający słowa Boga i strzegący. Zaś tłumy (gdy gromadziły się), zaczął mówić: Pokolenie to pokoleniem złym jest. Znaku szuka i znak nie będzie dany mu, jeśli nie znak Jonasza. Jako bowiem stał się Jonasz Niniwitom znakiem, tak będzie i Syn Człowieka pokoleniu temu. Królowa południa podniesie się na sądzie z mężami pokolenia tego i zasądzi ich, bo przyszła z kresów ziemi usłyszeć mądrość Salomona, i oto więcej (od) Salomona tutaj”. (Według Łukasza 11, 27 - 31)

„Zaś Jezus powiedział: Zostawcie ją. Dlaczego jej trudności przydajecie? Dobry czyn zdziałała dla mnie. Zawsze bowiem biednych macie ze sobą, i kiedy zechcecie, możecie im dobrze uczynić, mnie zaś nie zawsze macie. Co miała, uczyniła; uprzedziła namaścić ciało me na pogrzebanie. Amen zaś mówię wam, gdzie by głoszona była Dobra Nowina na całym świecie, i co uczyniła ta, opowiadane będzie na pamiątkę jej. I Juda Iskariota, jeden (z) dwunastu, odszedł do arcykapłanów, aby go (wydać) im. Oni zaś usłyszawszy uradowali się i obiecali mu srebro dać. I szukał, jakby go sposobną porą (wydać)”. (Według Marka 14, 6 - 11)