„I zaczął im w przykładach mówić: Winnicę człowiek zasadził, i otoczył ogrodzeniem, i wykopał dół pod tłocznię, i zbudował wieżę, i wynajął ją rolnikom, i odjechał. I wysłał do rolników porą sługę, aby od rolników wziął z owoców winnicy. I wziąwszy go pobili i wysłali pustego. I znowu wysłał do nich innego sługę. I tego zranili w głowę i znieważyli. I innego wysłał, i tego zabili, i wielu innych, (których to) bądź bijący, bądź zabijający. Jeszcze jednego miał, syna umiłowanego. Wysłał go ostatniego do nich, mówiąc, że: Uszanują syna mego”. (Według Marka 12, 1 – 6)

„Inny przykład powiedział im: Podobne jest królestwo niebios zaczynowi, który wziąwszy kobieta schowała w mąki pszennej miary trzy, aż do (kiedy) zakwasiło się całe. To wszystko powiedział Jezus w przykładach tłumom, i bez przykładów nic (nie) mówił im. Żeby wypełniło się, (co) zostało powiedziane przez proroka mówiącego: Otworzę w przykładach usta me, wyrzucę z siebie, (co jest) ukryte od założenia [świata]. Wtedy pozostawiwszy tłumy przyszedł do domu. I podeszli do niego uczniowie jego mówiąc: Wyjaśnij nam przykład chwastów pola”. (Według Mateusza 13, 33 – 36)

„I odszedł znów poza Jordan, na miejsce, gdzie był Jan najpierw zanurzający, i pozostał tam. I liczni przychodzili do niego i mówili, że: Jan wprawdzie znaku (nie) uczynił żadnego, wszystko jednak, ile powiedział Jan o tym, prawdziwe było. I liczni uwierzyli w niego tam. Był zaś ktoś chorujący, Łazarz z Betanii, ze wsi Marii i Marty siostry jej. Była zaś Mariam (tą), (która namaściła) Pana pachnidłem i (która wytarła) stopy jego włosami jej, której brat Łazarz chorował. Wysłały więc siostry do niego mówiąc: Panie, oto którego kochasz, choruje. Usłyszawszy zaś Jezus rzekł: Ta choroba nie jest ku śmierci, ale na chwałę Boga, aby wsławiony został Syn Człowieka przez nią”. (Według Jana 10, 40 – 11, 4)

„Odpowiadając zaś Jezus rzekł: O pokolenie bez wiary i przewrotne, aż do kiedy będę przy was i będę znosił was? Doprowadź tu syna twego. Już zaś (gdy podchodził) on, szarpnął nim demon i potrząsnął. Skarcił zaś Jezus ducha nieczystego i uleczył chłopca i oddał go ojcu jego. Zdumieli się zaś wszyscy na wielkość Boga. (Gdy) wszyscy zaś (dziwili się) na wszystko, co uczynił, rzekł do uczniów jego: Włóżcie sobie wy w uszy wasze słowa te, bowiem Syn Człowieka ma wydawanym być w ręce ludzi. Oni zaś nie rozeznawali rzeczy tej i była zasłonięta od nich, aby nie pojęli jej, i bali się zapytać go o rzecz tę”. (Według Łukasza 9, 41 – 45)

„I przychodzą znowu do Jerozolimy. I w świątyni (gdy chodzi) on, przychodzą do niego arcykapłani i uczeni w piśmie i starsi. I mówili mu: Jaką władzą to czynisz? Lub kto ci dał władzę tę, aby to czyniłeś? Zaś Jezus powiedział im: Zapytam was jedno słowo i odpowiedzcie mi, a powiem wam, jaką władzą to czynię. Chrzest Jana z nieba był czy z ludzi? Odpowiedzcie mi. I rozważali do siebie mówiąc: Jeżeli powiedzielibyśmy: Z nieba, powie: Dla czego [więc] nie uwierzyliście mu? Ale powiedzielibyśmy: Z ludzi? Bali się tłumu, wszyscy bowiem mieli Jana, istotnie że prorokiem był. I  odpowiadając Jezusowi mówią: Nie wiemy. I Jezus mówi im: Ani ja mówię wam, jaką władzą to czynię”. (Według Marka 11, 27 – 33)

„Zostawcie razem rosnąć oba aż do żniwa. I w porze żniwa powiem żniwiarzom: Zbierzcie najpierw chwasty i zwiążcie je w wiązki do spalenia ich, zaś zboże zgromadźcie do składu mego. Inny przykład podał im mówiąc: Podobne jest królestwo niebios ziarnu gorczycy, które wziąwszy człowiek zasiał na polu jego. (Naj)mniejsze wprawdzie jest (ze) wszystkich nasion, kiedy jednak wzrośnie, większe (od) jarzyn jest i staje się drzewem, tak że (przychodzą) ptaki nieba i (gnieżdżą się) w gałęziach jego”. (Według Mateusza 13, 30 – 32)

„Odpowiedział im Jezus: (Czyż) nie jest napisane w Prawie waszym, że: Ja rzekłem: bogami jesteście? Jeśli tamtych nazwał bogami, do których słowo Boga stało się, i nie może uchylone zostać Pismo, (o tym) którego Ojciec uświęcił i wysłał na świat, wy mówicie, że: Bluźnisz, bo powiedziałem: Synem Boga jestem? Jeśli nie czynię dzieł Ojca mego, nie wierzcie mi. Jeśli zaś czynię, i jeśli mi nie wierzylibyście, dziełom wierzcie, aby poznaliście i poznawaliście, że we mnie Ojciec i ja w Ojcu. Usiłowali [więc] go znowu pojmać. I wyszedł z ręki ich”. (Według Jana 10, 34 – 39)

„I głos stał się z chmury mówiący: Ten jest Syn mój wybrany, jego słuchajcie. I (gdy) (stał się) głos, znaleziony został Jezus sam. I oni zachowali milczenie i nikomu (nie) oznajmili w owych dniach niczego, co zobaczyli. Stało się zaś (w) następnym dniu, (gdy zeszli) oni z góry, wyszedł na spotkanie mu tłum liczny. I oto mąż z tłumu zawołał mówiąc: Nauczycielu, proszę cię, popatrz na syna mego, bo jedynak mi jest, i oto duch bierze go i nagle krzyczy, i trzęsie go z pianą i ledwo odstępuje od niego tłukąc go. I poprosiłem uczniów twych, aby wyrzucili go, i nie mogli”. (Według Łukasza 9, 35 – 40)

„I przechodząc rano zobaczyli (tę) figę uschniętą od korzeni. I przypomniawszy (sobie) Piotr mówi mu: Rabbi, oto figa, którą przekląłeś, uschła. I odpowiadając Jezus mówi im: Miejcie wiarę (w) Boga. Amen mówię wam, że który powie górze tej: Podnieś się i rzuć się w morze, i nie zawaha się w sercu jego, ale będzie wierzył, że co mówi, staje się, będzie mu. Dla tego mówię wam, wszystko, (o) co modlicie się i prosicie, wierzcie, że otrzymaliście, i będzie wam. I kiedy stoicie modląc się, odpuszczajcie, jeśli coś macie przeciw komuś, aby i ojciec wasz (ten) w niebiosach, odpuścił wam występki wasze”. (Według Marka 11, 20 – 25)

„Inny przykład podał im mówiąc: Podobne stało się królestwo niebios człowiekowi siejącemu dobre nasienie na polu jego. Przy zaś spaniu ludzi, przyszedł jego wróg i dosiał chwasty po środku zboża i odszedł. Kiedy zaś zakiełkowało źdźbło i owoc uczyniło, wtedy pojawiły się i chwasty. Podszedłszy zaś niewolnicy pana domu powiedzieli mu: Panie, czyż nie dobre nasienie posiałeś na twoim polu? Skąd więc ma chwasty? On zaś rzekł im: Wrogi człowiek to uczynił. Zaś niewolnicy mówią mu: Chcesz więc odszedłszy zebralibyśmy je? On zaś rzecze: Nie, coby nie zbierając chwasty (nie) wykorzeniliście razem (z) nimi zboża”. (Według Mateusza 13, 24 – 29)