„I wszedłszy do świątyni zaczął wyrzucać sprzedających, mówiąc im: Jest napisane: I będzie dom mój domem modlitwy, wy zaś go uczyniliście jaskinią rozbójników. I był nauczający co dzień w świątyni. Zaś arcykapłani i uczeni w piśmie szukali (by) go zgubić, i pierwsi ludu. I nie znajdowali, co uczyniliby, lud bowiem cały zawisał go słuchając”. (Według Łukasza 19, 45 – 48)

„I jak zbliżył się, zobaczywszy miasto zapłakał nad nim, mówiąc, że: Jeśli byś poznało w dniu tym i ty, (co) (wiedzie) do pokoju, teraz zaś zakryte zostało od oczu twych. Bo nadejdą dni na ciebie i ustawią wrogowie twoi obóz warowny przeciwko tobie, i okrążą cię, i ścisną cię zewsząd, i powalą na ziemię ciebie i dzieci twe w tobie, i nie zostawią kamienia na kamieniu w tobie, za (to że) nie poznałaś pory nawiedzenia twego”. (Według Łukasza 19, 41 – 44)

„(Gdy zbliżał się) zaś on już do podnóża Góry Oliwek, zaczęła cała mnogość uczniów radując się wielbić Boga głosem wielkim za wszystkie, które widzieli, dzieła mocy, mówiąc: Błogosławiony przychodzący król w imię Pana. W niebie pokój i chwała na wysokościach. I jacyś (z) faryzeuszów z tłumu powiedzieli do niego: Nauczycielu, upomnij uczniów twych. I odpowiadając rzekł: Mówię wam, jeżeli ci umilkną, kamienie krzyczeć będą”. (Według Łukasza 19, 37 – 40)

„I rzekłszy to ruszył naprzód podchodząc do Jerozolimy. I stało się, jak zbliżał się do Betfage i Betanii, ku Górze zwanej Oliwek, wysłał dwóch (z) uczniów mówiąc: Odejdźcie do (tej) naprzeciw wsi, w którą wchodząc znajdziecie oślę uwiązane, na którym nikt kiedykolwiek (z) ludzi (nie) usiadł i odwiązawszy je przyprowadźcie. I jeśli ktoś was zapyta: Dla czego odwiązujecie?, tak powiecie, że: Pan go potrzebę ma. Odszedłszy zaś wysłani znaleźli jako powiedział im. (Gdy odwiązywali) zaś oni oślę, powiedzieli panowie jego do nich: Dlaczego odwiązujecie oślę? Oni zaś powiedzieli, że: Pan go potrzebę ma. I przyprowadzili je do Jezusa i narzuciwszy ich szaty na oślę, wsadzili Jezusa. (Gdy jechał) zaś on, podścielali szaty ich na drodze”. (Według Łukasza 19, 28 – 36)

„I (inny) przyszedł mówiąc: Panie, oto mina twa, którą miałem odłożoną w chustce. Bałem się bowiem ciebie, bo człowiek surowy jesteś, podnosisz, czego nie położyłeś, i żniesz, czego nie siałeś. Mówi mu: Z ust twych sądzę cię, zły sługo. Wiedziałeś, że ja człowiek surowy jestem, podnoszący, czego nie położyłem, i żnący, czego nie posiałem? I dla czego nie dałeś mego srebra na stół (bankiera)? I ja przyszedłszy z odsetkiem je odebrałbym. I obok stojącym powiedział: Zabierzcie od niego minę i dajcie dziesięć min mającemu. I powiedzieli mu: Panie, ma dziesięć min! Mówię wam, że każdemu mającemu będzie dane, od zaś nie mającego, i co ma, zabrane będzie. Nadto wrogów mych, tych, nie chcących (mego) (królowania) nad nimi, poprowadźcie tu i wymordujcie ich przede mną”. (Według Łukasza 19, 20 – 27)

„I stało się, (gdy) (powrócił) on, wziąwszy królestwo, i powiedział (by) zawołać mu sługi te, którym dał srebro, aby poznał, co uzyskali w interesach. Przybył zaś pierwszy mówiąc: Panie, mina twa dziesięć przysporzyła min. I powiedział mu: Dobrze, dobry sługo, bo w najmniejszym wierny stałeś się, bądź władzę mający ponad dziesięcioma miastami. I przyszedł drugi mówiąc: Mina twa, panie, uczyniła pięć min. Powiedział zaś i temu: I ty ponad stań się pięciu miastami”. (Według Łukasza 19, 15 – 19)

„(Gdy słuchali) zaś oni tego, przedłożywszy powiedział przykład dla tego, (że) blisko (był) Jeruzalem on i (wydawało się) im, że od razu ma królestwo Boga stać się widziane. Powiedział więc: Człowiek pewien dobrze urodzony wyruszył do krainy dalekiej wziąć sobie królestwo i powrócić. Wezwawszy zaś dziesięciu sług jego dał im dziesięć min i powiedział do nich: Zajmijcie się sprawami w tym (czasie dopóki) przychodzę. Zaś obywatele jego nienawidzili go i wysłali poselstwo za nim, mówiąc: Nie chcemy, (by) ten (zakrólował) nad nami”. (Według Łukasza 19, 11 – 14)

„I zobaczywszy wszyscy szemrali mówiąc, że: U grzesznego męża wszedł (by) być gościem. Stanąwszy zaś Zacheusz powiedział do Pana: Oto połowę moich (co są), Panie, biednym daję, i jeśli (z) kogo co wymusiłem oddaję poczwórnie. Powiedział zaś do niego Jezus, że: Dzisiaj wybawienie domowi temu stało się, według tego że i on synem Abrahama jest. Przyszedł bowiem Syn Człowieka odszukać i uratować, co zaginione”. (Według Łukasza 19, 7 – 10)

„I wszedłszy przechodził Jerycho. I oto mąż imieniem nazwany Zacheusz, i on był zwierzchnik poborców i on bogaty. I szukał (by) ujrzeć Jezusa, kto jest, i nie mógł od tłumu, bo wzrostem mały był. I podbiegłszy ku (przodowi) wszedł na sykomorę, aby ujrzeć go, bo (tamtędy) miał przechodzić. I jak przyszedł na (to) miejsce, spojrzawszy do góry Jezus powiedział do niego: Zacheuszu, pospieszywszy się zejdź, dzisiaj bowiem w domu twym trzeba mi pozostać. I pospieszywszy się zeszedł, i podjął go radując się”. (Według Łukasza 19, 1 – 6)

„Stało się zaś, (gdy) (zbliżał się) on do Jerycha, ślepy pewien siedział przy drodze żebrząc. Usłyszawszy zaś tłum przechodzący dowiadywał się, co byłoby to. Oznajmili zaś mu, że Jezus Nazorejczyk przechodzi obok. I zawołał mówiąc: Jezusie, synu Dawida, zlituj się nade mną. I przodem idący karcili go, aby zamilkł. On zaś wiele bardziej krzyczał: Synu Dawida, zlituj się nade mną. Stanąwszy zaś Jezus kazał, (by) on (został przyprowadzony) do niego; (gdy zbliżył się) zaś on, spytał go: Co tobie chcesz, bym uczynił? On zaś powiedział: Panie, abym (znowu) widział. I Jezus powiedział mu: Zacznij znowu widzieć. Wiara twa uratowała cię. I od razu zaczął znowu widzieć, i towarzyszył mu, chwaląc Boga. I cały lud zobaczywszy dał pochwałę Bogu”. (Według Łukasza 18, 35 – 43)