„Ogłosiwszy dobrą nowinę miastu owemu i uczyniwszy uczniami dość licznych, wrócili do Listry, i do Ikonium, i do Antiochii, utwierdzając dusze uczniów, zachęcając, (aby) trwać w wierze i że przez liczne utrapienia trzeba, (aby) my wejść do królestwa Boga. Wybrawszy przez wyciągnięcie rąk zaś im w (społecznościach) wywołanych starszych, pomodliwszy się wśród postów, podali ich Panu, w którego uwierzyli”. (Dokonania wysłanników 14, 21 – 23)

„Przyszli zaś z Antiochii i Ikonium Judejczycy, i przekonawszy tłumy i ukamienowawszy Pawła, ciągnęli na zewnątrz miasta, sądząc, (że) on umrzeć. (Kiedy otoczyli kołem) zaś uczniowie go, wstawszy wszedł do miasta. I (tego) nazajutrz wyszedł razem z Barnabą do Derbe”. (Dokonania wysłanników 14, 19 – 20)

„Usłyszawszy zaś wysłannicy Barnaba i Paweł, rozdarłszy szaty ich, wskoczyli w tłum, krzycząc i mówiąc: Mężowie, dlaczego to czynicie? I my mającymi podobne doznania jesteśmy do was ludźmi, głoszącymi dobrą nowinę, (aby) wy od tych czczych zawracać do Boga żyjącego, który uczynił niebo i ziemię, i morze, i wszystkie (te) w nich; który w przeszłych pokoleniach pozwalał, (aby) wszystkie ludy iść drogami ich; jednakże nie nie poświadczonym siebie pozostawił, dobro czyniąc, z nieba wam deszcze dając i pory owoconośne, nasycając pokarmem i weselem serca wasze. I to mówiąc z trudem uspokoili tłumy, (aby) nie zabijać na ofiarę im”. (Dokonania wysłanników 14, 14 – 18)

„Tłumy zobaczywszy, co uczynił Paweł, podniosły głos ich, po likaońsku mówiąc: Bogowie upodobnieni (do) ludzi zeszli do nas. Nazywali Barnabę Zeusem, zaś Pawła Hermesem, skoro on był (tym) dowodzącym słowem. Kapłan Zeusa, (tego) będącego przed miastem, byki i girlandy do wrót przyniósłszy razem z tłumami, chciał zabijać na ofiarę”. (Dokonania wysłanników 14, 11 – 13)

„I pewien mąż niemocny w Listrze (co do) nóg siedział, chromy od łona matki jego, który nigdy (nie) zaczął chodzić. Ten usłyszał Pawła mówiącego, który popatrzywszy wprost na niego i zobaczywszy, że ma wiarę, (aby) zostać zbawionym, powiedział wielkim głosem: Podnieś się na nogi twe wyprostowany. I skoczył i chodził”. (Dokonania wysłanników 14, 8 – 10)

„Została rozdarta zaś mnogość miasta, i ci byli razem z Judejczykami, ci zaś razem z wysłannikami. Gdy zaś stało się poruszenie pogan i Judejczyków razem z panującymi (nad) nimi, (aby) obrazić i obrzucić kamieniami ich, dostrzegłszy zbiegli do miast Likaonie: Listry i Derbe i okolicy. I tam głoszącymi dobrą nowinę byli”. (Dokonania wysłanników 14, 4 – 7)

„Stało się zaś w Ikonium według tego samego, (że) wejść oni do synagogi Judejczyków i powiedzieć tak, że uwierzyć (z) Judejczyków i Hellenów wielka mnogość. (Ci) zaś, (którzy nie ulegli), Judejczycy wzbudzili i uczynili złymi dusze pogan przeciw braciom. Dość duży więc czas przebyli mówiąc otwarcie z powodu Pana, świadczącego za słowem łaski Jego, dającego, (aby) znaki i cudy stawać się przez ręce ich”. (Dokonania wysłanników 14, 1 – 3)

„Zaś Judejczycy podjudzili czczące kobiety, (te) dostojne, i pierwszych miasta i wzbudzili prześladowanie przeciwko Pawłowi i Barnabie, i wyrzucili ich z granic ich. Ci zaś strząsnąwszy sobie pył nóg na nich, przyszli do Ikonium. Uczniowie byli wypełniani radością i Duchem Świętym”. (Dokonania wysłanników 13, 50 – 52)

„Tak bowiem przykazał o sobie nam Pan: Umieściłem Cię na światło pogan (aby) być Ty na zbawienie aż do ostatka ziemi. Słuchając zaś poganie radowali się i oddawali chwałę słowu Pana, i uwierzyli jacy byli uszykowani do życia wiecznego. Roznoszono zaś słowo Pana poprzez całą (tę) krainę”. (Dokonania wysłanników 13, 47 – 49)

„Zaś przychodzącego szabatu prawie całe miasto zebrało się, (aby) usłyszeć słowo Pana. Zobaczywszy zaś Judejczycy (te) tłumy, zostali napełnieni zazdrością i mówili przeciwko (tym) przez Pawła mówionym, krzywdząco mówiąc. Powiedziawszy otwarcie Paweł i Barnaba powiedzieli: Wam było konieczne najpierw (aby) zostać powiedziane słowo Boga; skoro odpychacie od siebie go i nie godnymi sądzicie siebie samych wiecznego życia, oto zwracamy się do pogan”. (Dokonania wysłanników 13, 44 – 46)