„Ci więc zaświadczywszy i powiedziawszy słowo Pana wracali ku Jerozolimie, wielu wsiom Samarytan głosili dobrą nowinę. Zwiastun zaś Pana powiedział do Filipa mówiąc: Wstań i idź na południe do drogi schodzącej od Jeruzalem ku Gazie; ta jest pusta. I wstawszy poszedł. I oto mąż Etiop., trzebieniec, możny Kandaki, królowej Etiopów, który był nad całym skarbem jej, który przyszedł (aby pokłonić się) do Jeruzalem, był wracającym i siedzącym na wozie jego i odczytywał proroka Izajasza”. (Dokonania wysłanników 8, 25 – 28)

„Piotr zaś powiedział do niego: Srebro twe razem z tobą oby było ku zgubie, bo darowiznę Boga osądziłeś przez pieniądze nabywać. Nie jest ci część ani dziedzictwo w słowie tym, bo serce twe nie jest proste wobec Boga. Zmień myślenie więc od złości twej tej i poproś Pana, czy wtedy odpuszczony będzie ci pomysł serca twego. Ku bowiem żółci gorzkości i związaniu niesprawiedliwości widzę cię będącego. Zacząwszy odpowiadać zaś Szymon powiedział: Poproście wy za mnie do Pana, żeby nic (nie) przyszło do mnie (z tego) co powiedzieliście”. (Dokonania wysłanników 8, 20 – 24)

„Usłyszawszy zaś (ci) w Jerozolimie wysłannicy, że przyjęła Samaria słowo Boga, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy zszedłszy pomodlili się za nich, żeby wzięli Ducha Świętego, jeszcze nie bowiem był na nikogo (z) nich (spadł), jedynie zaś zanurzeni byli w imię Pana, Jezusa. Wtedy nakładali ręce na nich i brali Ducha Świętego. Zobaczywszy zaś Szymon, że przez nałożenie rąk wysłanników jest dawany Duch, przyniósł im pieniądze mówiąc: Dajcie i mnie władzę tę, aby (na) którego nałożę ręce, brał Ducha Świętego”. (Dokonania wysłanników 8, 14 – 19)

„Mąż zaś pewien imieniem Szymon wcześniej był w mieście uprawiającym magię i doprowadzającym do oszołomienia lud Samarii, mówiąc, (że) być kimś on sam wielkim, do którego lgnęli wszyscy od małego aż do wielkiego mówiąc: Ten jest mocą Boga nazywaną Wielką. Lgnęli zaś (do) niego z powodu (tego, że) dość dużym czasem uprawianiami magii doprowadzić do oszołomienia ich. Gdy zaś uwierzyli Filipowi głoszącemu dobrą nowinę o królestwie Boga i imieniu Jezusa Pomazańca, dawali się zanurzać mężowie i kobiety. Zaś Szymon, i on uwierzył, i dawszy się zanurzyć był trwającym niezłomnie przy Filipie, oglądając znaki i moce wielkie stające się był doprowadzany do oszołomienia”. (Dokonania wysłanników 8, 9 – 13) 

„(Ci) więc (którzy się rozproszyli) przeszli głosząc dobrą nowinę słowo. Filip zaś zszedłszy do miasta Samarii ogłaszał im Pomazańca. Lgnęły zaś tłumy (do tego) (co było mówione) przez Filipa jednomyślnie przez słyszeć oni i widzieć znaki, które czynił. Liczni bowiem (z) mających duchy nieczyste wołające głosem wielkim wychodziły. Liczni zaś sparaliżowani i chromi zostali uzdrowieni. Stała się zaś wielka radość w mieście tamtym”. (Dokonania wysłanników 8, 4 – 8)

„Stało się zaś w tamtym dniu prześladowanie wielkie przeciwko (społeczności) wywołanych w Jerozolimie. Wszyscy zaś rozproszyli się po krainach Judei i Samarii oprócz wysłanników. Pogrzebali zaś Szczepana mężowie pobożni i uczynili lament wielki nad nim. Szaweł zaś tępił (społeczność) wywołanych po domach wchodząc, ciągnąc mężów i kobiety przekazywał do strażnicy”. (Dokonania wysłanników 8, 1 b – 3)

„Będąc zaś pełnym Ducha Świętego, popatrzywszy wprost ku niebu, zobaczył chwałę Boga i Jezusa stojącego z prawej Boga, i powiedział: Oto oglądam niebiosa otwarte i Syna Człowieka z prawej stojącego Boga. Krzyknąwszy zaś głosem wielkim, objęli uszy ich, i ruszyli jednomyślnie na niego i wyrzuciwszy na zewnątrz miasta obrzucali kamieniami. I świadkowie odłożyli sobie szaty ich przy nogach młodzieńca, nazywanego Szałem. I obrzucali kamieniami Szczepana przywołującego i mówiącego: Panie Jezu, przyjmij ducha mego. Położywszy zaś kolana, krzyknął głosem wielkim: Panie, nie postaw im tego grzechu. I to powiedziawszy zasnął . Szaweł zaś był zgadzającym się zgładzeniu jego”. (Dokonania wysłanników 7, 55 – 8, 1 a)

„Twardego karku i nieobrzezani (w) sercach i uszach, wy zawsze Duchowi Świętemu stawiacie opór, jak ojcowie wasi i wy. Którego (z) proroków nie zaczęli prześladować ojcowie wasi? I zabili (tych) (który wcześniej ogłosili) o przyjściu Sprawiedliwego, którego teraz wy zdrajcami i zabójcami staliście się, którzy wzięliście Prawo na rozporządzenia zwiastunów i nie zaczęliście strzec. Słysząc zaś to byli rozpiłowani (w) sercach ich i zgryzali zęby przeciwko niemu”. (Dokonania wysłanników 7, 51 – 54) 

„Namiot świadectwa był ojcom naszym na pustkowiu, tak jak rozporządził sobie (Ten) mówiący Mojżeszowi, (aby) uczynić go według wzoru, który zobaczył, który i wprowadzili przejąwszy ojcowie nasi z Jezusem w nabyciu ludów, które wypchnął Bóg od oblicza ojców naszych aż do dni Dawida, który znalazł łaskę przed Bogiem i poprosił sobie, (aby) znaleźć osiedlenie (dla) domu Jakuba. Salomon zaś zbudował Mu dom. Ale nie Najwyższy w ręką uczynionych zamieszkuje, jak prorok mówi: Niebo mi tronem, zaś ziemia podnóżkiem nóg mych; jaki dom zbudujecie mi, mówi Pan, lub które miejsce uspokojenia mego? Czyż nie ręka ma uczyniła to wszystko?” (Dokonania wysłanników 7, 44 – 50)

„I cielę uczynili w dniach owych, i zanieśli ofiarę wizerunkowi , i cieszyli się w czynach rąk ich. Zwrócił zaś Bóg i wydał ich, (aby służyli) wojsku nieba, jak jest napisane w księdze proroków: Czy (bydlęta) zabijane i ofiary przynieśliście mi (przez) lat czterdzieści na pustkowiu, domu Izraela? I wzięliście do góry namiot Molocha i gwiazdę boga [waszego] Refana, figury, które uczyniliście, (aby) kłaniać się im; i przesiedlę was po tamtej stronie Babilonu”. (Dokonania wysłanników 7, 41 – 43)