„W końcu, bracia moi, radujcie się w Panu. Te same pisać wam (dla) mnie nie dokuczliwe, (dla) was zaś niezawodne. Patrzcie (na te) psy, patrzcie (na tych) złych pracowników, patrzcie (na to) urzezanie. My bowiem jesteśmy obrzezaniem, Duchowi Boga służąc i chełpiąc się w Pomazańcu Jezusie i nie w ciele będąc przekonani, chociaż ja mającym przekonanie i w ciele. Jeśli ktoś uważa inny, (że) być przekonanym w ciele, ja bardziej: obrzezaniem ośmiodniowy, z rodu Izraela, plemienia Beniamina, Hebrajczyk z Hebrajczyków, według Prawa faryzeusz, według skwapliwości prześladujący (społeczność) wywołanych, według sprawiedliwości, (tej) w Prawie, stawszy się nienaganny”. (Do Filipian 3, 1 – 6)

„Tym gorliwiej więc posłałem go, aby zobaczywszy go znowu rozradowalibyście się i ja bardziej bez smutku byłbym. Przyjmijcie więc go w Panu z całą radością, i takich (jako) cennych miejcie, bo z powodu dzieła Pomazańca aż do śmierci zbliżył się, zaryzykowawszy duszą, aby wypełniłby waszego brak względem mnie publicznego dzieła”. (Do Filipian 2, 28 – 30)

„(Jako) konieczne zaś uznałem Epafrodyta, brata, i współpracownika, i współżołnierza mego, waszego zaś wysłannika i publicznego sługę potrzeby mej, posłać do was, skoro pragnącym był wszystkich was i będąc zaniepokojonym, dlatego że usłyszeliście, że zachorował. I bowiem zachorował niemal blisko śmierci. Ale Bóg zlitował się (nad) nim, nie (nad) nim zaś jedynie, ale i (nade) mną, aby nie smutek do smutku miałbym”. (Do Filipian 2, 25 – 27)

„Zaś wypróbowanie jego poznajecie, że jak (z) ojcem dziecko razem ze mną zaczął służyć względem dobrej nowiny. Tego więc mam nadzieję posłać, gdy z dala zobaczę (te) około mnie, natychmiast; jestem przekonany zaś w Panu, że i sam szybko przyjdę”. (Do Filipian 2, 22 – 24)

„Mam nadzieję zaś w Panu, Jezusie, Tymoteusza szybko posłać wam, aby i ja byłbym dobrej myśli, poznawszy (te) około was. Nikogo bowiem mam równo myslącego, który prawowicie (o te) około was troszczyć się będzie, wszyscy bowiem (tych) swoich szukają, nie (tych) Jezusa Pomazańca”. (Do Filipian 2, 19 – 21)

„Wszystko czyńcie bez narzekań i rozważań, aby stalibyście się nienaganni i nietknięci, dziećmi Boga niewinnymi pośrodku plemienia wypaczonego i odwróconego, wśród których uwidaczniacie się, jak lampy w świecie, słowo życia trzymając u góry, ku chlubie (dla) mnie na dzień Pomazańca, że nie na pusto pobiegłem ani na pusto utrudziłem się. Ale jeśli i jestem wylewany na ofiarę i publiczną służbę wiary waszej, raduję się i współraduję się z wszystkimi wami; zaś tak samo wy radujcie się i współradujcie się ze mną”. (Do Filipian 2, 14 – 18)

„Tak że, umiłowani moi, tak jak każdej chwili byliście posłuszni, nie jak podczas obecności mej jedynie, ale teraz wiele bardziej podczas nieobecności mej, z bojaźnią i drżeniem swoje zbawienie sprawiajcie; Bóg bowiem jest (Ten) działający w was i (to) chcieć, i (to) działać dla upodobania”. (Do Filipian 2, 12 – 13)

„Dlatego i Bóg Go wielce wywyższył i darował Mu imię, (to) ponad wszystko imię, aby na imię Jezusa każde kolano zgięłoby się niebieskich, i ziemskich, i podziemnych, i każdy język wyznałby, że Panem Jezus Pomazaniec ku chwale Boga Ojca”. (Do Filipian 2, 9 – 11)

„To myślcie w was, co i w Pomazańcu Jezusie, który w postaci Boga będąc, nie (jako) porywanie uznał być równo Bogu, ale siebie samego uczynił pustym, kształt sługi wziąwszy, w upodobnieniu ludzi stawszy się; i (dla) postaci dawszy się znaleźć jako człowiek, uniżył siebie samego, stawszy się posłuszny aż do śmierci, śmierci zaś krzyża”. (Do Filipian 2, 5 – 8)

„Jeśli jakąś więc zachęta w Pomazańcu, jeśli jakimś pocieszenie miłości, jeśli czymś wspólnota ducha, jeśli czymś serce i litość, wypełnijcie mą radość, aby to samo myślelibyście, tę samą miłość mając, wspólnego ducha mając, jedno myśląc, nic dla podjudzania i nie dla pustej chwały, ale uniżonością serca jedni drugich uznając (za) górujących nad sobą, nie (na) swoje każdy bacząc, ale [i] (na) drugich każdy”. (Do Filipian 2, 1 – 4)