„Starszy Gajuszowi umiłowanemu, którego ja miłuję w prawdzie. Umiłowany, co do wszystkich życzę, (by) ci (dobrze się wiodło) i (byś był zdrowym), jako dobrze się wiedzie twej duszy. Uradowałem się bowiem bardzo, (gdy przychodzili) bracia i (gdy świadczyli) twej prawdzie, jako ty w prawdzie chodzisz. Większej (od) tych nie mam radości, (że) słyszę (że) moje dzieci w prawdzie chodzące. Umiłowany, godnie wiary czynisz, co jeśli pracujesz dla braci i to obcych, którzy poświadczyli twą miłość wobec (społeczności) zwołanych; tych dobrze uczynisz wyprawiając godnie Boga. Dla bowiem imienia wyszli, nic (nie) biorąc od pogan. My więc winniśmy podejmować takich, aby współpracownikami staliśmy się prawdy”. (Jana III 1 – 8)

„Bo liczni zwodziciele wyszli na świat, nie wyznający Jezusa Pomazańca przybyłego w ciele. To jest zwodziciel i przeciwnik Pomazańca. Patrzcie na siebie, aby nie zatraciliście, co wypracowaliśmy, ale zapłatę pełną odebraliście. Każdy wyprzedzający i nie pozostający w nauce Pomazańca, Boga nie ma. Pozostający w nauce, ten i Ojca i Syna ma. Jeśli ktoś przychodzi do was i tej nauki nie przynosi, nie przyjmujcie go do domu i (raduj się) mu nie mówcie. Mówiący bowiem mu (raduj się) jest wspólnikiem dzieł jego złych. Wiele mając wam pisać, nie chciałem przez kartę i atrament, ale nadzieję mam (być) u was i ustami do ust powiedzieć, aby radość nasza wypełniona była. Pozdrawiają cię dzieci siostry twej wybranej”. (Jana II 7 – 13)

„Starszy (do) wybranej Pani i dzieci jej, które ja miłuję w prawdzie, i nie ja jedyny, ale i wszyscy znający prawdę; ze względu naprawdę pozostającą w nas, i z nami będzie na wiek. (Niech) będzie z nami łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i od Jezusa Pomazańca, Syna Ojca, w prawdzie i miłości. Uradowałem się bardzo, że znalazłem z dzieci twych chodzące w prawdzie, jako przykazanie wzięliśmy od Ojca. I teraz proszę cię, Pani, nie jak przykazanie nowe pisząc ci, ale które mamy od początku, aby miłowaliśmy jedni drugich. I ta jest miłość, aby chodziliśmy według przykazań jego. To przykazanie jest, jako usłyszeliście od początku, aby w nim chodziliście”. (Jana II 1 – 6)

„Jeśli ktoś ujrzy brata jego grzeszącego grzechem nie ku śmierci, (niech) poprosi, i da mu życie, (tym) grzeszącym nie ku śmierci. Jest grzech ku śmierci, nie co do tego mówię, aby prosił. Wszelka niesprawiedliwość grzechem jest; i jest grzech nie ku śmierci. Wiemy, że każdy zrodzony z Boga nie grzeszy, ale który zrodził się z Boga strzeże go, i zły nie dotyka go. Wiemy, że z Boga jesteśmy, i świat cały w złym leży. Wiemy zaś, że Syn Boga nadchodzi i dał nam myślenie, aby poznawaliśmy Prawdziwego. I jesteśmy w Prawdziwym, w Synu jego, Jezusie Pomazańcu; ten jest prawdziwy Bóg i życie wieczne. Dzieci, ustrzeżcie się od wizerunków (bogów)”. (Jana I 5, 16 – 21)

„Wierzący w Syna Boga ma świadectwo w sobie. Nie wierzący Bogu kłamcą uczynił go, bo nie uwierzył w świadectwo, którym zaświadczył Bóg o Synu jego. I to jest świadectwo, że życie wieczne dał nam Bóg, i to życie w Synu jego jest. Mający Syna ma życie. Nie mający Syna Boga życia nie ma. To napisałem wam, aby wiedzieliście, że życie macie wieczne, wierzącym w imię Syna Boga. I ta jest śmiałość, którą mamy do niego, że jeśli (o) coś poprosimy według woli jego, słucha nas. I jeśli wiemy, że słucha nas, (o) co poprosimy, wiemy, że mamy prośby, które poprosiliśmy od niego”. (Jana I 5, 10 – 15)

„Kto [zaś] jest zwyciężający świat, jeśli nie wierzący, że Jezus jest Synem Boga? Ten jest, (który przyszedł) przez wodę i krew, Jezus Pomazaniec. Nie w wodzie jedynie, ale w wodzie i we krwi. I duch jest świadczący, bo duch jest prawdą. Bo trzej są świadczący: Duch, i woda, i krew, i trzej w jedno są. Jeśli świadectwo ludzi bierzemy, świadectwo Boga większe jest, bo to jest świadectwo Boga, że zaświadczył o Synu jego”. (Jana I 5, 5 – 9)

„Każdy wierzący, że Jezus jest Pomazańcem, z Boga zrodził się, i każdy miłujący (tego), (który zrodził), miłuje [i] zrodzonego z niego. (Po) tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boga, kiedy Boga miłujemy i przykazania jego czynimy. Ta bowiem jest miłość Boga, aby przykazań jego strzegliśmy; i przykazania jego ciężkie nie są. Bo wszystko zrodzone z Boga, zwycięża świat. I to jest zwycięstwo, (które zwyciężyło) świat, wiara nasza”. (Jana I 5, 1 – 4)

„W tym doskonała się stała miłość z nami, (że) śmiałość mamy w dniu sądu, że jak On jest, i my jesteśmy w świecie tym. Strach nie jest w miłości, ale doskonała miłość na zewnątrz wyrzuca strach, bo strach udrękę ma, zaś bojący się nie stał się pełny w miłości. My miłujemy, bo on pierwszy umiłował nas. Jeśli ktoś rzekłby: Miłuję Boga, a brata jego nienawidziłby, kłamcą jest. Bowiem nie miłujący brata jego, którego ujrzał, Boga, którego nie ujrzał, nie może miłować. I to przykazanie mamy od niego, aby miłujący Boga, miłował i brata jego”. (Jana I 4, 17 – 21)

„Boga nikt nigdy (nie) obejrzał. Jeśli miłujemy jedni drugich, Bóg w nas pozostaje i miłość jego w nas doskonała jest. (Po) tym poznajemy, że w nim pozostajemy i on w nas, że z Ducha jego dał nam. I my obejrzeliśmy i świadczymy, że Ojciec wysłał Syna, Wybawcę świata. Który wyzna, że Jezus jest Synem Boga, Bóg w nim pozostaje i on w Bogu. I my poznaliśmy i uwierzyliśmy miłości, którą ma Bóg w nas. Bóg miłością jest i pozostający w miłości w Bogu pozostaje, i Bóg w nim pozostaje”. (Jana I 4, 12 – 16)

„Umiłowani, miłujmy jedni drugich, bo miłość z Boga jest, i każdy miłujący z Boga zrodzony jest i zna Boga. Nie miłujący nie zna Boga, bo Bóg miłością jest. W tym stała się widoczna miłość Boga wśród nas, że Syna jego jednorodzonego wysłał Bóg na świat, aby żyliśmy przez niego. W tym jest miłość, nie że my umiłowaliśmy Boga, ale że on sam umiłował nas i wysłał Syna jego, przebłaganie za grzechy nasze. Umiłowani, jeśli tak Bóg umiłował nas, i my winniśmy jedni drugich miłować”. (Jana I 4, 7 – 11)