„Posłałem zaś (tych) braci, aby nie chluba nasza, (ta) co do was, została uczyniona pustą w sprawie (tej), aby, jak mówiłem, przygotowani byliście, aby nie jakoś jeśli przyszliby razem ze mną Macedończycy i znaleźliby was nieprzygotowanymi, zostaliśmy zawstydzeni my, aby nie mówiłbym wy, na podstawie tej. Koniecznym więc uznałem zachęcić (tych) braci, aby wcześniej przyszli do was i wcześniej wydoskonalili (to) wcześniej ogłoszone wysławianie wasze, (że) to gotowe być tak, jak wysławianie i nie jak zachłanność”. (Do Koryntian II 9, 3 – 5)

„O bowiem służbie, (tej) względem świętych, zbyt obfite mi jest pisanie wam. Znam bowiem ochoczość waszą, którą co do was chełpię się Macedończykom, że Achaja jest przygotowana od roku, i wasza skwapliwość pobudziła liczniejszych”. (Do Koryntian II 9, 1 – 2)

„Czy to co do Tytusa wspólnikiem moim i względem was współpracownikiem; czy to bracia nasi wysłannikami (społeczności) wywołanych, chwała Pomazańca. Więc wykazanie miłości waszej i naszej dumy co do was względem nich wykazując przed twarzą (społeczności) wywołanych”. (Do Koryntian II 8, 23 – 24)

„Troszczymy się bowiem (o dobra) piękne nie jedynie przed Panem, ale i przed ludźmi. Posłaliśmy razem z zaś nimi (tego) brata naszego, którego wypróbowaliśmy w wielu (sprawach) częstokroć, (że) gorliwym będący, teraz zaś wiele gorliwszym (przez) przekonanie wielkie, (to) do was”. (Do Koryntian II 8, 21 – 22)

„Wdzięczność zaś Bogu, (Temu), (który dał) tę gorliwość o was w sercu Tytusa, że (tę) oto zachętę przyjął, coraz gorliwszym zaś będąc z własnego wyboru wyszedł do was. Posłaliśmy razem zaś z nim (tego) brata, którego pochwała w dobrej nowinie poprzez wszystkie (społeczności) wywołanych nie jedynie zaś, ale i wybrany przez wyciągnięcie rąk przez (społeczności) wywołanych (na) towarzysza podróży naszego razem z łaską tą, obsługiwaną przez nas ku (tej) [Jego], Pana, chwale i ochoczości naszej unikając tego, aby nie ktoś nas zhańbił w obfitości tej, obsługiwanej przez nas”. (Do Koryntian II 8, 16 – 20)

„Jeśli bowiem ochoczość poprzedza, według tego jak jeśli ma, bardzo godna przyjęcia, nie według tego jak nie ma. Nie bowiem aby (dla) innych ulżenie, (dla) was utrapienie, ale po równości w (tej) teraz porze wasza obfitość ku ich brakowi, aby i (ta) ich obfitość stała się ku waszemu brakowi, żeby stała się równość, jak jest napisane: (Ten) wiele nie obfitował, i (ten) mało nie miał za mało”. (Do Koryntian II 8, 12 – 15)

„I mniemanie w tym daję: to bowiem dla was jest pożyteczne, którzy nie jedynie uczynić, ale i chcieć wcześniej rozpoczęliście od roku; teraz zaś i (to) uczynić wypełnijcie, żeby tak jak ochoczość chcenia, tak i wypełnienie z mienia”. (Do Koryntian II 8, 10 – 11)

„Ale jak właśnie w wszystkim obfitujecie: wiarą i słowem, i poznaniem, i całą gorliwością, i (tą) od nas w was miłością, aby i w tej łasce obfitowaliście. Nie w rozkazie mówię, ale z powodu innych gorliwości i (tę) waszej miłości prawowitość próbując; poznajecie bowiem łaskę Pana naszego, Jezusa Pomazańca, że dla was stał się ubogim, bogatym będąc, aby wy Jego ubóstwem wzbogaciliście się”. (Do Koryntian II 8, 7 – 9)

„Dajemy poznać zaś wam, bracia, łaskę Boga,, (tę) daną w (społecznościach) wywołanych Macedonii, że w wielkim wypróbowaniu utrapienia obfitowanie radości ich i (owo) w głębi ubóstwo ich zaobfitowało ku bogactwu prostoty ich; że według mocy, świadczę, i obok mocy, z własnego wyboru z wielką zachętą prosząc (od) nas (o) łaskę i wspólnotę służby, (tej) względem świętych i nie jak nabraliśmy nadziei, ale siebie samych dali najpierw Panu i nam przez wolę Boga, ku zachęcić my Tytusa, aby jak wcześniej rozpoczął, tak i wypełnił aż do was także łaskę tę”. (Do Koryntian II 8, 1 – 6)

„I serce jego jeszcze obficiej ku wam jest, przypominając sobie wszystkich was posłuszeństwo, jak z bojaźnią i drżeniem przyjęliście go. Raduję się, że w wszystkim wykazuję śmiałość w was”. (Do Koryntian II 7, 15 – 16)