„Tak i jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam ku duszy żyjącej; ostatni Adam ku duchowi ożywiającemu. Ale nie pierwsze (to) duchowe, lecz (to) zmysłowe, następnie (to) duchowe. (Ten) pierwszy człowiek z ziemi, gliniany, (ten) drugi Człowiek z nieba. Jaki (ów) gliniany, tacy i (ci) gliniani, i jaki (ów) Niebieski, tacy i (ci) niebiescy. I jak zaczęliśmy nosić obraz (tego) glinianego, zaczniemy nosić i obraz (Tego) Niebieskiego”. (Do Koryntian I 15, 45 – 49)

„Nie każde ciało tym samym ciałem, ale inne ludzi, inne zaś ciało bydląt, inne zaś ciało ptaków, inne zaś ryb. I ciała niebieskie, i ciała ziemskie, ale inna (tych) niebieskich chwała, inna zaś (ta) (tych) ziemskich. Inna chwała słońca, i inna chwała księżyca, i inna chwała gwiazd, gwiazda bowiem (od) gwiazdy różni się w chwale. Tak i powstanie martwych. Jest siane w zniszczeniu, jest wskrzeszane w niezniszczalności; jest siane w braku szacunku, jest wskrzeszane w chwale; jest siane w bezsile, jest wskrzeszane w mocy; jest siane ciało zmysłowe, jest wskrzeszane ciało duchowe. Jeśli jest ciało zmysłowe, jest i duchowe”. (Do Koryntian I 15, 39 – 44)

„Nie łudźcie się: Niszczą obyczaje łagodne towarzystwa złe. Ocknijcie się sprawiedliwie i nie grzeszcie, brak poznania bowiem Boga niektórzy mają. Na zawstydzenie wam mówię. Ale powie ktoś: Jak są wskrzeszani martwi? Jakiemu zaś ciału przychodzą? Nierozsądny! Ty co siejesz, nie jest ożywiane, jeśli nie umrze. I co siejesz, nie ciało, (to) mające się stać, siejesz, ale nagie ziarno na przykład zboża lub czegoś (z) pozostałych, zaś Bóg daje mu ciało jak zechciał, i każdemu (z) nasion własne ciało”. (Do Koryntian I 15, 33 – 38)

„Gdyż co uczynią (ci) zanurzający się za martwych? Jeśli całkowicie martwi nie są wskrzeszani, dlaczego i zanurzają się za nich? Dlaczego i my narażamy się cały czas? Co dzień umieram, na (tę) waszą dumę, [bracia,] którą mam w Pomazańcu Jezusie, Panu naszym! Jeśli na wzór niewolnika walczyłem z dzikimi zwierzętami w Efezie, jaka mi korzyść? Jeśli martwi nie są wskrzeszani, zjedzmy i wypijmy, jutro bowiem umieramy”. (Do Koryntian I 15, 29 – 32)

„Trzeba bowiem On królować, aż do kiedy położy wszystkich nieprzyjaciół pod nogami Jego. Ostatnim nieprzyjacielem jest uznawanym za bezużyteczną śmierć, wszystko bowiem podporządkował pod nogi Jego. Kiedy zaś powie, że wszystko jest podporządkowane, jawne, że oprócz (Tego), (który podporządkował) Mu wszystko. Kiedy zaś zostanie podporządkowane Mu wszystko, wtedy [i] sam Syn zostanie podporządkowany (Temu), (który podporządkował) Mu wszystko, aby był Bóg wszystkim w wszystkim”. (Do Koryntian I 15, 25 – 28)

„Teraz zaś Pomazaniec jest wskrzeszony z martwych, pierwocina (tych), (którzy zasnęli). Skoro bowiem przez człowieka śmierć, i przez Człowieka powstanie martwych. Jak właśnie bowiem w Adamie wszyscy umierają, tak i w Pomazańcu wszyscy zostaną ożywieni. Każdy zaś w własnym szyku: pierwocina Pomazaniec, następnie (ci) Pomazańca w przybyciu Jego; potem koniec, kiedy przekaże królestwo Bogu i Ojcu, kiedy uzna za bezużyteczne każde panowanie, i każdą władzę, i moc”. (Do Koryntian I 15, 20 – 24)

„Jeśli bowiem martwi nie są wskrzeszani, ani Pomazaniec jest wskrzeszony, jeśli zaś Pomazaniec nie jest wskrzeszony, czcza wiara wasza, jeszcze jesteście w grzechach waszych. Wtedy i (ci), którzy zasnęli w Pomazańcu, ulegli zgubie. Jeśli w życiu tym w Pomazańcu mamy nadzieję jedynie, bardziej godnymi litości (od) wszystkich ludzi jesteśmy”. (Do Koryntian I 15, 16 – 19)

„Jeśli zaś Pomazaniec jest ogłaszany, że z martwych jest wskrzeszony, jak mówią w was niektórzy, że powstanie martwych nie jest? Jeśli zaś powstanie martwych nie jest, ani Pomazaniec jest wskrzeszony, jeśli zaś Pomazaniec nie jest wskrzeszony, puste wtedy i ogłaszanie nasze, pusta i wiara wasza. Znalezieni bylibyśmy zaś i kłamliwymi świadkami Boga, że zaświadczyliśmy przeciw Bogu, że wskrzesił Pomazańca, którego nie wskrzesił, jeśli właśnie wtedy martwi nie są wskrzeszani”. (Do Koryntian I 15, 12 – 15)

„Ja bowiem jestem (tym) najmniejszym (z) wysłanników, który nie jestem dość duży (by) być nazywany wysłannikiem, dlatego, że zacząłem prześladować (społeczność) wywołanych Boga; łaską zaś Boga jestem, czym jestem, i łaska Jego, (ta) względem mnie, nie pusta stała się, ale obficiej (od) nich wszystkich trudziłem się, nie ja zaś, ale łaska Boga, [(ta)] ze mną. Czy to więc ja, czy to tamci, tak ogłaszamy i tak uwierzyliście”. (Do Koryntian I 15, 9 – 11)

„Daję poznać zaś wam, bracia, (tę) dobrą nowinę, którą ogłosiłem dobrą nowinę wam, którą i przyjęliście, w której i stanęliście, przez którą i zbawiani jesteście, jakim słowem ogłosiłem dobrą nowinę wam, jeśli nabywacie, chyba że pchło uwierzyliście. Przekazałem bowiem wam w pierwszych, co i przyjąłem, że Pomazaniec umarł za grzechy nasze według Pism, i że został pogrzebany, i że jest wskrzeszony dnia trzeciego według Pism, i że dał się widzieć Kefasowi, potem (tym) Dwunastu; następnie dał się widzieć ponad pięciuset braciom na raz, z których większość trwa aż do teraz, niektórzy zaś zasnęli; następnie dał się widzieć Jakubowi, potem wysłannikom wszystkim; na ostatek zaś wszystkich jakby (poronionemu) dał się widzieć i mnie”. (Do Koryntian I 15, 1 – 8)