„Z powodu czego? Bo nie dzięki wierze, ale jako dzięki czynom; potknęli się o kamień potknięcia się, tak jak jest napisane: Oto kładę na Syjonie kamień potknięcia się i skałę obrazy, i wierzący w Niego nie zostanie zawstydzony. Bracia, upodobanie mojego serca i błaganie do Boga za nami ku zbawieniu. Świadczę bowiem im, że skwapliwość Boga mają, ale nie według poznania; nie poznając bowiem Boga usprawiedliwienia, i własnego [usprawiedliwienia] szukając, (by) postawić, usprawiedliwieniu Boga nie podporządkowali się; dojrzałością bowiem Prawa Pomazaniec ku usprawiedliwieniu dla każdego wierzącego”. (Do Rzymian 9, 32 – 10, 4)

„Izajasz zaś woła o Izraelu: Choć byłaby liczba synów Izraela jak piasek morza, pozostałość zostanie zbawiona; słowo bowiem, oporządzając i obcinając, uczyni Pan na ziemi. I jak wcześniej powiedział Izajasz: Jeśli nie Pan Zastępów zostawiłby nam nasienia, jak Sodoma stalibyśmy się i jak Gomora zostalibyśmy upodobnieni. Co więc powiemy? Że poganie, (ci) nie ścigający usprawiedliwienia, złapali usprawiedliwienie, usprawiedliwienie zaś (to) dzięki wierze; Izrael zaś ścigając prawo usprawiedliwienia do prawa nie przyszedł pierwszy”. (Do Rzymian 9, 27 – 31)

„Jeśli zaś chcąc Bóg okazać gniew i dać poznać mocne Jego, zniósł w wielkiej wielkoduszności naczynia gniewu, wydoskonalone ku zgubie, i aby dałby poznać bogactwo chwały Jego na naczyniach litości, które wcześniej przygotował ku chwale, (jako) które i powołał nas nie jedynie z Judejczyków, ale i z pogan? Jak i w Ozeaszu mówi: Nazwę nie lud mój ludem mym i nie umiłowaną umiłowaną. I będzie, (że) w miejscu, gdzie zostalo powiedziane im: Nie ludem mym wy, tam będą nazywani synami Boga żyjącego”. (Do Rzymian 9, 22 – 26)

„Powiesz mi więc: Dlaczego [więc] jeszcze zarzuca? Bo decyzji Jego kto stanął naprzeciw? O człowieku, przeciwnie, ty kim jesteś, (ten) odpowiadający przeciw Bogu? Czy powie uformowane (temu) (który uformował): Dlaczego mię uczyniłeś tak? Czy nie ma władzy garncarz (nad) gliną, (by) z tego samego ciasta uczynić to ku szacunkowi naczynie, to zaś ku brakowi szacunku?” (Do Rzymian 9, 19 – 21)

„Zatem więc nie chcącego ani biegnącego, ale (Tego) mającego litość: Boga. Mówi bowiem Pismo faraonowi, że: Ku temu to przebudziłem cię, żeby okazałbym na tobie moc mą, i żeby oznajmiałoby się imię me na całej ziemi. Zatem więc (nad) którym chce, ma litość, którego zaś chce, czyni twardym”. (Do Rzymian 9, 16 – 18)

„Nie mianowicie zaś, że opadło słowo Boga. Nie bowiem wszyscy z Izraela, ci Izraelem; nie ponieważ są nasieniem Abrahama, wszyscy dziećmi, ale: W Izaaku zostanie powołane (dla) ciebie nasienie. To jest, nie dzieci ciała tymi dziećmi Boga, ale dzieci obietnicy liczone są za nasienie; obietnicy bowiem słowo to: W porze tej przyjdę i będzie Sarze syn. Nie jedynie zaś, ale i Rebeka z jednego łoża mając, (z) Izaaka, ojca naszego. (Choć) nie bowiem (zostali zrodzeni) i nie (zdziałali) coś dobrego lub złego, aby (to) według wybrania postanowienie Boga oczekiwałoby, nie dzięki czynom, ale dzięki Powołującemu, zostało powiedziane jej, że: Większy będzie służył mniejszemu; tak jak jest napisane: Jakuba umiłowałem, zaś Ezawa znienawidziłem. Co więc powiemy? Czy niesprawiedliwość u Boga? Nie może stać się; Mojżeszowi bowiem mówi: Będę miał litość, (nad) którym jeśli będę miał litość, i użalę się, (nad) którym jeśli się użalę”. (Do Rzymian 9, 6 – 15)

„Prawdę mówię w Pomazańcu, nie kłamię, (bo równocześnie świadczy) mi sumienie me w Duchu Świętym, że smutek mi jest wielki i nieustanna boleść sercu memu. Życzyłbym sobie bowiem zaklęciem być sam ja z dala od Pomazańca za braci mych, (tych) krewnych mych co do ciała, którymi są Izraelici, których usynowienie, i chwała, i przymierza i ustanowienie Prawa, i służba, i obietnice, których ojcowie, i z których Pomazaniec (to) co do ciała; (Ten) będący nad wszystkimi, Bóg, wysławiony na wieki. Amen”. (Do Rzymian 9, 1 – 5)

„Ale w tych wszystkich ponad miarę zwyciężamy poprzez (Tego) (który umiłował) nas. Jestem przekonany bowiem, że ani śmierć, ani życie, ani zwiastuni, ani panowania, ani panowania, ani nastałe, ani mające nastąpić, ani moce, ani wysokość, ani głębia, ani jakieś stworzenie inne (nie) będzie mogło nas oddzielić od miłości Boga, (tej) w Pomazańcu Jezusie, Panu naszym”. (Do Rzymian 8, 37 – 39)

„Co więc powiemy do tego? Jeśli Bóg za nami, kto przeciw nam? Który swojego Syna nie oszczędził, ale za nas wszystkich wydał Go, jak nie i razem z Nim wszystko nam podaruje? Kto będzie oskarżał przeciw wybranym Boga? Bóg uznającym za sprawiedliwych; kto mającym zamiar zasądzać? Pomazaniec [Jezus] (Tym), (który umarł); bardziej zaś obudzonym, który i jest na prawej Boga, który i wstawia się za nami. Kto nas oddzieli od miłości Pomazańca? Utrapienie, lub ucisk, lub prześladowanie, lub głód, lub nagość, lub niebezpieczeństwo, lub miecz? Jak jest napisane, że: Gwoli Ciebie uśmiercani jesteśmy cały dzień, zostaliśmy policzeni jako owce zabicia”. (Do Rzymian 8, 31 – 36)

„Tak samo zaś i Duch wspomaga bezsiłę naszą; tego bowiem, (o) co mamy pomodlić się, jak trzeba, nie wiemy, ale sam Duch ponad miarę wstawia się wzdychaniami niewymownymi; zaś Badający serca wie, czym zamysł Ducha, że według Boga wstawia się za świętymi. Wiemy zaś, że (z) miłującymi Boga wszystko współpracuje ku dobremu, (z tymi) według postanowienia powołanymi będącymi. Bo których wcześniej poznał, i przeznaczył (jako) mających kształt tożsamy z obrazem Syna Jego, ku być On pierworodnym wśród wielu braci; których zaś przeznaczył, tych i powołał; i których powołał, tych i uznał za sprawiedliwych; których zaś uznał za sprawiedliwych, tych i otoczył chwałą”. (Do Rzymian 8, 26 – 30)