„Stało się zaś podczas Apollos być w Koryncie, Paweł, przeszedłszy położone wyżej części, zejść do Efezu i znaleźć jakichś uczniów. Powiedział do nich: Czy Ducha Świętego wzięliście uwierzywszy? Ci zaś do niego: Ale ani (nie), czy Duch Święty jest, usłyszeliśmy”. (Dokonania wysłanników 19, 1 – 2)

„którzy i powiedzieli: Mężowie Galilejczycy, dlaczego stoicie w patrząc ku niebu? Ten Jezus, (Ten) wzięty do góry od was ku niebu, tak przyjdzie (w) jaki sposób oglądnęliście Go idącego ku niebu”. (Dokonania wysłanników 1, 11)

„Te (rzeczy) w przypowieściach rzekłem wam. Przychodzi godzina, gdy już nie w przypowieściach powiem wam, ale otwarcie co do Ojca oznajmię wam”. (Według Jana 16, 25)

„Amen, amen mówię wam, że płakać będziecie i zawodzić będziecie wy, zaś świat radować się będzie. Wy będziecie zasmuceni, ale smutek wasz radością stanie się”. (Według Jana 16, 20)

„Gdy zaś zeszli z Macedonii Sylas i Tymoteusz, zajmował się słowem Paweł, zaświadczając Judejczykom, (że) być Pomazaniec, Jezus. (Gdy przeciwstawiali się) zaś oni i (gdy krzywdząco mówili), strząsnąwszy szaty powiedział do nich: Krew wasza na głowę waszą. Czysty ja. Od teraz do pogan będę szedł”. (Dokonania wysłanników 18, 5 – 6)

„Jeszcze wiele mam wam mówić, ale nie możecie nieść teraz. Kiedy zaś przyjdzie on, duch prawdy, poprowadzi was w prawdzie całej; nie bowiem mówić będzie od siebie, ale ile usłyszy mówić będzie, i przychodzące oznajmi wam”. (Według Jana 16, 12 – 13)

„Około zaś środka nocy Paweł i Sylas modląc się sławili hymnem Boga, przysłuchiwali się zaś im uwięzieni. Nieoczekiwanie zaś trzęsienie stało się wielkie, tak że potrząśnięte zostać fundamenty więzienia. Otwarte zostały zaś natychmiast podwoje wszystkie i wszystkich więzy zostały zwolnione”. (Dokonania wysłanników 16, 25 – 26)

„To powiedziałem wam, aby nie potknęliście się. Wykluczonymi z synagogi uczynią was. Ale przychodzi godzina, żeby każdy (który zabił) was, uważał, (że) akt kulty (przynosi) Bogu. I to uczynią, bo nie poznali Ojca ani mnie”. (Według Jana 16, 1 – 3)

„Pana zaś, Pomazańca, uznajcie za świętość w sercach waszych, gotowi zawsze do obrony (dla) każdego żądającego (od) was słowa o (tej) w was nadziei”. (Piotra I 3, 15)

„Większej (od) tej miłości nikt (nie) ma, żeby ktoś duszę jego położył za przyjaciół jego. Wy przyjaciółmi moimi jesteście, jeśli czynić będziecie, co ja przykazuję wam”. (Według Jana 15, 13 – 14)