„Żadne zatem teraz zasądzenie (dla tych) w Pomazańcu Jezusie; bo prawo Ducha życia w Pomazańcu Jezusie uwolniło cię od prawa grzechu i śmierci. Bo niemocność Prawa, na którą chorowało z powodu ciała, Bóg swego Syna posławszy w upodobnieniu ciała grzechu i za grzech zasądził grzech w ciele, aby sprawiedliwy czyn Prawa zostałby wypełniony w nas, (tych) nie według ciała chodzących, ale według Ducha”. (Do Rzymian 8, 1 – 4)

„Znajduję zatem (to) prawo (dla) chcącego mnie czynić piękne, że (obok) mnie złe leży; cieszę się bowiem prawem Boga w (tym) wewnątrz człowieku, widzę zaś inne prawo w członkach mych, biorące udział w wojnie przeciwko prawu myśli mej i biorące do niewoli mię przez prawo grzechu, będące w członkach mych. Udręczony ja człowiek; kto mię wyciągnie z ciała śmierci tej? Wdzięczność zaś Bogu poprzez Jezusa Pomazańca, Pana naszego. Zatem więc sam ja myślą służę prawu Boga, zaś ciałem prawu grzechu”. (Do Rzymian 7, 21 – 25)

„Jeśli zaś czego nie chcę, to czynię, przyznaję Prawu, że piękne. Teraz zaś już nie ja sprawiam to, ale mieszkający we mnie grzech. Wiem bowiem, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele mym, dobre; bo chcieć leży obok mnie, zaś sprawiać piękne nie; nie bowiem, które chcę, czynię dobre, ale którego nie chcę: złe, to dokonuję. Jeśli zaś, czego nie chcę [ja], to czynię, już nie ja sprawiam to, ale mieszkający we mnie grzech”. (Do Rzymian 7, 16 – 20)

„(To) więc dobre (dla) mnie stało się śmiercią? Nie może stać się; ale grzech, aby uwidoczniłby się (jako) grzech, poprzez (to) dobre (dla) mnie sprawiający śmierć; aby stałby się w nadmiarze grzesznym grzech poprzez przykazanie. Wiemy bowiem, że Prawo duchowe jest; ja zaś cielesny jestem, sprzedany pod grzech. Co bowiem sprawiam, nie pojmuję; nie bowiem, co chcę, to dokonuję, ale co nienawidzę, to czynię”. (Do Rzymian 7, 13 – 15)

„Okazję zaś otrzymawszy grzech poprzez przykazanie, sprawił we mnie całe pożądanie; bez bowiem Prawa grzech martwy. Ja zaś żyłem bez Prawa niegdyś; (gdy przyszło) zaś przykazanie, grzech odżył, ja zaś umarłem, i znalezione zostało (przeze) mnie przykazanie, (to) ku życiu, (jako) to ku śmierci; bo grzech, okazję otrzymawszy poprzez przykazanie, uwiódł mię i poprzez nie zabił. Tak że Prawo święte, i przykazanie święte, i sprawiedliwe, i dobre”. (Do Rzymian 7, 8 – 12)

„Gdy bowiem byliśmy w ciele, doznania grzechów, (te) poprzez Prawo, działały sobie w członkach naszych ku przynieść owoce śmierci; teraz zaś zostaliśmy uwolnieni od Prawa, umarłszy, w którym byliśmy zatrzymywani, tak że służyć my w nowości Ducha i nie starości litery. Co więc powiemy? Prawo grzechem? Nie może stać się; ale grzechu nie pojąłbym, jeśli nie poprzez Prawo, także bowiem pożądania nie znałbym, jeśli nie Prawo mówiłoby: Nie będziesz pożądać”. (Do Rzymian 7, 5 – 7)

„Czy nie wiecie, bracia, (do) pojmujących bowiem Prawo mówię, że Prawo panuje (nad) człowiekiem, przez jaki czas żyje? Bo zamężna kobieta (dla) żyjącego męża jest związana (przez) prawo; jeśli zaś umrze (ten) mąż, jest uwolniona od prawa męża. Zatem więc (gdy żyje) mąż, cudzołożnicy otrzyma imię, jeśli stałaby się (dla) męża innego; jeśli zaś umarłby mąż, wolna jest od (tego) prawa, (tak że) nie być ona cudzołożnicą, stawszy się dla męża innego. Tak że, bracia moi, i wy uśmierceni zostaliście (dla) Prawa poprzez ciało Pomazańca, ku stać się wy (dla) innego, (dla Tego) z martwych obudzonego, aby przynieślibyście owoce Bogu”. (Do Rzymian 7, 1 – 4)

„Po ludzku mówię z powodu bezsiły ciała waszego. Jak właśnie bowiem postawiliście członki wasze (jako) niewolnicze (przy) nieczystości i (przy) bezprawiu ku bezprawiu, tak teraz postawcie członki wasze (jako) niewolnicze (przy) sprawiedliwości ku uświęceniu. Gdy bowiem niewolnikami byliście grzechu, wolni byliście (względem) sprawiedliwości. Jaki więc owoc mieliście wtedy (tych), z powodu których teraz wstydzicie się? Bo koniec ich śmiercią. Teraz zaś, uwolnieni od grzechu, dawszy się uczynić niewolnikami zaś Bogu, macie owoc wasz ku uświęceniu, zaś na końcu życie wieczne. Bo żołdy grzechu śmiercią, zaś dar Boga życiem wiecznym w Pomazańcu Jezusie, Panu naszym”. (Do Rzymian 6, 19 – 23)

„Cóż więc? Mamy zgrzeszyć, bo nie jesteśmy pod Prawem, ale pod łaską? Nie może stać się. Nie wiecie, że (przy) czym stawiacie siebie samych (jako) niewolników ku posłuszeństwu, niewolnikami jesteście (tego), czemu jesteście posłuszni: albo grzechu Lu śmierci, albo posłuszeństwa ku usprawiedliwieniu? Wdzięczność zaś Bogu, że byliście niewolnikami grzechu, staliście się posłuszni zaś z serca względem (tego) któremu zostaliście przekazani, wzoru nauki, uwolnieni zaś od grzechu, daliście się uczynić niewolnikami sprawiedliwości”. (Do Rzymian 6, 15 - 18)

„Co bowiem umarło, (dla) grzechu umarło raz na zawsze; co zaś żyje, żyje (dla) Boga. Tak i wy liczcie sobie, (że) wy sami [być] martwi (dla) grzechu, żyjący zaś (dla) Boga w Pomazańcu Jezusie. Nie więc niech króluje grzech w śmiertelnym waszym ciele ku być posłuszni pożądaniom jego, i nie stawiajcie członków waszych (jako) oręż niesprawiedliwości (przy) grzechu, ale postawcie was samych (przy) Bogu, jak gdyby z martwych żyjących, i członki wasze (jako) oręż usprawiedliwienia (przy) Bogu; grzech bowiem (nad) wami nie będzie panował, nie bowiem jesteście pod Prawem, ale pod łaską”. (Do Rzymian 6, 10 - 14)