„Przez to te (rzeczy), będąc nieobecnym, piszę, aby, będąc obecnym, nie srogo posłużyłbym się według (tej) władzy, którą Pan dał mi ku budowaniu, a nie ku zniszczeniu. W końcu, bracia, radujcie się, wydoskonalajcie się, zachęcajcie się, (to) samo myślcie, zachowujcie pokój, i Bóg miłości i pokoju będzie z wami. Pozdrówcie jedni drugich przez święte pokochanie. Pozdrawiają was święci wszyscy. Łaska Pana, Jezusa Pomazańca, i miłość Boga i wspólnota świętego Ducha z wszystkimi wami”. (Do Koryntian II 13, 10 – 13)

„Mam nadzieję zaś, że poznacie, że my nie jesteśmy niewypróbowani. Modlimy się zaś do Boga, aby nie uczynić wy zła żadnego, nie aby my wypróbowanymi uwidocznili się, ale wy piękno czynili, my zaś jak niewypróbowanymi byli. Nie bowiem możemy coś przeciw prawdzie, ale dla prawdy. Radujemy się bowiem, kiedy my jesteśmy bez siły, wy zaś mocni jesteście; (o) to i modlimy się, (o) wasze wydoskonalenie”. (Do Koryntian II 13, 6 – 9)

„I bowiem został ukrzyżowany dzięki bezsile, ale żyje dzięki mocy Boga. I bowiem my jesteśmy bez siły w Nim, ale żyć będziemy razem z Nim dzięki mocy Boga względem was. Siebie samych doświadczajcie, czy jesteście w wierze, siebie samych próbujcie. Czy nie uznajecie siebie samych, że Jezus Pomazaniec w was? Chyba że coś niewypróbowani jesteście”. (Do Koryntian II 13, 4 – 5)

„Trzeci raz to przychodzę do was: na ustach dwóch świadków i trzech będzie postawione każde słowo. Wcześniej powiedziałem i wcześniej mówię, jak będąc obecny drugi raz i będąc nieobecny teraz, (tym), (którzy wcześniej zgrzeszyli) i pozostałym wszystkim, że jeśli przyjdę na znowu, nie będę oszczędzał, gdyż wypróbowania szukacie we mnie mówiącego Pomazańca, który względem was nie jest bez siły, ale jest mocny w was”. (Do Koryntian II 13, 1 – 3)

„Od dawna uważacie, że (przed) wami bronimy się? Naprzeciw Boga w Pomazańcu mówimy; zaś wszystko, umiłowani, dla waszego budowania. Boję się bowiem, aby nie jakoś, przyszedłszy, nie jakimi chcę, znalazłbym was, i ja zostałbym znaleziony (przez) was, jakim nie chcecie; aby nie jakoś spór, zazdrość, rozdrażnienia, podjudzania, szkalowania, obmawiania, nadymania się, niepokoje; aby nie znowu przyszedłszy ja uniżył mię Bóg mój przy was, i bolałbym (nad) wieloma (z tych), (którzy wcześniej zgrzeszyli) i nie (zmienili myślenia) nad nieczystością, i nierządem, i rozpasaniem, które sprawili”. (Do Koryntian II 12, 19 – 21)

„Czy ktoś (z) których wysłałem do was, przez niego okazałem zachłanność (względem) was? Zachęciłem Tytusa i razem wysłałem (tego) brata; czy okazał zachłanność (względem) was Tytus? Nie (tym) samym duchem chodziliśmy? Nie (tymi) samymi śladami?” (Do Koryntian II 12, 17 – 18)

„Ja zaś z największą przyjemnością będę robić wydatki i wyczerpię siebie na wydatki dla dusz waszych. Jeśli obficiej was miłując, gorzej mam być miłowany? Niech będzie zaś, ja nie obciążyłem was; ale będąc przewrotny podstępem was wziąłem”. (Do Koryntian II 12, 15 – 16)

„Co bowiem jest, czym okazaliście się gorsi względem pozostałych (społeczności) wywołanych, jeśli nie że sam ja nie naprzykrzyłem się wam? Darujcie mi niesprawiedliwość tę. Oto trzeci raz to gotowo mam przyjść do was i nie będę się naprzykrzać, nie bowiem szukam (rzeczy) waszych, ale was. Nie bowiem powinny dzieci (dla) rodziców gromadzić, ale rodzice (dla) dzieci”. (Do Koryntian II 12, 13 – 14)

„Dlatego mam upodobanie w bezsiłach, w obrazach, w koniecznościach, w prześladowaniach i uciskach: dla Pomazańca; kiedy bowiem jestem bez siły, wtedy mocny jestem. Stałem się nierozsądnym, wy mi (to) uczyniliście koniecznym; ja bowiem powinienem przez was być polecanym. Nic (nie) bowiem byłem słabszy (od tych) wielce nad wysłanników, jeśli i niczym jestem; Oto znaki wysłannika zostały sprawione wśród was w całej wytrwałości, znakach zarówno, jak cudach i mocach”. (Do Koryntian II 12, 10 – 12)

„Co do tego trzykrotnie Pana poprosiłem, aby odstąpiło ode mnie; i powiedział mi: Wystarcza ci łaska ma; bo moc w bezsile dojrzewa. Z największą przyjemnością więc raczej będę się chełpił w bezsiłach mych, aby zakwaterowała we mnie moc Pomazańca”. (Do Koryntian II 12, 8 – 9)