„Jeśli bowiem (ten) przychodzący innego Jezusa ogłasza, którego nie ogłosiliśmy, lub ducha drugiego bierzecie, którego nie wzięliście, lub dobrą nowinę drugą, której nie przyjęliście, pięknie znosicie. Liczę bowiem (ja) nic być słabszym (od tych) wielce nad wysłanników; jeśli zaś i prostak słowem, ale nie poznaniem; ale w wszystkim uczyniwszy widocznymi w wszystkich względem was”. (Do Koryntian II 11, 4 – 6)

„Oby znosiliście mej mało coś nierozsądności; ale i znoście mię. Jestem zazdrosny bowiem (o) was Boga zazdrością. Zaręczyłem bowiem was jednemu mężowi, (aby jako) dziewicę nieskalaną postawić przy Pomazańcu. Boję się zaś, aby nie jakoś, jak wąż zwiódł Ewę w przewrotności jego, zostały zniszczone pomyślenia wasze z dala od prostoty [i nieskalaności] (tej) względem Pomazańca”. (Do Koryntian II 11, 1 – 3)

„Nie bowiem, jakby nie dosięgając do was, nadmiernie wyciągamy siebie samych, aż do bowiem i was przybyliśmy pierwsi w dobrej nowinie Pomazańca, nie aż do bez miary chełpiąc się w cudzych trudach, nadzieję zaś mając, (że ze wzrostem) wiary waszej w was (staliśmy się wielcy) według normy naszej aż do obfitowania, ku (leżącym) poza owymi waszymi ogłosić dobrą nowinę, nie w cudzej normie aż do (rzeczy) gotowych chełpienia się. Zaś chełpiący się w Panu niech się chełpi; nie bowiem siebie samego polecający, ten jest wypróbowany, ale którego Pan poleca”. (Do Koryntian II 10, 14 – 18)

„Nie bowiem odważamy się zaliczyć lub zestawić siebie samych (z) jakimiś (z tych) siebie samych polecających; ale sami w sobie samych siebie samych mierząc i zestawiając, siebie samych dla siebie samych nie rozumieją. My zaś nie aż do bez miary będziemy chełpić się, ale według miary (tej) normy, którą (to) przydzielił nam Bóg miarę, (żeby) dosięgnąć aż do i was”. (Do Koryntian II 10, 12 – 13)

„(Na to) przeciw twarzy patrzcie. Jeśli ktoś jest przekonany sobie samemu Pomazańca być, to niech liczy znowu w sobie samym, że jak on Pomazańca, tak i my. Jeśli bowiem obficiej coś chełpiłbym się co do władzy naszej, którą dał Pan do budowania i nie do zniszczenia was, nie zostanę zawstydzony, aby nie wydawałbym się, że (może) napełniam bojaźnią was przez listy; ponieważ, Listy oto, mówi, ciężkie i silne, zaś obecność ciała nie mająca siły i słowo za nic miane. To niech liczy taki, że jakimi jesteśmy słowem poprzez listy, będąc nieobecni, takimi i będąc obecni, czynem”. (Do Koryntian II 10, 7 – 11)

„W ciele bowiem chodząc, nie według ciała służymy w wojsku bo oręż służby wojskowej naszej nie cielesny, ale mocny Bogiem do zniszczenia warowni wyliczenia niszcząc i każdą wysokość, podnoszącą się przeciw poznaniu Boga, i biorąc do niewoli każde pomyślenie ku posłuszeństwu Pomazańca, i w gotowości mając ukaranie każdego nieposłuszeństwa, aż wypełnione zostanie wasze posłuszeństwo”. (Do Koryntian II 10, 3 – 6)

„Sam zaś ja, Paweł, zachęcam was przez delikatność i życzliwość Pomazańca, (ja) który według twarzy (jestem) uniżony wśród was, będąc nieobecnym zaś wykazuję śmiałość względem was; proszę zaś aby nie będąc obecnym wykazałbym śmiałość (odpowiednią do) przekonania, (na) które jestem liczony, (że) odważyłem się do niektórych, (tych) liczących sobie, (że) my jak według ciała chodzący”. (Do Koryntian II 10, 1 – 2)

„Zaś zaopatrujący (w) siew siejącego i (w) chleb ku zjedzeniu zaopatrzy i pomnoży siew wasz, i da wzrost plonom sprawiedliwości waszej; w wszystkim ubogacani ku całej prostocie, która sprawia przez nas dziękowanie Bogu bo (ta) służba społecznego dzieła tego nie jedynie jest uzupełniającą braki świętych, ale i dającą obfitość przez liczne dziękowania Bogu przez wypróbowanie służby tej oddający chwałę Bogu z powodu podporządkowania się przyznania waszego względem dobrej nowiny Pomazańca i (z powodu) prostoty wspólnoty względem nich i względem wszystkich, i (z powodu) ich błagania za was, (gdyż pragną) was z powodu przewyższającej łaski Boga na was. Wdzięczność Bogu z powodu niewycenialnej Jego darowizny”. (Do Koryntian II 9, 10 – 15)

„Tak zaś, siejący oszczędnie, oszczędnie i żąć będzie; i siejący w wysławianiach, w wysławianiach i żąć będzie: każdy jak postanowił sobie sercem, nie z smutku lub z konieczności, wesołego bowiem dawcę miłuje Bóg. Jest mocny zaś Bóg każdą łaskę dać obficie ku wam, aby w wszystkim każdej chwili całą samowystarczalność mając, obfitowaliście ku każdemu czynowi dobremu, jak jest napisane: Rozrzucił, dał biednym, sprawiedliwość Jego trwa na wiek”. (Do Koryntian II 9, 6 – 9)

„Posłałem zaś (tych) braci, aby nie chluba nasza, (ta) co do was, została uczyniona pustą w sprawie (tej), aby, jak mówiłem, przygotowani byliście, aby nie jakoś jeśli przyszliby razem ze mną Macedończycy i znaleźliby was nieprzygotowanymi, zostaliśmy zawstydzeni my, aby nie mówiłbym wy, na podstawie tej. Koniecznym więc uznałem zachęcić (tych) braci, aby wcześniej przyszli do was i wcześniej wydoskonalili (to) wcześniej ogłoszone wysławianie wasze, (że) to gotowe być tak, jak wysławianie i nie jak zachłanność”. (Do Koryntian II 9, 3 – 5)