Surowe Słowo - czyli fragmenty Pisma Św. interlinearnego (2200)
„Surowe” Słowo, czyli fragment Pisma Świętego interlinearnego – godz. 15:00
Zaznaczając w swojej aplikacji ten dział, codziennie o godz. 15:00, otrzymasz fragment Słowa Bożego w oryginalnym - surowym tłumaczeniu z języka greckiego.
np. „Na początku było Słowo, i Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono (to) było na początku u Boga. Wszystko przez nie stało się i bez niego (nie) stało się ani jedno. Które stało się w nim, życie(m) było, i życie było światłem ludzi. I światło w ciemności ukazuje się i ciemność go nie opanowała”. (Według Jana 1, 1 – 5)
„I przyszli pospieszając i odnaleźli i Mariam i Józefa i niemowlę leżące w żłobie. Zobaczywszy zaś dali poznać o rzeczy powiedzianej im o dziecku tym. I wszyscy usłyszawszy zdziwili się z powodu (słów) powiedzianych przez pasterzy do nich. Zaś Mariam wszystkie zachowywała rzeczy te, składając w sercu jej”. (Według Łukasza 2, 16 – 19)
„I to wam znakiem: znajdziecie niemowlę owinięte pieluszkami i leżące w żłobie. I nagle (pojawiła się) ze zwiastunem mnogość wojska niebiańskiego, wielbiących Boga i mówiących: Chwała na wysokościach Bogu i na ziemi pokój w ludziach upodobania (jego). I stało się, jak odeszli od nich do nieba zwiastunowie, pasterze mówili do siebie nawzajem: Przejdźmy (ż) do Betlejem i zobaczmy rzecz tę zaszłą, którą Pan dał poznać nam”. (Według Łukasza 2, 12 – 16)
„I pasterze byli w krainie tej na polu nocujący i strzegący strażami nocy przy stadzie ich. I zwiastun Pana stanął przy nich i chwała Pana oświetliła ich, i przestraszyli się strachem wielkim. I powiedział im zwiastun: Nie bójcie się, oto bowiem ogłaszam wam radość wielką, która będzie całemu ludowi, że urodził się wam dzisiaj wybawca, którym jest Pomazaniec Pan w mieście Dawida”. (Według Łukasza 2, 8 – 11)
„Wyszedł zaś i Józef z Galilei z miasta Nazaret do Judei, do miasta Dawida, które nazywa się Betlejem, z powodu (że) (był) on z domu i rodu Dawida, (by) zostać zapisanym z Mariam, zaręczoną mu będącą ciężarną. Stało się zaś, (gdy) (byli) oni tam, wypełniły się dni (rodzenia) jej, i urodziła syna jej pierworodnego. I owinęła pieluszkami go i ułożyła go w żłobie, ponieważ nie było dla nich miejsca w kwaterze”. (Według Łukasza 2, 4 – 7)
„Zaś dziecko wzrastało i umacniało się duchem i było na pustkowiach aż do dnia ukazania się go Izraelowi. Stało się zaś w dniach owych, wyszedł dekret od Cezara Augusta, (by) (zapisanym był) cały (świat) zamieszkały. Ten spis pierwszy stał się (za) będącego gubernatorem Syrii Kwiryniusza. I wyruszyli wszyscy, (by) być spisywanymi, każdy do swojego miasta”. (Według Łukasza 1, 80 – 2, 3)
„I ty zaś, dziecko, prorokiem Najwyższego będziesz nazwane, wcześniej pójdziesz bowiem przed Panem przygotować drogi jego, dać poznanie wybawienia ludowi jego przez odpuszczenie grzechów ich, poprzez (litość) miłosierdzia Boga naszego, przez (którą) wejrzy na nas wschód z wysokości, (by) ukazać się (tym) w ciemności i cieniu śmierci siedzącym, naprostować stopy nasze na drogę pokoju”. (Według Łukasza 1, 76 – 79)
„(By) uczynić miłosierdzie z ojcami naszymi i przypomnieć sobie (o) przymierzu świętym jego, przysiędze, którą przysiągł względem Abrahama, ojca naszego, dać nam bez lęku z ręki wrogów wyrwanym służyć mu w świątobliwości i sprawiedliwości przed nim wszystkie dni nasze”. (Według Łukasza 1, 72 – 75)
„I Zachariasz, ojciec jego, napełniony został Duchem Świętym i prorokował mówiąc: Błogosławiony Pan Bóg Izraela, bo wejrzał i uczynił wykup ludowi jego, i podniósł róg wybawienia nam w domu Dawida sługi jego, jako powiedział przez usta świętych od wieku proroków jego, wybawienie od wrogów naszych i z ręki wszystkich nienawidzących nas”. (Według Łukasza 1, 67 – 71)
„I stał się na wszystkich strach (tych) sąsiadujących ich i w całej górzystej (okolicy) Judei rozpowiadane były wszystkie rzeczy te. I składali sobie wszyscy, (którzy usłyszeli), w sercu ich, mówiąc: Czym zatem dziecko to będzie? I bowiem ręka Pana była z nim”. (Według Łukasza 1, 65 – 66)
„I powiedzieli do niej, że: Nikt (nie) jest z rodziny twej, który nazywa się imieniem tym. Znaki dawali zaś ojcu jego (o) to, jak chciałby, (by nazywane było) ono. I poprosiwszy tabliczkę napisał (tak): Jan jest imię jego. I zdziwili się wszyscy. Otwarte zostały zaś usta jego od razu i język jego, i mówił błogosławiąc Boga”. (Według Łukasza 1, 61 – 64)
