„(Skoro) Pomazaniec więc doznał cierpienia ciałem, i wy (w) to samo rozumienie uzbrójcie się, bo (ten), (który doznał cierpienia) ciałem, powstrzymał się (od) grzechu, ku już nie (dla) ludzi pożądań, ale (dla) woli Boga (przez) pozostały w ciele żyć czas. Wystarczający bowiem (ten) przeszły czas, (by) pragnienie pogan sprawić, poszedłszy w rozpasaniach, pożądaniach, pijackich Brudzeniach, hulankach, pijatykach i niegodziwych bałwochwalstwach. Przez to są zdziwieni, (gdy) nie (zbiegacie się) wy na ten sam rozwiązłości wylew, krzywdząco mówiąc; oni oddadzą rachunek (Temu) gotowo mającemu osądzić żyjących i martwych. Na to bowiem i martwym została ogłoszona dobra nowina, aby zostaliby osądzeni według ludzi ciału, żyliby zaś według Boga duchowi”. (Piotra I 4, 1 – 6)

„Lepiej bowiem, (by) dobro czyniący, jeśli może chce wola Boga, cierpieć, niż zło czyniący. Bo i Pomazaniec raz za grzechy doznał cierpienia, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was doprowadziłby do Boga, uśmiercony (dla) ciała, ożywiony zaś (dla) Ducha, w którym i (tym) w strażnicy duchom poszedłszy ogłosił, (które nie uległy) niegdyś, gdy wyczekiwała Boga wielkoduszność w dniach Noego, (kiedy budowana była) arka, na której nieliczni, to jest osiem dusz, zostali uratowani przez wodę. Ona i was (jako) odbijające wzór teraz zbawia zanurzenie, nie ciała odłożenie brudu, ale sumienia dobrego rękojmia względem Boga, przez powstanie Jezusa Pomazańca, który jest na prawicy Boga, poszedłszy do nieba, (kiedy zostali podporządkowani) Mu zwiastuni, i Władze, i Moce”. (Piotra I 3, 17 – 22)

„I kto mającym zamiar skrzywdzić was, jeśli dobra gorliwcami staniecie się? Ale jeśli i może cierpicie przez sprawiedliwość, szczęśliwi. Zaś bojaźni ich nie zacznijcie się bać i nie dajcie się zmącić, Pana zaś, Pomazańca, uznajcie za świętość w sercach waszych, gotowi zawsze do obrony (dla) każdego żądającego (od) was słowa o (tej) w was nadziei, ale z delikatnością i bojaźnią, sumienie mając dobre, aby w czym jesteście szkalowani, zostaliby zawstydzeni (ci) uwłaczający waszemu dobremu w Pomazańcu zachowywaniu się”. (Piotra I 3, 13 – 16)

„Zaś w końcu wszyscy jednomyślni, współczujący, kochający braci, miłosierni, uniżeni sercem, nie oddający zła za zło lub znieważania za znieważanie, przeciwnie zaś wysławiający, bo ku temu zostaliście powołani, aby wysławianie odziedziczylibyście. Bo chcący życie miłować i zobaczyć dni dobre niech powstrzyma język od zła i wargi, (by) nie powiedzieć podstępu, niech odchyla zaś od zła i niech czyni dobro, niech szuka pokoju i niech ściga go. bo oczy Pana na sprawiedliwych i uszy Jego ku błaganiu ich, oblicze zaś Pana przeciwko czyniącym zła”. (Piotra I 3, 8 – 12)

„Tak bowiem niegdyś i święte kobiety, mające nadzieję w Bogu, przystrajały siebie same, podporządkowując się swoim mężom, jak Sara okazała posłuszeństwo Abrahamowi, panem go nazwawszy; jej stałyście się dziećmi, dobro czyniąc i nie bojąc się żadnego rozdrażnienia. Mężowie podobnie wspólnie mieszkając co do poznania, jako mniej mającemu siły naczyniu, kobiecości, przydzielając szacunek, jako i współdziedziczącym (w) łasce życia, ku nie doznawać przeszkód modlitwy wasze”. (Piotra I 3, 5 – 7)

„Podobnie kobiety podporządkowujące się swoim mężom, aby i jeśli niektórzy nie ulegają Słowu, przez kobiet zachowywanie się bez słowa zostaliby zyskani, zastanawiając się (nad tym) w bojaźni nieskalanym zachowywaniem się waszym. Których niech będzie nie (ten) z zewnątrz splotu włosów i obłożenia złotem lub wdziania szat przystrój, ale (ten) ukryty serca człowiek w niezniszczalności delikatnego i spokojnego ducha, co jest przed Bogiem wielce wyszukane”. (Piotra I 3, 1 - 4)

„Domownicy, podporządkowujcie się w całej bojaźni panom, nie jedynie dobrym i życzliwym, ale i wypaczonym. To bowiem łaską, jeśli z powodu świadomości Boga wytrzymuje ktoś udręki, cierpiąc niesprawiedliwie. Jaka bowiem sława, jeśli (jako) grzeszący nawet policzkowani pozostajecie? Ale jeśli (jako) dobro czyniący nawet cierpiący pozostajecie, to łaską u Boga. Ku temu bowiem zostaliście powołani, bo i Pomazaniec doznał cierpienia za was, wam pozostawiając wzór, aby poszlibyście z tyłu śladami Jego; On grzechu nie uczynił ani (nie) został znaleziony podstęp w ustach Jego; On znieważany nie w zamian znieważał, cierpiąc nie groził, wydawał się zaś sądzącemu sprawiedliwie; On grzechy nasze Sam wzniósł w ciele Jego na drzewo, aby grzechom uwięzieni sprawiedliwości zaczęlibyśmy żyć; jego sińcem zostaliście uleczeni. Byliście bowiem jak owce błąkające się, ale zwróciliście się teraz do Pasterza i Dozorującego dusze wasze”. (Piotra I 2, 18 – 25)

„Podporządkujcie się każdemu ludzkiemu ustanowieniu z powodu Pana: czy to królowi jako górującemu, czy to dowódcom jako przez niego posyłanym ku ukaraniu zło czyniących, (ku) pochwale zaś dobro czyniących; bo tak jest wola Boga, (by) dobro czyniąc nakładać kaganiec nierozsądnych ludzi brakowi poznania; jako wolni i nie jako (za) zasłonę mający złości wolność, ale jako Boga niewolnicy. Wszystkim okażcie szacunek, braterstwo miłujcie, Boga bójcie się, królowi okazujcie szacunek”. (Piotra I 2 ,13 – 17)

„Wy zaś rodem wybranym, królewskim stanem kapłaństwa, narodem świętym, ludem ku pozyskaniu, żeby cnoty ogłosilibyście (Tego) z ciemności was (który powołał) do godnego podziwu Jego światła; którzy niegdyś nie ludem, teraz zaś ludem Boga, (ci) nie objęci litością, teraz zaś objęci litością. Umiłowani, zachęcam, (by) jako mieszkający obok i obcokrajowcy powstrzymywać się (od) cielesnych pożądań, które biorą udział w wojnie przeciw duszy; obracanie się wasze wśród pogan mając piękne, aby, w czym szkalują was jako zło czyniących, dzięki pięknym dziełom zastanawiając się oddaliby chwałę Bogu w dniu dozorowania”. (Piotra I 2, 9 – 12)

„Dlatego że zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, szacowny, i wierzący na nim nie zostanie zawstydzony. (Dla) was więc szacunek, (dla) wierzących; (dla) niewierzących zaś kamień, którego nie zaaprobowali budujący, ten stał się za głowę kąta i kamieniem potknięcia się i skałą obrazy; ci potykają się, słowu nie ulegając, ku czemu i zostali umieszczeni”. (Piotra I 2, 6 – 8)