Jezus swoje proroctwo odnosi do różnych momentów z historii zbawienia Mk 13, 6 – 7 „Wielu przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: Ja jestem. I wielu w błąd wprowadzą. Kiedy więc usłyszycie o wojnach i pogłoskach wojennych, nie trwóżcie się! To się musi stać, ale to jeszcze nie koniec”.

W swoim Słowie Jezus wielokrotnie przestrzega przed zwiedzeniem Mk 13, 5 „Wówczas Jezus zaczął im mówić: Strzeżcie się, żeby was kto nie zwiódł”.

Apostołowie są zainteresowani proroctwami, które wypowiada Jezus Mk 13, 3 – 4 „A gdy siedział na Górze Oliwnej, naprzeciw świątyni, pytali Go na osobności Piotr, Jakub, Jan i Andrzej: Powiedz nam, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy to wszystko zacznie się spełniać?”

Wielu widząc Jezusa chce zwrócić Jego uwagę na to, co według nich istotne. Jezus z każdej sytuacji wyprowadza przesłanie Mk 13, 1 – 2 „Gdy wychodził ze świątyni, rzekł Mu jeden z uczniów: Nauczycielu, patrz, co za kamienie i jakie budowle! Jezus mu odpowiedział: Widzisz te potężne budowle? Nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony”.

Bóg widzi serce człowieka, dostrzegając każdą jego intencję działania Mk 12, 41 – 44 „Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.

Jezus ogromnie piętnuje obłudę Mk 12, 38 – 40 „I nauczając dalej mówił: Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.

Jezus zadaje niewygodne pytania, aby zmusić słuchaczy do refleksji Mk 12, 35 – 37 „Nauczając w świątyni, Jezus zapytał: Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje. Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem? A wielki tłum chętnie Go słuchał”.

Odpowiedź, którą daje Jezus często zamyka usta na kolejne pytania Mk 12, 34 „Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać”.

Jezus jasno tłumaczy, że miłość jest ważniejsza, niż jakiekolwiek ofiary Mk 12, 33 „Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary”.

Bycie uczonym w Piśmie i potwierdzanie słowom Jezusa wcale nie oznacza jeszcze nowego narodzenia, o którym mówił Jezus do Nikodema Mk 12, 32 „Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego”.