Człowiek uczy się nowych rzeczy, kiedy jest postawiony w nowych sytuacjach Łk 1, 62 „Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać”.

Kiedy Bóg wkracza w życie człowieka, ten jest w stanie zmienić wszystko na Jego słowo Łk 1, 60 – 61 „Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”.

 Zachariasz i Elżbieta, kochając Pana Boga, doskonale pragnęli wypełnić Jego wolę Łk 1, 59 „Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza”.

Wypełnione proroctwo, szczególnie to pokazujące chwałę Bożą, rodzi radość Łk 1, 58 „Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem”.

Proroctwa realizują się w różnym czasie – niektóre po dziewięciu miesiącach Łk 1, 57 „Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna”.

Maryja spontanicznie i w pełnej otwartości na to, co widzi reaguje, aby służyć Łk 1, 56 „Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu”.

Bóg w swoim wielkim miłosierdziu dba o swoich najmniejszych Łk 1, 53 „Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia”.

Z uwielbienia Boga, zanoszonego w modlitwie Maryi, dowiadujemy się także wiele pięknych rzeczy o samym Bogu Łk 1, 49 b – 52 „Święte jest Jego imię, a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia zachowuje dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza ludzi pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych”.

Uniżenie Bóg zamienia w wywyższenie, i tak jest nie tylko w życiu Maryi Łk 1, 48 – 49 a „Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny”.

Wychwalanie Boga jest wielkim znakiem pokory wobec tego, co On zrobił w życiu człowieka Łk 1, 46 – 47 „Wtedy Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy”.