„Ten [bowiem sądzi dzień obok dnia, ten zaś sądzi każdy dzień; każdy we własnej myśli niech się dopełnia. Myślący (o) dniu dla Pana myśli; i jedzący (dla) Pana je, dziękuję bowiem Bogu; i nie jedzący (dla) Pana nie je, i dziękuje Bogu. Nikt bowiem (z) nas dla siebie samego (nie) żyje, i nikt dla siebie samego (nie) umiera; jeśli bowiem żyjemy, (dla) Pana żyjemy, jeśli umieramy, (dla) Pana umieramy. Jeśli więc żyjemy, jeśli także umieramy, Pana jesteśmy. Na to bowiem Pomazaniec umarł i ożył, aby i (nad) martwymi i (nad) żyjącymi zapanowałby. Ty zaś dlaczego sądzisz brata twego? Lub i ty dlaczego masz za nic brata twego? Wszyscy bowiem staniemy przy trybunie Boga”. (Do Rzymian 14, 5 – 10)