„Jeśli jakąś więc zachęta w Pomazańcu, jeśli jakimś pocieszenie miłości, jeśli czymś wspólnota ducha, jeśli czymś serce i litość, wypełnijcie mą radość, aby to samo myślelibyście, tę samą miłość mając, wspólnego ducha mając, jedno myśląc, nic dla podjudzania i nie dla pustej chwały, ale uniżonością serca jedni drugich uznając (za) górujących nad sobą, nie (na) swoje każdy bacząc, ale [i] (na) drugich każdy”. (Do Filipian 2, 1 – 4)