„Ani bowiem kiedykolwiek w słowie schlebiania staliśmy się, jak wiecie, ani w pozorze zachłanności, Bóg świadkiem, ani szukającymi od ludzi chwały, ani od was, ani od innych, mogąc w ciężarze być jako Pomazańca wysłannicy, ale staliśmy się niemowlętami w środku was. Jak (by) karmicielka pielęgnowała swoje dzieci, tak będąc tkliwymi (dla) was mamy upodobanie, (by) przekazać wam nie jedynie dobrą nowinę Boga, ale i swoje dusze, dlatego że umiłowanymi nam staliście się”. (Do Tesaloniczan I 2, 5 – 8)