„Koniecznością więc, (by) przykłady (tych) w niebiosach tymi być oczyszczane, same zaś niebieskie znaczniejszymi ofiarami od tych. Nie bowiem do ręką uczynionych wszedł Świętych Pomazaniec, odbijających wzór prawdziwych, ale do samego nieba, (by) teraz uczynić się widzialnym osobie Boga w imieniu naszym; ani aby częstokroć ofiarowywałby siebie samego, jak właśnie arcykapłan wchodzi do Świętych co rok przez krew cudzą, gdyż trzeba byłoby, (by) On częstokroć doznać cierpienia od położenia fundamentów świata; teraz zaś raz przy spełnieniu wieków ku odrzuceniu grzechu przez ofiarę Jego uczynił się widocznym. I o ile jest odłożone (dla) ludzi raz umrzeć, po zaś tym osądzenie, tak i Pomazaniec, raz ofiarowany ku (temu) wielu wznieść grzechy, po drugi bez grzechu da się zobaczyć (tym) Go wyczekującym ku zbawieniu”. (Do Hebrajczyków 9, 23 – 28)