„(Dzięki) wierze powoływany Abraham okazał posłuszeństwo, (by) wyjść do miejsca, które miał brać do dziedziczenia; i wyszedł nie wiedząc, gdzie przychodzi. (Dzięki) wierze zamieszkał obok względem ziemi obietnicy jako obcej, w namiotach zamieszkawszy z Izaakiem i Jakubem, współdziedzicami obietnicy tej samej; czekał bowiem (na to) fundamenty mające miasto, którego rzemieślnikiem i twórcą Bóg. (Dzięki) wierze i ta Sara bezpłodna moc ku położeniu fundamentów nasienia otrzymała i wbrew stosownej porze dojrzałości, gdyż godnym wiary uznała (Tego), (który obiecał); dlatego i z jednego zostali zrodzeni, i to (z) uczynionego martwym, tak jak gwiazdy nieba (co do) mnogości i jak piasek, (ten) na wardze morza, (ten) niezliczony”. (Do Hebrajczyków 11, 8 – 12)