„Nie bowiem wymądrzonym bajkom uległszy, daliśmy poznać wam (tę) Pana naszego, Jezusa Pomazańca, moc i przybycie, ale widzami stawszy się Jego wielkości. Otrzymawszy bowiem od Boga Ojca szacunek i chwałę, (gdy) głos został przyniesiony Mu taki oto od wspaniałej chwały: Synem mym, (Tym) umiłowanym mym, Ten jest, ku któremu ja znalazłem upodobanie. I ten głos my usłyszeliśmy, z nieba przyniesiony, razem z Nim będąc na świętej górze. I mamy (jako) coraz mocniejsze prorocze słowo, (do) którego pięknie czynicie kierując się jak (do) kaganka, ukazującego się w mrocznym miejscu, aż do kiedy dzień zacznie prześwitywać i jutrzenka wzejdzie w sercach waszych; to najpierw wiedząc, że każde prorokowanie (o) Piśmie oddzielnego rozwiązania nie staje się; nie bowiem woli człowieka dało się przynieść prorokowanie kiedykolwiek, ale przez Ducha Świętego niesieni zaczęli mówić od Boga ludzie”. (Piotra II 1, 16 – 21)