„Ci są źródłami bezwodnymi i tumanami przez nawałnicę popędzanymi, dla których mrok ciemności jest strzeżony. Nadmiernie wielkie bowiem czczości głosząc, łowią na przynętę przez pożądania ciała (dla) rozpasań (tych) mało uciekających od (tych) w łudzeniu obracających się; wolność im obiecując, sami niewolnikami będąc zniszczenia; przez co bowiem ktoś jest pokonany, temu dał się uczynić niewolnikiem. Jeśli bowiem uciekłszy od skalań świata przez uznanie Pana [naszego] i Zbawiciela, Jezusa Pomazańca, (przez) te zaś, znowu wplątawszy się, są pokonani, stały się im (te) ostatnie gorszymi (od tych) pierwszych. Lepiej bowiem byłoby (dla) nich nie uznać drogi sprawiedliwości, niż uznaszy odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania. Przytrafiło się im (to) (z) prawdomównego przysłowia: Pies, (który zawrócił( do swoich wymiocin, i Świnia, (która się obmyła) ku kałuży błota”. (Piotra II 2, 17 – 22)