„W Jafie zaś pewna była uczennica imieniem Tabita, która tłumaczona jest nazywana Gazela. Ta była pełna czynów dobrych i jałmużn, które czyniła. Stało się zaś w dniach owych, (że) zachorowawszy ona umrzeć. Umywszy zaś położyli [ją] w górnej komnacie. Blisko zaś będąc Lidda Jafie, uczniowie usłyszawszy, że Piotr jest w niej, wysłali dwóch mężów do niego prosząc: Nie ociągnij się przejść aż do nas”. (Dokonania wysłanników 9, 36 – 38)

Bóg widzi serce człowieka, dostrzegając każdą jego intencję działania Mk 12, 41 – 44 „Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”.

„Gedeon sprawił z nich efod, który umieścił w miejscowości swojej, Ofra. Wszyscy więc Izraelici czcząc go dopuścili się nierządu. To bowiem stało się sidłem dla Gedeona i jego domu. 28 Tak oto Madianici zostali poniżeni wobec Izraelitów i nie podnieśli już więcej głowy, a kraj zażywał spokoju przez czterdzieści lat, to jest przez czas życia Gedeona. 29 Jerubbaal, syn Joasza, wrócił i mieszkał w swoim domu. 30 Gedeon miał siedemdziesięciu własnych synów, miał bowiem wiele żon. 31 Jedna z drugorzędnych jego żon, mieszkająca w Sychem, urodziła mu syna, którego nazwał imieniem Abimelek. 32 Po jakimś czasie Gedeon, syn Joasza, umarł w szczęśliwej starości i pochowano go w grobie Joasza, ojca jego, w Ofra Abiezera. 33 Po śmierci jednak Gedeona Izraelici znów się odwrócili [od Pana]. Uprawiali nierząd z Baalami i ustanowili Baal-Berita swoim bogiem. 34 Izraelici znów nie pamiętali o Panu, Bogu swoim, który ich wybawił z rąk wszystkich wrogów dokoła. 35 Nie okazali też życzliwości domowi Jerubbaala-Gedeona w zamian za wszystkie dobrodziejstwa, jakie wyświadczył on Izraelowi”.

„Abimelek, syn Jerubbaala, udał się do Sychem, do braci swojej matki, i tak przemówił do nich, jak również do wszystkich członków rodu swojej matki: 2 «Sprawcie, proszę, by to, co mówię, dotarło do uszu wszystkich możnych Sychem: Co będzie dla was lepsze? Czy żeby panowało nad wami siedemdziesięciu mężów, wszyscy synowie Jerubbaala, czy - byście mieli nad sobą tylko jednego człowieka? Pamiętajcie wszakże, że jestem z kości waszej i waszego ciała!» 3 Bracia jego matki opowiadali o nim w ten sam sposób do wszystkich możnych miasta Sychem, tak że serce ich skłaniało się ku Abimelekowi, bo mówili: «To nasz brat!» 4 Dali mu ponadto siedemdziesiąt syklów srebra ze świątyni Baal-Berita. Abimelek zaś naprzyjmował za nie do swego towarzystwa nicponiów i awanturników, którzy za nim poszli”.

„Więc (społeczność) wywołanych w całej Judei i Galilei, i Samarii miała pokój, budując się i idąc bojaźnią Pana. I zachętą Świętego Ducha była mnożona. Stało się zaś, (że) Piotr przechodząc przez wszystkich zejść i do świętych zamieszkujących Liddę. Znalazł zaś tam człowieka pewnego imieniem Eneasz, od lat ośmiu leżącego na macie, który był sparaliżowany. I powiedział mu Piotr: Eneaszu, leczy cię Jezus Pomazaniec. Podnieś się i pościel tobie samemu. I zaraz podniósł się. I zobaczyli go wszyscy zamieszkujący Liddę i Saron, którzy zawrócili do Pana”. (Dokonania wysłanników 9, 31 – 35)

Jezus ogromnie piętnuje obłudę Mk 12, 38 – 40 „I nauczając dalej mówił: Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok”.

„Przybywszy zaś do Jeruzalem próbował łączyć się z uczniami; i wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem. Barnaba zaś chwyciwszy go poprowadził do wysłanników i opisał im, jak w drodze zobaczył Pana i że powiedział mu, i jak w Damaszku zaczął mówić otwarcie w imieniu Jezusa. I był z nimi wchodzącym i wychodzącym w Jeruzalem, mówiąc otwarcie w imieniu Pana. Mówił i dociekał razem względem hellenistów. Ci zaś usiłowali zgładzić go. Uznawszy zaś bracia sprowadzili go do Cezarei i wysłali go do Tarsu”. (Dokonania wysłanników 9, 26 – 30)

Jezus zadaje niewygodne pytania, aby zmusić słuchaczy do refleksji Mk 12, 35 – 37 „Nauczając w świątyni, Jezus zapytał: Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje. Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem? A wielki tłum chętnie Go słuchał”.

„Wtedy rzekli Zebach i Salmunna: «Wstań ty i wymierz nam cios, gdyż jaki mąż, taka i jego siła». Powstał więc Gedeon i zabił Zebacha i Salmunnę, a następnie zabrał półksiężyce wiszące na szyjach ich wielbłądów. 22 W tym czasie mężowie izraelscy rzekli do Gedeona: «Panuj nad nami, ty, twój syn i twój wnuk, ponieważ wybawiłeś nas z rąk Madianitów». 23 Lecz Gedeon im odpowiedział: «Nie ja będę panował nad wami ani też mój syn: Pan będzie panował nad wami». 24 Zwrócił się następnie do nich Gedeon: «Mam do was usilną prośbę: niech każdy da mi nausznicę ze swego łupu». Pobici mieli bowiem złote nausznice, bo byli Izmaelitami. 25 «Chętnie damy!» - odpowiedzieli. Rozpostarli więc płaszcz i każdy rzucał na niego po nausznicy ze swego łupu. 26 Waga złotych nausznic, o które prosił, wyniosła tysiąc siedemset syklów złota, nie licząc półksiężyców, kolczyków i purpury, które nosili królowie madianiccy, ani też nie licząc łańcuszków, wiszących na szyjach wielbłądów”.

„Gdy zaś wypełniały się dni dość duże, uradzili sobie Judejczycy zgładzić go. Dała się poznać zaś Szawłowi zmowa ich. Pilnowali sobie zaś i bram dniem i nocą, żeby go zgładzili. Wziąwszy zaś uczniowie jego nocą przez mur spuścili go zsunąwszy w koszu”. (Dokonania wysłanników 9, 23 – 25)