„I to powiedziawszy, (kiedy patrzeli) oni, został podniesiony i chmura podjęła Go z oczu ich. I gdy patrzącymi wprost byli ku niebu, (kiedy szedł) On, i oto mężowie dwaj stanęli przy nich w odzieniach białych, którzy i powiedzieli: Mężowie Galilejczycy, dlaczego stoicie w patrząc ku niebu? Ten Jezus, (Ten) wzięty do góry od was ku niebu, tak przyjdzie (w) jaki sposób oglądnęliście Go idącego ku niebu”. (Dokonania wysłanników 1, 9 – 11)

„Mieć sól w sobie” – oto wyzwanie, które stawia Jezus. Mk 9, 50 „Dobra jest sól; lecz jeśli sól smak swój utraci, czymże ją przyprawicie? Miejcie sól w sobie i zachowujcie pokój między sobą!”

„Granicą zachodnią było Wielkie Morze ze swym wybrzeżem. Taka była granica dokoła ziemi potomków Judy według ich rodów. 13 Kaleb, syn Jefunnego, otrzymał dział pośród potomków Judy, zgodnie z poleceniem Pana, danym Jozuemu: Kiriat-Arba, główne miasto Anakitów, czyli Hebron. 14 Kaleb wypędził stąd trzech synów Anaka: Szeszaja, Achimana i Talmaja. 15 Stamtąd wyruszył przeciwko mieszkańcom Debiru - nazwa Debiru brzmiała przedtem Kiriat-Sefer. 16 Wtedy właśnie powiedział Kaleb: «Temu, kto zdobędzie Kiriat-Sefer i zajmie je, dam moją córkę Aksę za żonę». 17 Zdobył je Otniel, syn Kenaza, brata Kaleba, i ten dał mu za żonę swoją córkę, Aksę. 18 Gdy ona przybyła, skłoniła swego męża, by prosił jej ojca o pole. Następnie zsiadła z osła, a Kaleb ją zapytał: «Czego sobie życzysz?» 19 Wtedy odrzekła: «Okaż mi łaskę przez dar! Skoro mi dałeś ziemię Negeb, dajże mi źródła wód». I dał jej źródła na wyżynie i źródła na nizinie”.

„(Ci) więc zszedłszy się pytali Go mówiąc: Panie, czy w czasie tym z powrotem ustanawiasz królestwo Izraelowi? Powiedział zaś do nich: Nie wasze jest poznać czasy lub pory, które Ojciec umieścił sobie we własnej władzy; ale weźmiecie moc (tego który przyszedł) Świętego Ducha do was i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem, i [w] całej Judei, i Samarii i aż do ostatka ziemi”. (Dokonania wysłanników 1, 6 – 8)

Jezus nie zapowiada braku oczyszczeń. Mk 9, 49 „Bo każdy ogniem będzie posolony”.

„Następnie granica biegła w górę do Debiru od doliny Akor i zwracała się ku północy do Gilgal, naprzeciw wyżyny Adummim, położonej na południe od strumienia; dalej granica dochodziła do wód En-Szemesz i kończyła się przy źródle En-Rogel. 8 Następnie granica wznosiła się doliną Ben-Hinnom na południe od grzbietu gór Jebusyty, to jest Jerozolimy, wchodziła na szczyt góry leżącej naprzeciw doliny Hinnom od zachodu i na krańcu północnym doliny Refaim. 9 Ze szczytu góry biegła granica aż do źródła wód Neftoach i prowadziła do miast góry Efron. Dalej granica zwracała się do Baali, czyli Kiriat-Jearim. 10 Z Baali granica skłaniała się ku zachodowi do góry Seir i przechodziła przez zbocze północne góry Jearim, to jest Kesalon, zstępowała do Bet-Szemesz i przechodziła przez Timnę, 11 następnie granica dosięgała północnego grzbietu Ekronu, potem granica zwracała się do Szikron, przechodziła przez górę Baali, zbliżała się do Jabneel i kończyła się nad morzem”.

„Pierwsze słowo uczyniłem o wszystkich, o Teofilu, które zaczął Jezus czynić i nauczać aż do którego dnia, (kiedy), przykazawszy wysłannikom przez Ducha Świętego, których wybrał sobie, został wzięty do góry; których i postawił przy siebie samego (jako) żyjącego po cierpieniu Jego wśród wielu dowodów, przez dni czterdzieści dając siebie widzieć im i mówiąc (te) o królestwie Boga. I jedząc wspólnie sól nakazał im od Jerozolimy nie oddalać się, ale oczekiwać obietnicy Ojca, (o) której usłyszeliście (ode) mnie; bo Jan polał wodą, wy zaś w Duchu zostaniecie zanurzeni Świętym nie po wielu tych dniach”. (Dokonania wysłanników 1, 1 – 5)

Mocne wymagania Jezusa pokazują sens walki. Mk 9, 43 – 48 „Jeśli twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie umiera i ogień nie gaśnie”.

„Pokolenie potomków Judy otrzymało losem swój dział według rodów ku granicy Edomu na pustyni Sin na południe, aż do najdalszych krańców południowych. 2 Ich granica południowa biegła od południowego krańca Morza Słonego, od wybrzeża zatoki południowej 3 i kierowała się dalej na południe od Wzgórza Skorpionów, przechodziła przez Sin i szła na południe do Kadesz-Barnea, stąd do Chesron, wznosiła się ku Addarowi i zwracała się do Karkaa; 4 dalej przechodziła przez Asmon, dosięgała Potoku Egipskiego i kończyła się nad brzegiem morza: Taka będzie wasza granica południowa. 5 Granicą wschodnią było Morze Słone aż do ujścia Jordanu. Granica po stronie północnej rozpoczynała się od zatoki morza przy ujściu Jordanu, 6 po czym ciągnęła się do Bet-Chogla, przechodziła na północy do Bet-Araba i wznosiła się do Kamienia Bohana, potomka Rubena”.

„Powiedział zaś do nich: Te słowa me, które powiedziałem do was jeszcze będąc z wami, że ma wypełnić się wszystko napisane w prawie Mojżesza i prorokach i śpiewach o mnie. Wtedy otworzył ich myśl, (by) (rozumieli) Pisma. I powiedział im, że: Tak jest napisane, (że ma) wycierpieć Pomazaniec i powstać z martwych trzeciego dnia, i (ma) zostać ogłoszona w imię jego zmiana myślenia na odpuszczenie grzechów dla wszystkich narodów zacząwszy od Jeruzalem. Wy świadkami tego. I [oto] ja wysyłam obietnicę Ojca mego do was. Wy zaś siedźcie w mieście, aż (kiedy) wdziejecie na siebie z wysokości moc. Wyprowadził zaś ich [na zewnątrz] aż ku Betanii i podniósłszy ręce jego pobłogosławił ich. I stało się, (gdy) (błogosławił) on ich, rozstał się z nimi i wznosił się do nieba. I oni pokłoniwszy się mu wrócili do Jeruzalem z radością wielką, i byli przez cały (czas) w świątyni błogosławiąc Boga”. (Według Łukasza 24, 44 – 53)