„When all the troops he led were drawn up in position before the city, they pitched camp north of Ai, on the other side of the ravine. 12He took about five thousand warriors and set them in ambush between Bethel and Ai, west of the city. 13Thus the people took up their stations, with the main body north of the city and the ambush west of it, and Joshua waited overnight in the valley. 14The king of Ai saw this, and he and all his army came out very early in the morning to engage Israel in battle at the place in front of the Arabah, not knowing that there was an ambush behind the city. 15Joshua and the main body of the Israelites fled toward the wilderness, pretending defeat,16until the last of the soldiers in the city had been called out to pursue them. Since they were drawn away from the city, with everyone pursuing Joshua, 17not a soldier remained in Ai or Bethel. They abandoned the city, leaving it open, as they pursued Israel”.

Pan, Bóg Izraela, rzekł tak: "Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię"». 15 Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. 16 Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się według obietnicy, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.

„Nie jestem wolny? Nie jestem wysłannikiem? Czyż nie Jezusa, Pana naszego ujrzałem? Nie dziełem mym wy jesteście w Panu? Jeśli (dla) innych nie jestem wysłannikiem, ale (dla) was jestem, bowiem pieczęcią mego wysłannictwa wy jesteście w Panu”. (Do Koryntian I 9, 1 – 2)

Jezusa poznajemy jako tego, który jest nieustannie w drodze – to dla nas zaproszenie do podjęcia aktywności. Łk 7, 1 „Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum”.

Gdy Jezus mówił do uczniów, oto przyszedł do Niego pewien zwierzchnik synagogi i oddając Mu pokłon, prosił: «Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i połóż na nią rękę, a żyć będzie». Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim.
Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Mówiła bowiem sobie: «Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa».
Jezus obrócił się i widząc ją, rzekł: «Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła». I od tej chwili kobieta była zdrowa.
Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: «Odsuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi». A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy. (Mt 9,18-26)

 

Trwaj w ciszy i rozmyślaniu... Niech Słowo „pracuje” w Tobie... W ukierunkowaniu rozważania mogą Ci pomóc następujące pytania:

1. O co zwierzchnik synagogi prosił Jezusa? Czy moja wiara jest – podobnie jak wiara tego człowieka – silniejsza od śmierci? Czy wierzę, że Jezus jest "zmartwychwstaniem i życiem"?

   Jak zachowuję się wobec śmierci osób najbliższych? Czy moja wiara w życie wieczne z Jezusem jest większa od mojego bólu rozstania?

   Jak zachowuję się wobec doświadczenia "śmierci" duchowej bliskich mi (lub napotykanych) osób? Czy z zawierzeniem i zaufaniem proszę Jezusa o pomoc? Czy jestem pewien Jego pomocy?

2. Jak postąpiła kobieta cierpiąca na krwotok? Czy - szukając pomocy u Jezusa - brała pod uwagę względy ludzkie (wynikające z przepisów prawa na temat nieczystości związanej z jej chorobą)? Co Jezus do niej powiedział? Czy moja wiara jest silniejsza niż względy ludzkie (opinie, zwyczaje, naciski)?

3. Co Jezus powiedział do tłumu zgromadzonego w domu zwierzchnika synagogi? Jaka była reakcja tłumu na słowa Jezusa? Jakie zachowanie jest mi bliższe: postawa chorej kobiety i zwierzchnika, pokładających w Jezusie nadzieję większą niż to, co po ludzku niemożliwe czy postawa tłumu?

4. Jak na ogół reaguję na słowa Jezusa zapisane w Ewangeliach? Jestem wobec nich obojętny? Systematycznie je poznaję? Słucham ich z uwagą? Przyjmuję je, nawet jeśli wymagają ode mnie zmian? Rozmyślam nad nimi, by lepiej je zrozumieć i by zapadły w moim sercu? Staram się wprowadzać je w życie?

 

Podziękuj za natchnienia, którymi obdarował Cię Bóg w czasie tego rozmyślania. Teraz „idź i czyń”...

„They will keep coming out after us until we have drawn them away from the city, for they will think, ‘They are fleeing from us as they did the last time.’ When we flee, 7then you rise from ambush and take possession of the city, which the LORD, your God, will deliver into your power. 8When you have taken the city, set it on fire in obedience to the LORD’s command. These are my orders to you. 9Then Joshua sent them away. They went to the place of ambush, taking up their position to the west of Ai, toward Bethel. Joshua, however, spent that night with the army. 10Early the next morning Joshua mustered the army and went up to Ai at its head, with the elders of Izrael”.

Wówczas Pan skierował do niego to słowo: 9 «Wstań! Idź do Sarepty koło Sydonu i tam będziesz mógł zamieszkać, albowiem kazałem tam [pewnej] wdowie, aby cię żywiła». 10 Wtedy wstał i zaraz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Więc zawołał ją i powiedział: «Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił». 11 Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał na nią i rzekł: «Weź, proszę i dla mnie, kromkę chleba!» 12 Na to odrzekła: «Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa - tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi [strawę]. Zjemy to, a potem pomrzemy». 13 Eliasz zaś jej powiedział: «Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i twemu synowi zrobisz potem.

„Patrzcie zaś, aby nie jakoś swoboda wasza ta potknięciem się (nie) stała dla nie mających siły. Jeśli bowiem ktoś ujrzałby cię mającego poznanie, w miejscu wizerunków leżącego, czyż nie sumienie jego, nie mającym siły będącego, zostanie zbudowane do ofiarowanych wizerunkom jedzenia? Jest gubiony bowiem (ten) będący bez siły przez twoje poznanie, brat, dla którego Pomazaniec umarł. Tak zaś grzesząc względem braci i raniąc ich sumienie będące bez siły, względem Pomazańca grzeszycie. Przeto jeśli potrawa uraża brata mego, nie zjem mięsa na wiek, aby nie brata mego uraziłbym”. (Do Koryntian I 8, 9 – 13)

Brak mocnego fundamentu powoduje też wielki upadek. Łk 6, 49 „Lecz ten, kto słucha, a nie wypełnia, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. Gdy potok uderzył w niego, od razu runął, a upadek jego był wielki”.

W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić.
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a moje brzemię lekkie». (Mt 11,25-30)

Pozwól, by przeczytane Słowo „zadomowiło się” w Tobie... Rozważaj je w swym sercu... Mogą Ci w tym pomóc następujące pytania:

1. Jak przykład modlitwy daje Jezus w pierwszych słowach dzisiejszej Ewangelii? Jak często uwielbienie Boga ma miejsce w mojej modlitwie osobistej? Czy wysławiam Go spontanicznie, z radości? Czy wysławiam Go w zawierzeniu i zaufaniu, niezależnie od własnych myśli i uczuć (także wtedy, gdy doświadczam bólu, trudności, pokus)?

2. Komu – według Jezusa – Bóg Ojciec ukazuje siebie i swoje tajemnice, a przed kim je „zakrywa”? Jakie cechy charakteryzują „mądrych i roztropnych”, a jakie „prostaczków”? Do której grupy się zaliczam? Czy zastanawiałem się nad tym, że mogę nie doświadczać Bożego światła i duchowych natchnień, bo w swoim sercu nie jestem przed Bogiem „prostaczkiem”?

3. Jakie wezwanie kieruje Jezus do „utrudzonych i obciążonych”? Czy na nie odpowiadam? Jakiego rodzaju „utrudzenia i obciążenia” doświadczam w obecnych czasie? Czy przyjmuję to jako „jarzmo Jezusa”? Czy w zaufaniu i z otwartością „biorę je na siebie”? Czy jestem w tym „cichy i pokorny” (czy niechętny, zrzędzący, narzekający, rozżalony, zagniewany, spanikowany itp.)? Czy doświadczam lekkości i słodyczy cierpienia z Jezusem i według Jego wskazań? Jeśli nie, to dlaczego (Czy np. podejrzewam, że słowa Jezusa nie niosą w tej dziedzinie prawdy i nie mają zastosowania w życiu? Czy raczej nie stosuję się do Jego zaleceń w tym względzie, więc nie doświadczam też ich błogosławionych owoców?)?

 

Wyraź swoją wdzięczność Bogu za czas, który otrzymałeś od Niego. Teraz idź i pokrzepiony przez Niego, nieś swoje jarzmo z pokorą prostaczka!