„I pragnął nasycić się ze strąków, które jadły świnie, i nikt (nie) dawał mu. Do siebie zaś, przyszedłszy, rzekł: Ilu najemników ojca mego ma w obfitości chleby, ja zaś głodem tu ginę. Wstawszy wyruszę do ojca mego i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu i wobec ciebie, już nie jestem godny nazwać się synem twym. Uczyń mnie jak jednego (z) najemników twych. I wstawszy przyszedł do ojca swego. Jeszcze zaś on daleko (gdy był oddalony), zobaczył go ojciec jego i ulitował się, i pobiegłszy upadł na szyję jego i ucałował go”. (Według Łukasza 15, 16 – 20)

Jezus wielokrotnie pokazuje, że nasze życie ma być sianiem Jego słowa Mk 4, 3 „Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać”.

„Nie będziesz oddawał im pokłonu ani służył. Bo Ja jestem Pan, Bóg twój, Bóg zazdrosny, karzący nieprawość ojców na synach w trzecim i w czwartym pokoleniu - tych, którzy Mnie nienawidzą, 10 a który okazuje łaskę w tysiącznym pokoleniu tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań. 11 Nie będziesz brał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, bo nie dozwoli Pan, by pozostał bezkarny ten, kto bierze Jego imię do czczych rzeczy. 12 Będziesz zważał na szabat, aby go święcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. 13 Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką twą pracę, 14 lecz w siódmym dniu jest szabat Pana, Boga twego. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twój wół, ani twój osioł, ani żadne twoje zwierzę, ani obcy, który przebywa w twoich bramach; aby wypoczął twój niewolnik i twoja niewolnica, jak i ty”.

„Wziąwszy zaś szemrali przeciw panu domu, mówiąc: Ci ostatni jedną godzinę (przepracowali) i równych nam ich uczyniłeś: (tym), (którzy znieśli) ciężar dnia i upał. On zaś odpowiadając jednemu (z) nich rzekł: Kolego, nie krzywdzę cię. Czyż nie (na) denara zgodziłeś się ze mną? Zabierz twoje i odejdź. Chcę zaś temu ostatniemu dać jak i tobie. [Czy] nie jest dozwolone mi, co chcę uczynić z moimi? Czy oko twe złe jest, że ja dobry jestem? Tak będą ostatni pierwszymi i pierwsi ostatnimi”. (Według Mateusza 20, 11 – 16)

Jezus wykorzystuje różne historie, aby przekazać głębszą prawdę o Ojcu i królestwie niebieskim Mk 4, 2 „Uczył ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce”.

„Mojżesz zwołał całego Izraela i rzekł do niego: Słuchaj, Izraelu, praw i przykazań, które ja dziś mówię do twych uszu, ucz się ich i dbaj o to, aby je wypełniać. 2 Pan, Bóg nasz, zawarł z nami przymierze na Horebie. 3 Nie zawarł Pan tego przymierza z ojcami naszymi, lecz z nami, którzy tu dzisiaj wszyscy żyjemy. 4 Spośród ognia na Górze mówił Pan z wami twarzą w twarz. 5 W tym czasie ja stałem między Panem a wami, aby wam oznajmić słowa Pana, gdyście się bali ognia i nie weszli na górę. A On mówił: 6 «Jam jest Pan, Bóg twój, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. 7 Nie będziesz miał bogów innych oprócz Mnie. 8 Nie uczynisz sobie posągu ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko albo na ziemi nisko, lub w wodzie poniżej ziemi”.

„Zatem kohorta, i tysięcznik, i pachołkowie Judejczyków ujęli Jezusa, i związali go, i zaprowadzili do Annasza najpierw. Był bowiem teściem Kajfasza, który był arcykapłanem roku owego. Był zaś Kajfasz (tym), (który doradził) Judejczykom, że jest pożyteczne (by) jeden człowiek (umarł) za lud. Towarzyszył zaś Jezusowi Szymon Piotr i inny uczeń. Zaś uczeń ów był znajomy arcykapłanowi, i razem wszedł z Jezusem na dziedziniec arcykapłana. Zaś Piotr stał przy drzwiach na zewnątrz. Wyszedł więc uczeń, (ten) inny, znajomy arcykapłana i rzekł odźwiernej i wprowadził Piotra”. (Według Jana 18, 12 – 16)

Jezus wykorzystuje dostępną Mu „technikę”, aby jak najlepiej docierać z przekazem Mk 4, 1 „Znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej pozostając na jeziorze, a cały lud stał na brzegu jeziora”.

„Takie prawo dał Mojżesz Izraelitom. 45 Takie świadectwa, nakazy i postanowienia ogłosił Mojżesz Izraelitom po wyjściu z Egiptu, 46 za Jordanem w dolinie, naprzeciw Bet-Peor, w kraju Sichona, króla Amorytów, który mieszkał w Cheszbonie. Pokonał go Mojżesz i Izraelici po wyjściu z Egiptu 47 i zawładnęli jego krajem, jak i [krajem] Oga, króla Baszanu; dwu królów amoryckich za Jordanem na wschodzie 48 od Aroeru na brzegu potoku Arnon, aż do góry Sirion, to jest Hermonu, 49 i całą Arabę za Jordanem na wschodzie, aż do Morza Araby u stóp Pisga”.

„Powiedział zaś: Człowiek pewien miał dwóch synów. I powiedział młodszy z nich ojcu: Ojcze, daj mi przypadającą część majątku. On zaś rozdzielił im środki na życie. I po nie wielu dniach zebrawszy wszystko młodszy syn odjechał do krainy dalekiej i tam rozproszył majątek jego żyjąc rozwiąźle. (Gdy wydał) zaś on wszystko, stał się głód silny po krainie owej i on zaczął być w niedostatku. I ruszywszy przyłączył się do jednego (z) obywateli krainy owej, i posłał go na pola jego paść świnie”. (Według Łukasza 15, 11 – 15)