1 Słowo Pana, które skierował do Joela, syna Petuela:

Lament nad straszliwą plagą szarańczy

2 Słuchajcie tego, starcy,
i nakłońcie uszy, wszyscy mieszkańcy kraju;
czy stało się to za dni waszych
lub za dni waszych przodków?
3 Powiedzcie to synom waszym,
a synowie wasi niech powiedzą swoim synom,
a synowie ich następnym pokoleniom.
4 Co pozostało po gazam, zjadła szarańcza,
a co pozostało po szarańczy, zjadł jelek,
a co pozostało po jelek, zjadł chasil1.
5 Ocknijcie się, pijani, a płaczcie!
Narzekajcie wszyscy, co pijecie wino,
narzekajcie na młode wino, które odjęto od ust waszych.
6 Nadciągnął bowiem naród przeciw mojemu krajowi,
mocny i niezliczony,
zęby jego jak zęby lwa,
a zęby trzonowe ma jak lwica.
7 Winnicę moją uczynił pustkowiem,
a moje drzewo figowe połupał:
obnażył je zupełnie i porzucił,
tak że gałęzie ich pobielały.
8 Narzekaj, jak dziewica przepasana worem,
nad oblubieńcem swojej młodości!
9 Zniknęły ofiary: pokarmowa i płynna, z domu Pańskiego.
Okryjcie się żałobą, kapłani, słudzy Pańscy!
10 Spustoszone jest pole,
w żałobie jest ziemia,
bo spustoszone jest zboże,
wysechł moszcz,
zwiędło drzewo oliwne.
11 Zawstydźcie się, rolnicy,
narzekajcie uprawiający winnice,
z powodu pszenicy i jęczmienia,
bo znikło żniwo polne.
12 Uschła winna latorośl
i zwiędło drzewo figowe,
drzewo granatowe i palma daktylowa, i jabłoń -
wszystkie drzewa polne uschły.
I zniknęła radość spośród synów ludzkich.

Wezwanie do pokuty i modlitwy

13 Przepaszcie się i płaczcie, kapłani;
narzekajcie, słudzy ołtarza,
wejdźcie i nocujcie w worach, słudzy Boga mojego,
bo zniknęła z domu Boga waszego
ofiara pokarmowa i płynna.
14 Zarządźcie święty post,
zwołajcie uroczyste zgromadzenie,
zbierzcie starców,
wszystkich mieszkańców ziemi
do domu Pana, Boga waszego,
i wołajcie do Pana:
15 «Ach, biada! Co za dzień!
Bliski jest dzień Pański,
a przyjdzie on jako spustoszenie od Wszechmogącego».
16 Czyż na naszych oczach
nie znika żywność,
a z domu Boga naszego -
radość i wesele?
17 Pogniły ziarna
pod swymi skibami,
zniszczone są gumna,
zburzone spichlerze,
bo uschło zboże.
18 Jakże ryczy bydło
i błąkają się stada wołów,
bo nie mają pastwisk;
nawet i trzody owiec dotknęła klęska.
19 O Panie, do Ciebie wołam,
bo ogień pożarł pastwiska stepowe,
a płomień spalił wszystkie drzewa polne.
20 Nawet zwierzęta polne tęsknie wzdychają do Ciebie,
bo wyschły strumienie wody,
a ogień pochłonął pastwiska stepowe.

1 Samaria odpokutuje
za bunt przeciw Bogu swojemu:
poginą od miecza, dzieci ich będą zmiażdżone,
a niewiasty ciężarne rozprute».

PRAWDZIWE NAWRÓCENIE IZRAELA W PERSPEKTYWIE PRZYSZŁOŚCI

2 Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego,
upadłeś bowiem przez własną twą winę.
3 Zabierzcie ze sobą słowa
i nawróćcie się do Pana!
Mówcie do Niego: «Przebacz nam całą naszą winę,
w ten sposób otrzymamy dobro
za owoc naszych warg.
4 Asyria nie może nas zbawić -
nie chcemy już wsiadać na konie
ani też mówić ""nasz Boże""
do dzieła rąk naszych.
U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota».
5 «Uleczę ich niewierność i umiłuję ich z serca,
bo gniew mój odwrócił się od nich.
6 Stanę się jakby rosą dla Izraela,
tak że rozkwitnie jak lilia
i jak topola rozpuści korzenie.
7 Rozwiną się jego latorośle,
będzie wspaniały jak drzewo oliwne,
woń jego będzie jak woń Libanu.
8 I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu,
i zboża uprawiać będą,
winnice sadzić, których sława
będzie tak wielka, jak wina libańskiego.
9 Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami?
Ja go wysłuchuję i Ja nań spoglądam,
Ja jestem jak cyprys zielony
i Mnie zawdzięcza swój owoc.
10 Któż jest tak mądry, aby to pojął,
i tak rozumny, aby to rozważył?»
Bo drogi Pańskie są proste:
kroczą nimi sprawiedliwi,
lecz potykają się na nich grzesznicy.

1 Gdy Efraim przemawiał, panował przestrach.
Wiele on znaczył w Izraelu,
lecz przez Baala zgrzeszył i zginął.
2 A teraz grzeszą dalej:
odlewają ze srebra posągi -
bożków według swego pomysłu,
to wszystko robota rzemieślników.
Mówią: «Należy im składać ofiary»,
i ludzie całują cielce.
3 Dlatego będą podobni do chmur na świtaniu,
do rosy, która prędko znika,
lub staną się jak źdźbło porwane z klepiska
czy jak dym, który wychodzi przez okno.

Ukarana niewdzięczność

4 «A to Ja jestem Pan, Bóg twój od ziemi egipskiej,
innego Boga poza Mną ty nie znasz,
nie ma prócz Mnie wybawcy.
5 Na pustyni,
w kraju posuchy cię pasłem.
6 Kiedy ich pasłem, byli nasyceni,
lecz w tej sytości unieśli się pychą
i o Mnie zapomnieli.
7 Stanę się dla nich jak lew,
jak czyhająca na drodze pantera.
8 Rzucę się na nich
jak niedźwiedzica, kiedy straci młode,
rozerwę powłokę ich serca;
ciała ich pożrą psy,
a dziki zwierz rozerwie na strzępy.

Zagłada królestwa izraelskiego

9 Wyniszczę ciebie, Izraelu,
i kto ci przyjdzie z pomocą?
10 Gdzież jest twój król, aby cię ratował
we wszystkich twych miastach, gdzie sędziowie twoi?
O nich to mówiłeś: ""Dajcie mi króla i książąt!""
11 Dałem ci króla w swym gniewie
i zabiorę go znowu w swej zapalczywości.
12 Nieprawość Efraima - wybornie ukryta,
grzech jego bezpiecznie schowany.
13 Ogarnęły go bóle rodzenia,
lecz on jest dzieckiem upartym:
czas nadszedł, a on
nie opuszcza matczynego łona.
14 Czy mam ich wyrwać z Szeolu?
albo od śmierci wybawić?
Gdzie twa zaraza, o Śmierci,
gdzie twa zagłada, Szeolu?
Litość sprzed moich oczu się skryje.
15 Choćby [Efraim] pięknie kwitnął wśród braci,
przyjdzie nagle od Pana wiatr wschodni,
powieje z pustyni,
wysuszy źródła,
i wyschną studnie;
splądruje jego ziemię
i wszystkie rzeczy drogocenne.

1 Efraim otoczył Mnie kłamstwem,
oszustwem - dom Izraela,
lecz Juda zna jeszcze Boga
i nazywa się ludem Świętego.
2 Efraim pasie się wiatrem,
za wichrem wschodnim wciąż biega;
pomnaża kłamstwa i gwałty,
zawiera przymierze z Asyrią,
a do Egiptu wywozi oliwę.

Spór z Izraelem

3 Pan wiedzie spór z Izraelem,
ukarze postępki Jakuba
i odpłaci za jego uczynki.
4 Już w łonie matki oszukał on brata,
w pełni sił będąc, walczył nawet z Bogiem.
5 Walcząc z Aniołem, zwyciężył,
płakał i błagał Jego o łaskę -
spotkał Go w Betel i tam z Nim rozmawiał.
6 Pan jest Bogiem Zastępów,
Pan jest imieniem, które wspominał.
7 Ty zaś powróć do Boga swojego -
strzeż pilnie miłości i prawa
i ufaj twojemu Bogu!

Ukarana chciwość

8 Kanaan ma w ręku fałszywą wagę,
w oszustwie jest rozmiłowany.
9 Powiedział Efraim: «Stałem się bogaty
i zgromadziłem dla siebie majątek» -
lecz z jego pracy nic nie pozostanie
z powodu grzechów przezeń popełnionych.

Zapowiedź pojednania

10 Jam jest Pan, Bóg twój, od ziemi egipskiej,
dozwolę ci jeszcze zamieszkać w namiotach,
jak było za dni Spotkania.
11 Mówiłem do proroków, mnożyłem widzenia
i przez proroków głosiłem przypowieści.

Ponowne groźby

12 W Gileadzie panuje nieprawość
i kłamstwo się gnieździ;
w Gilgal składają ofiary cielcom,
dlatego ołtarze ich będą
jak stos kamieni pośród bruzd na polach.
13 Jakub uszedł na pola Aramu,
Izrael dla kobiety oddał się na służbę
i dla kobiety stał się stróżem stada.
14 Lecz Pan wyprowadził Izraela
z Egiptu przez proroka,
i również przez proroka otoczył go opieką.
15 Efraim bardzo Go rozgniewał,
lecz On odpowiedzialność za krew zwróci na niego
i za zniewagę Pan jego mu odpłaci.

1 Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem,
i syna swego wezwałem z Egiptu.
2 Im bardziej ich wzywałem,
tym dalej odchodzili ode Mnie,
a składali ofiary Baalom
i bożkom palili kadzidła.
3 A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima,
na swe ramiona ich brałem;
oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich.
4 Pociągnąłem ich ludzkimi więzami,
a były to więzy miłości.
Byłem dla nich jak ten, co podnosi
do swego policzka niemowlę -
schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go.
5 Powrócą do Egiptu
i Aszszur będzie ich królem,
bo się nie chcieli nawrócić.
6 Miecz będzie szalał w ich miastach,
wyniszczy ich dzieci,
a nawet pożre ich twierdze.

Miłość Boża zwycięży

7 Mój lud jest skłonny
odpaść ode Mnie -
wzywa imienia Baala,
lecz on im nie przyjdzie z pomocą.
8 Jakże cię mogę porzucić, Efraimie,
i jak opuścić ciebie, Izraelu?
Jakże cię mogę równać z Admą
i uczynić podobnym do Seboim?
Moje serce na to się wzdryga
i rozpalają się moje wnętrzności.
9 Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu
i Efraima już więcej nie zniszczę,
albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem;
pośrodku ciebie jestem Ja - Święty,
i nie przychodzę, żeby zatracać.

Nastąpi powrót z niewoli

10 Pójdą śladami Pana,
który zagrzmi, jak [ryczy] lew.
A kiedy zagrzmi -
zbiegną się Jego synowie z zachodu,
11 jak ptactwo przylecą z Egiptu,
i z asyryjskiej ziemi jak gołębie;
sprawię, że wrócą do swoich siedzib -
wyrocznia Pana.

1 Izrael był jak dorodny krzew winny,
przynoszący wiele owoców:
lecz gdy owoc jego się mnożył,
wzrastała liczba ołtarzy;
im lepiej działo się w kraju,
tym wspanialsze budowano stele.
2 Ich serce jest obłudne, muszą pokutować!
On ich ołtarze rozwali i stele powywraca.
3 Powiedzą wtedy: My nie mamy króla,
bośmy się Pana nie bali -
zresztą, cóż nam król pomoże?
4 Nieustanne słowa, pochopne przysięgi, zawierane przymierza,
a sąd się pleni jak chwast trujący
pośród bruzd na polach.
5 Z powodu cielca w Bet-Awen
mieszkańców Samarii ogarnie trwoga;
chodzi w żałobie jej naród,
lamentują kapłani,
bojąc się o jego blask,
że mu zostanie odjęty.
6 On sam zostanie zabrany do Asyrii
jako danina dla Wielkiego Króla;
Efraim okryje się hańbą,
Izrael zawstydzi się z powodu swego zamysłu.
7 Upadnie Samaria, a król jej
jest niby piana na powierzchni wody.
8 Zniszczone będą wyżyny Bet-Awen -
grzech Izraela.
Ciernie i osty wyrosną na ich ołtarzach.
Wtedy powiedzą górom: «Przykryjcie nas!»
a wzgórzom: «Padnijcie na nas!»

Kara na Gibea

9 Od dni Gibea grzeszysz, Izraelu!
Dotąd się nie zmienili -
czyż nie dosięgnie wojna przestępców z Gibea?
10 Przyjdę, aby im karę wymierzyć;
ludy przeciw nim się zbiorą,
by ich ukarać za podwójną winę.

Groźby nawołujące do nawrócenia

11 Efraim jest jak pojętna jałowica,
która chętnie pracuje przy młocce;
Ja mu sam włożę jarzmo na wspaniałą szyję,
sam Efraima zaprzęgnę,
orać będzie Juda,
Jakub zaś będzie bronował.
12 Posiejcie sobie sprawiedliwość,
a zbierzecie miłość;
karczujcie nowe ziemie!
Nadszedł czas, by szukać Pana,
aż przyjdzie, by sprawiedliwości was nauczyć.
13 Dlaczego uprawiacie zło,
zbieracie nieprawość
i spożywacie owoce kłamstwa?
Ponieważ nadzieję złożyłeś w twych rydwanach
i mnóstwie twoich wojowników -
14 w miastach twoich podniesie się wrzawa,
zburzone będą wszystkie twoje twierdze,
jak Szalman zniszczył Bet-Arbel
w czasie wojny, gdy matka
została rozsiekana wraz z dziećmi.
15 Tak ci uczynię, domu Izraela;
za twoją złość niezmierzoną:
zginie na zawsze król Izraela.

1 Nie ciesz się, Izraelu,
nie krzycz z radości jak inne narody,
bo opuściłeś Boga swego uprawiając nierząd,
umiłowałeś zapłatę nieczystą
na wszystkich klepiskach zbożowych.
2 Klepiska, tłocznie nie dadzą żywności,
moszczu zabraknie.
3 Nie będą oni mieszkać dłużej w ziemi Pańskiej,
Efraim musi wracać do Egiptu -
w Asyrii będą jedli pokarmy nieczyste.
4 Nie będą wina wylewać na ofiarę dla Pana
ani też krwawych ofiar Jemu składać;
chleb ich się stanie tak jak chleb żałoby,
kto go spożyje - już nieczysty będzie;
bo chleb ich będzie tylko dla nich -
do domu Pańskiego nie wejdzie.
5 Cóż uczynicie w dzień święta,
w uroczysty dzień Pański?
6 Tak, oni muszą wędrować do Asyrii;
Egipt ich zbierze, a Memfis pogrzebie,
oset pokryje skarby ich ze srebra,
a ich namioty porosną cierniami.

Prorok cierpi prześladowanie

7 Oto nadchodzą dni kary,
zbliża się dzień odpłaty;
Izrael woła: ""Głupcem jest prorok,
a mąż natchniony szaleje"".
Tak jest z powodu wielkiej winy twojej
i ogromu twojej wrogości.
8 Efraim czatuje obok namiotu proroka,
na wszystkich jego drogach zastawiono sidła,
nawet i w domu swego Boga jest prześladowany.
9 Wykopali mu dół głęboki,
jak wtedy w Gibea,
lecz [Pan] pamięta ich nieprawości
i karać będzie ich grzechy.

Wspomnienie grzechów popełnionych w Baal-Peor

10 Jak winne grona na pustyni,
tak Izraela znalazłem;
jak na pierwszy owoc figowego drzewa
na waszych przodków patrzyłem:
lecz przyszli do Baal-Peor
i oddali się hańbie,
i stali się wstrętni jak to, co kochali.
11 Jak ptak uleci chwała Efraima:
nie będzie urodzin, ciąży ni poczęcia,
12 a choćby nawet wychowali synów,
będą ich pozbawieni, nim jeszcze dorosną:
biada im samym, kiedy się od nich oddalę.
13 Efraim - jak widzę -
czyni zwierzyną dziką swoje dzieci,
Efraim musi swoich synów wydać zabójcy.
14 ""Daj im, o Panie, co tylko dać zechcesz -
łono, które roni, i piersi wyschnięte!""

Kara za odstępstwo w Gilgal

15 Cała ich złość dokonała się w Gilgal,
tam też zacząłem ich nawiedzać
z powodu czynów nieprawych.
Wyrzucę ich z mego domu,
nie będę ich więcej miłował.
Wszyscy ich książęta są buntownikami.
16 Efraim powalony na ziemię,
wyschły jego korzenie -
nie przynoszą już więcej owocu;
a nawet gdy porodzą, Ja sprawię,
że umrze drogi owoc ich łona».
17 Mój Bóg ich odrzuci,
gdyż Go nie słuchali:
błąkać się będą między narodami.

1 Róg do ust przyłóż
jak stróż w domu Pańskim!
Złamali bowiem moje przymierze
i zbuntowali się przeciw memu Prawu.
2 Wołają do Mnie:
""My znamy Ciebie, Boże Izraela!""
3 Izrael odrzucił to, co jest dobre,
więc nieprzyjaciel będzie go ścigał.
4 Oni ustanawiali sobie królów, ale beze Mnie.
Książąt mianowali - też bez mojej wiedzy.
Czynili posągi ze srebra swego i złota -
na własną zagładę.
5 Odrzucam cielca twojego, Samario,
gniew mój się przeciw niemu zapala;
jak długo jeszcze nie będą mogli być uniewinnieni
6 synowie Izraela?
Wykonał go rzemieślnik,
lecz nie jest on bogiem;
w kawałki się rozleci cielec samaryjski.
7 Oni wiatr sieją, zbierać będą burzę.
Zboże bez kłosów nie dostarczy mąki,
jeśliby nawet dało, zabierze ją obcy.
8 Izrael został pochłonięty;
teraz on wśród narodów -
jest jak sprzęt bez wartości.
9 Pobiegli do Asyrii
jak osioł dziki, samotny:
Efraim kupił sobie sprzymierzeńców.
10 Niech sobie kupują między narodami,
lecz ich rozproszę i wkrótce przestaną
namaszczać królów i książąt.

Przeciw kultowi tylko zewnętrznemu

11 Wiele ołtarzy Efraim zbudował,
ale mu służą jedynie do grzechu.
12 Wypisałem im moje liczne prawa,
lecz je przyjęli jako coś obcego.
13 Lubią ofiary krwawe i chętnie je składają,
lubią też mięso, które wówczas jedzą,
lecz Pan nie ma w tym upodobania.
Wspominam wtedy na ich przewinienia
i karzę ich za grzechy -
niech wrócą znów do Egiptu!

Przepych skazany na zagładę

14 Zapomniał Izrael o swym Stworzycielu
i pobudował pałace;
twierdz warownych wiele wzniósł Juda -
lecz ześlę ogień na jego miasta
i pochłonie wszystkie ich zamki.

1 gdy Izraela uleczę>.
Jawną się stanie wina Efraima,
a razem z nią występki Samarii,
bo oni kłamliwie działają,
złodziej wchodzi ,
a na zewnątrz plądruje zgraja rabusiów.
2 Zupełnie tego nie biorą do serca,
że Ja pamiętam wszystkie ich występki;
osaczają ich własne uczynki,
obecne przed moim obliczem.

Spiski

3 W swej przewrotności rozweselali królów
i książąt w swojej obłudzie.
4 Wszyscy oni są cudzołożnikami,
są jak piec rozżarzony ogniem,
który piekarz zaprzestał podsycać,
by miesić ciasto, póki nie skwaśnieje.
5 W dniu naszego króla zasłabli
książęta na gorączkę od wina;
wyciąga on rękę z szydercami,
6 bo wobec niego są pełni podstępu.
Gniew ich przez całą noc uśpiony,
rankiem wybucha jak płomień ognia.
7 Wszyscy się żarzą jak piec rozpalony
i pożerają nawet swoich sędziów.
Padają wszyscy ich królowie,
żaden z nich nie woła do Mnie.

Zgubne przymierze z obcymi

8 Z narodami się zmieszał Efraim
i jest podobny do podpłomyka,
którego nie odwrócono.
9 Siłę jego pochłaniają obcy,
a on nic o tym nie wie;
przyprószyła mu włosy siwizna,
a on nic o tym nie wie.
10 Pycha Izraela świadczy przeciw niemu,
lecz nie wracają do Pana Boga swego,
i mimo wszystko Jego nie szukają.
11 Efraim jest jak gołąb naiwny i głupi:
wzywają Egipt, idą do Asyrii.
12 Nad idącymi rozciągnę sieć moją
i schwytam wszystkie jak ptaki powietrzne,
wymierzę karę za ich nieprawości.

Kara za niewdzięczność

13 Biada im, że uciekli daleko ode Mnie.
Zguba ich czeka za bunt podniesiony;
chcę ich wyzwolić, lecz kłamią przeciwko Mnie.
14 Nie wołają do Mnie z głębi swego serca,
gdy krzyk podnoszą na swoim posłaniu;
nacinają sobie skórę z powodu zboża i wina,
lecz wobec Mnie są pełni oporu.
15 Ja umacniałem ich ramię,
a przecież przewrotne swe plany przeciw Mnie skierowali.
16 Zwrócili się ku Baalom,
stali się jak łuk zawodny.
Mieczem pobici legną ich książęta
z powodu swoich języków złośliwych,
i pośmiewiskiem staną się w Egipcie.

1 ""Chodźcie, powróćmy do Pana!
On nas zranił i On też uleczy,
On to nas pobił, On ranę zawiąże.
2 Po dwu dniach przywróci nam życie,
a dnia trzeciego nas dźwignie
i żyć będziemy w Jego obecności.
3 Dołóżmy starań, aby poznać Pana;
Jego przyjście jest pewne jak świt poranka,
jak wczesny deszcz przychodzi On do nas,
i jak deszcz późny, co nasyca ziemię"".
4 Cóż ci mogę uczynić, Efraimie,
co pocznę z tobą Judo?
Miłość wasza podobna do chmur na świtaniu
albo do rosy, która prędko znika.
5 Dlatego ciosałem ich przez proroków,
słowami ust mych zabijałem,
a Prawo moje zabłysło jak światło.
6 Miłości pragnę, nie krwawej ofiary,
poznania Boga bardziej niż całopaleń.

Dawne i obecne przewinienia

7 Ale już w Adam złamali przymierze
i niewiernymi się tam okazali.
8 Gilead to miasto przestępców
pełne jest krwawych śladów.
9 Kapłani podobni do zgrai zbójeckiej,
mordują oni na drodze do Sychem,
popełniają czyny haniebne.
10 Widziałem w Betel rzeczy straszliwe,
bo tam Efraim uprawia nierząd,
Izrael tam się plami.
11 gdy los narodu odmienię,