„I w dniach tych wstawszy Piotr w środku braci powiedział (był tłum imion na (to) samo około sto dwadzieścia): Mężowie bracia, trzeba było, (żeby) zostać wypełnione Pismo, które wcześniej powiedział Duch Święty przez usta Dawida o Judaszu, (tym) (który stał się) przewodnikiem (dla tych którzy ujęli) Jezusa, że zaliczony był do nas i dostał w udziale dziedzictwo służby tej”. (Dokonania wysłanników 1, 15 – 17)

„Wtedy wrócili do Jeruzalem od góry, (tej) nazywanej Oliwą, która jest blisko Jeruzalem szabatu mającego drogę. I gdy weszli, do górnej komnaty wstąpili, gdzie byli trwając, jako to Piotr, i Jan, i Jakub, i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub Alfeusza i Szymon, (ten) fanatyk i Juda Jakuba. Ci wszyscy byli trwającymi niezłomnie przy jednomyślnie modlitwie razem z kobietami i Maryją, (tą) matką Jezusa, i braćmi Jego”. (Dokonania wysłanników 1, 12 – 14)

„I to powiedziawszy, (kiedy patrzeli) oni, został podniesiony i chmura podjęła Go z oczu ich. I gdy patrzącymi wprost byli ku niebu, (kiedy szedł) On, i oto mężowie dwaj stanęli przy nich w odzieniach białych, którzy i powiedzieli: Mężowie Galilejczycy, dlaczego stoicie w patrząc ku niebu? Ten Jezus, (Ten) wzięty do góry od was ku niebu, tak przyjdzie (w) jaki sposób oglądnęliście Go idącego ku niebu”. (Dokonania wysłanników 1, 9 – 11)

„(Ci) więc zszedłszy się pytali Go mówiąc: Panie, czy w czasie tym z powrotem ustanawiasz królestwo Izraelowi? Powiedział zaś do nich: Nie wasze jest poznać czasy lub pory, które Ojciec umieścił sobie we własnej władzy; ale weźmiecie moc (tego który przyszedł) Świętego Ducha do was i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem, i [w] całej Judei, i Samarii i aż do ostatka ziemi”. (Dokonania wysłanników 1, 6 – 8)

„Pierwsze słowo uczyniłem o wszystkich, o Teofilu, które zaczął Jezus czynić i nauczać aż do którego dnia, (kiedy), przykazawszy wysłannikom przez Ducha Świętego, których wybrał sobie, został wzięty do góry; których i postawił przy siebie samego (jako) żyjącego po cierpieniu Jego wśród wielu dowodów, przez dni czterdzieści dając siebie widzieć im i mówiąc (te) o królestwie Boga. I jedząc wspólnie sól nakazał im od Jerozolimy nie oddalać się, ale oczekiwać obietnicy Ojca, (o) której usłyszeliście (ode) mnie; bo Jan polał wodą, wy zaś w Duchu zostaniecie zanurzeni Świętym nie po wielu tych dniach”. (Dokonania wysłanników 1, 1 – 5)

„Powiedział zaś do nich: Te słowa me, które powiedziałem do was jeszcze będąc z wami, że ma wypełnić się wszystko napisane w prawie Mojżesza i prorokach i śpiewach o mnie. Wtedy otworzył ich myśl, (by) (rozumieli) Pisma. I powiedział im, że: Tak jest napisane, (że ma) wycierpieć Pomazaniec i powstać z martwych trzeciego dnia, i (ma) zostać ogłoszona w imię jego zmiana myślenia na odpuszczenie grzechów dla wszystkich narodów zacząwszy od Jeruzalem. Wy świadkami tego. I [oto] ja wysyłam obietnicę Ojca mego do was. Wy zaś siedźcie w mieście, aż (kiedy) wdziejecie na siebie z wysokości moc. Wyprowadził zaś ich [na zewnątrz] aż ku Betanii i podniósłszy ręce jego pobłogosławił ich. I stało się, (gdy) (błogosławił) on ich, rozstał się z nimi i wznosił się do nieba. I oni pokłoniwszy się mu wrócili do Jeruzalem z radością wielką, i byli przez cały (czas) w świątyni błogosławiąc Boga”. (Według Łukasza 24, 44 – 53)

„Zaś jedenastu uczniów podążyło do Galilei na górę, gdzie wyznaczył im Jezus. I zobaczywszy go pokłonili się, (jacyś) zaś zwątpili. I podszedłszy Jezus powiedział im mówiąc: Dana została mi wszelka władza w niebie i na ziemi. Wyruszywszy więc czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Świętego Ducha, nauczając ich strzec wszystkich (rzeczy) jakie przykazałem wam. I oto ja z wami jestem wszystkie dni aż do spełnienia się wieku”. (Według Mateusza 28, 16 – 20)

„To zaś oni (gdy mówili), sam stanął w środku nich i mówi im: Pokój wam. Spanikowanymi zaś i przestraszonymi stawszy się, uważali (że) ducha (oglądają). I powiedział im: Dlaczego zmąceni jesteście i dla czego spory powstają w sercu waszym? Zobaczcie ręce me i stopy me, że ja jestem sam. Pomacajcie mnie i zobaczcie, bo duch mięsa i kości nie ma, jak mnie oglądacie mającego. I to powiedziawszy pokazał im ręce i stopy. Jeszcze zaś (gdy nie wierzyli) oni z radości i (gdy dziwili się), powiedział im: Macie co jadalnego tutaj? Oni zaś podali mu ryby smażonej część. I wziąwszy wobec nich zjadł”. (Według Łukasza 24, 36 – 43)

„I oto Jezus wyszedł naprzeciw im mówiąc: (Witajcie). One zaś podszedłszy chwyciły się jego stop i pokłoniły się mu. Wtedy mówi im Jezus: Nie bójcie się. Odejdźcie, oznajmijcie braciom mym, aby odeszli do Galilei i tam mnie zobaczą. (Gdy wyruszały) zaś (one), oto jacyś (ze) straży przyszedłszy do miasta oznajmili arcykapłanom wszystko, (co stało się). I zebrawszy się ze starszymi naradę wziąwszy, srebrniki (dość liczne) dali żołnierzom, mówiąc: Powiedzcie, że: Uczniowie jego nocą przyszedłszy ukradli go, (gdy) my (spaliśmy). I gdyby usłyszane zostało to u namiestnika, my przekonamy [go] i was wolnymi od kłopotów uczynimy. Oni zaś wziąwszy srebrniki uczynili, jak zostali nauczeni. I rozpowiedziane zostało słowo to u Judejczyków aż do (tego) dzisiaj [dnia]”. (Według Mateusza 28, 9 – 15)

„I zbliżyli się do wsi, gdzie szli, i on udał, (że) dalej (podąża). I przymusili go mówiąc: Zostań z nami, bo ku wieczorowi jest i nachylił się już dzień. I wszedł, (by) zostać z nimi. I stało się, (gdy) położył się (przy stole) on z nimi, wziąwszy chleb pobłogosławił i połamawszy podawał im. Ich zaś otwarte zostały oczy i poznali go. I on niewidzialny stał się od nich. I powiedzieli do siebie: Czyż nie serce nasze płonące było [w nas], jak mówił nam w drodze, jak otwierał nam Pisma? I wstawszy tej samej godziny, wrócili do Jeruzalem i znaleźli zebranych jedenastu i (tych) z nimi, mówiących, że istotnie podniósł się Pan i ukazał się Szymonowi. I oni wyjaśnili (to co) w drodze, i jak dał się poznać im przy łamaniu chleba”. (Według Łukasza 24, 28 – 35)