„Mężowie Niniwici wstaną na sądzie z pokoleniem tym i zasądzą je, bo zmienili myślenie na ogłaszanie Jonasza, i oto więcej (od) Jonasza tutaj. Nikt lampkę zapaliwszy do kryjówki kładzie, [ani pod korcem,] ale na świeczniku, aby wchodzący światło widzieli. Lampką ciała jest oko twe. Kiedy oko twe jasne będzie, i całe ciało twe świetliste jest. Kiedy zaś złe będzie, i ciało twe ciemne. Bacz więc, (czy) nie światło w tobie ciemnością jest. Jeśli więc ciało twe całe świetliste, nie mające części jakiej ciemnej, jest świetliste całe, jak gdyby lampka blaskiem oświetlała cię”. (Według Łukasza 11, 32 - 36)

„Stało się zaś, (gdy) (mówił) on to, podniósłszy jakaś głos kobieta z tłumu powiedziała mu: Szczęśliwe łono, (które nosiło) cię, i piersi, które ssałeś. On zaś powiedział: Zaiste, szczęśliwi słuchający słowa Boga i strzegący. Zaś tłumy (gdy gromadziły się), zaczął mówić: Pokolenie to pokoleniem złym jest. Znaku szuka i znak nie będzie dany mu, jeśli nie znak Jonasza. Jako bowiem stał się Jonasz Niniwitom znakiem, tak będzie i Syn Człowieka pokoleniu temu. Królowa południa podniesie się na sądzie z mężami pokolenia tego i zasądzi ich, bo przyszła z kresów ziemi usłyszeć mądrość Salomona, i oto więcej (od) Salomona tutaj”. (Według Łukasza 11, 27 - 31)

„Kiedy nieczysty duch wyjdzie z człowieka, przechodzi przez bezwodne miejsca, szukając wypoczynku, i nie znajdując, [wtedy] mówi: Wrócę do domu mego, skąd wyszedłem. I przyszedłszy znajduje zamieciony i przystrojony. Wtedy wyrusza i bierze inne duchy gorsze (od) niego, siedem, i wszedłszy mieszkają tam, i stają się (te) ostatnie człowieka owego gorsze (od) (tych) pierwszych”. (Według Łukasza 11, 24 – 26)

„Jeśli zaś ja przez Belzebuba wyrzucam demony, synowie wasi przez kogo wyrzucają? Dla tego oni waszymi sędziami będą. Jeśli zaś przez palec Boga [ja] wyrzucam demony, zatem dotarło do was królestwo Boga. Kiedy siłacz uzbrojony strzeże swojego dziedzińca, w pokoju jest (to) będące jego. Kiedy zaś silniejszy (od) niego nadszedłszy zwycięży go, cały oręż jego zabiera, na którym polegał, i łupy jego rozdaje. Nie będący ze mną przeciw mnie jest i nie zbierający ze mną rozrzuca”. (Według Łukasza 11, 19 – 23)

„I był wyrzucający demona [i ten był] niemy. Stało się zaś, demon (gdy wyszedł), przemówił niemy. I zdumiały się tłumy. Jacyś zaś z nich powiedzieli: Przez Belzebuba, przywódcę demonów, wyrzuca demony. Drudzy zaś, próbując, znaku z nieba szukali od niego. On zaś znając ich rozumowania powiedział im: Każde królestwo w sobie rozdzielone pustoszone jest i dom na dom pada. Jeśli zaś i Szatan w sobie rozdzielony zostałby, jak stać będzie królestwo jego? Bo mówicie, przez Belzebuba (wyrzucam) ja demony”. (Według Łukasza 11, 14 – 18)

„I ja wam mówię, proście i będzie dane wam, szukajcie i znajdziecie, pukajcie i otworzone będzie wam. Każdy bowiem proszący bierze i szukający znajduje i pukającemu otworzone będzie. Jakiego zaś z was ojca poprosi syn (o) rybę i zamiast ryby węża mu poda? Lub i poprosi o jajko, poda mu skorpiona? Jeśli więc wy złymi będąc umiecie dary dobre dawać dzieciom waszym, ile bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego proszącym go”. (Według Łukasza 11, 9 – 13)

„I powiedział do nich: Ktoś z was będzie miał przyjaciela i podąży do niego w środku nocy, i rzekłby mu: Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, gdyż przyjaciel mój przybył z drogi do mnie i nie mam, co podam mu. A tamten ze środka odpowiedziawszy, rzekłby: Nie mi kłopotów przydawaj. Już drzwi zamknięte są i dzieci me ze mną w łożu są. Nie mogę wstawszy dać ci. Mówię wam, jeśli i nie da mu wstawszy z powodu bycia przyjacielem jego, z powodu natręctwa jego podniósłszy się, da mu, ile potrzebuje”. (Według Łukasza 11, 5 – 8)

„Odpowiadając zaś rzekł jej Pan: Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele, jednego zaś jest potrzeba: Mariam bowiem dobry udział wybrała sobie, który nie zostanie odebrany jej. I stało się, (gdy) (był) on w miejscu jakimś modląc się, jak przestał, powiedział ktoś (z) uczniów jego do niego: Panie, naucz nas modlić się, jako i Jan nauczył uczniów jego. Powiedział zaś im: Kiedy modlicie się, mówcie: Ojcze, niech zostanie uświęcone imię twe, niech przyjdzie królestwo twe, chleb nasz powszedni dawaj nam co dzień. I odpuść nam grzechy nasze, i bowiem sami odpuszczamy każdemu dłużnemu nam. I nie wprowadziłbyś nas w doświadczenie”. (Według Łukasza 10, 41 – 11, 4)

„I na zajutrz wyciągnąwszy dał dwa denary karczmarzowi i powiedział: Zadbaj o niego, i to, co nadto wydałbyś, ja (przy) (powracaniu) mym oddam ci. Kto (z) tych trzech bliźnim zdaje się ci (okazał się) wpadłego na rozbójników? On zaś powiedział: (Ten) (który uczynił) miłosierdzie wobec niego. Powiedział zaś mu Jezus: Ruszaj i ty czyń podobnie. (Gdy) zaś (wyruszyli) oni, on wszedł do wsi jakiejś. Kobieta zaś jakaś imieniem Marta podjęła go. I tej była siostra zwana Mariam, [która] i przysiadłszy u stóp Pana słuchała słowa jego. Zaś Marta była zajęta przy licznych usługach. Przystanąwszy zaś powiedziała: Panie, nie obchodzi cię, że siostra ma samą mnie zostawiła służyć? Powiedz więc jej, aby mnie wspomogła”. (Według Łukasza 10, 35 – 40)

„Podjąwszy Jezus rzekł: Człowiek pewien schodził z Jeruzalem do Jerycha i (na) rozbójników wpadł, ci i obdarłszy go i ciosy zadawszy odeszli, pozostawiwszy półumarłego. Przez przypadek zaś kapłan pewien schodził drogą ową i zobaczywszy go obszedł drugą stroną. Podobnie zaś i lewita, [(co zjawił się)] na tym miejscu, przyszedłszy i zobaczywszy obszedł drugą stroną. Samarytanin zaś pewien podróżując szedł wedle niego i zobaczywszy ulitował się, i podszedłszy obwiązał rany jego polewając oliwą i winem, posadziwszy zaś go na własne bydlę poprowadził go do gospody i zadbał o niego”. (Według Łukasza 10, 30 – 34)