1 Potem rzekłem:
Słuchajcie, proszę, książęta Jakuba
i wodzowie domu Izraela!
Czy nie waszą jest rzeczą znać sprawiedliwość?
2 Wy, którzy macie w nienawiści dobro,
a miłujecie zło,
którzy zdzieracie z nich skórę,
a ciało ich aż do kości.
3 Bo ci, którzy jedzą ciało mego ludu
i skórę z niego zdzierają,
a kości mu łamią i tną na kawałki,
jak w garnku, jak mięso w środku kotła,
4 wołać będą wówczas do Pana,
ale im nie odpowie,
lecz zakryje wówczas oblicze swe przed nimi
za występki, które popełnili.

Nadużycia wśród proroków

5 Tak mówi Pan przeciw prorokom,
którzy zwodzą mój lud,
którzy, gdy mają usta pełne,
głoszą pokój,
a jeśli kto nic nie włoży w ich usta,
ogłoszą wojnę przeciw niemu.
6 Przeto noc będzie dla was bez widzenia
i ciemność dla was bez wieszczby;
zajdzie słońce nad prorokami
i zaćmi się dzień nad nimi.
7 Zawstydzą się wtedy widzący,
wieszczkowie się zarumienią,
i zasłonią wszyscy swe brody,
bo nie będzie Bożej odpowiedzi.
8 Ja zaś zaprawdę pełen jestem mocy Ducha Pańskiego,
sprawiedliwości i męstwa,
abym ogłaszał Jakubowi jego występki,
grzech jego - Izraelowi.

Nieprawość przywódców ludu

9 Słuchajcież tego, książęta domu Jakuba
i wodzowie domu Izraela!
Wy, którzy brzydzicie się sprawiedliwością
i przekręcacie wszystko, co proste.
10 Wy, którzy krwią budujecie Syjon,
a nieprawością Jeruzalem.
11 Książęta jego sądzą za podarunki,
rozstrzygają kapłani jego za zapłatę,
prorocy jego wieszczą za pieniądze,
powołują się jednak na Pana, mówiąc:
«Czyż Pan nie jest wśród nas?
Nie spadnie na nas nieszczęście».
12 Przeto z powodu was Syjon
będzie jak pole zorany,
Jeruzalem rumowiskiem się stanie,
a góra świątyni - szczytem zalesionym.

„Abraham, ojciec wasz, rozweselił się, (że) ujrzy dzień mój, i zobaczył i uradował się. Powiedzieli więc Judejczycy do niego: Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, i Abrahama zobaczyłeś? Powiedział im Jezus: Amen, amen mówię wam, zanim Abraham (stał się), ja jestem. Podnieśli więc kamienie, aby (rzucić) na niego. Jezus zaś ukrył się i wyszedł ze świątyni. I przechodząc zobaczył człowieka ślepego od urodzenia. I zapytali go uczniowie jego mówiąc: Rabbi, kto zgrzeszył, ten czy rodzice jego, tak że ślepy narodził się? Odpowiedział Jezus: ani ten zgrzeszył, ani rodzice jego, ale aby stały się widoczne dzieła Boga w nim”. (Według Jana 8, 56 – 9, 3)

Ananiasz mógł odłożyć sobie część zapłaty, ale nie musiał przy tym kłamać. Dlatego Piotr rozpoznał problem w Duchu Świętym. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 5, 1 – 3 „Ale pewien człowiek, imieniem Ananiasz, z żoną swoją Safirą, sprzedał posiadłość i za wiedzą żony odłożył sobie część zapłaty, a pewną część przyniósł i złożył u stóp Apostołów. Ananiaszu – powiedział Piotr – dlaczego szatan zawładną twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie część zapłaty za ziemię?”

1 Biada tym, którzy planują nieprawość
i obmyślają zło na swych łożach!
Gdy świta poranek, wykonują je,
bo jest ono w mocy ich rąk.
2 Gdy pożądają pól, zagarniają je,
gdy domów - to je zabierają;
biorą w niewolę męża wraz z jego domem,
człowieka z jego dziedzictwem.

Zapowiedź kary Bożej za ucisk ludu

3 Przeto tak mówi Pan:
«Oto Ja zamierzam [zesłać] na to plemię niedolę,
od której nie uchylicie waszych karków
i nie będziecie dumnie chodzić,
bo będzie to czas nieszczęścia.
4 W owym dniu wygłoszą przeciw wam satyrę,
podniosą wielki lament, mówiąc:
""Jesteśmy ograbieni do szczętu!""
Dział mego ludu przemierzony sznurem,
i nie ma, kto by go przywrócił;
pola nasze przydzielono grabieżcy.
5 Przeto nie będziesz mieć nikogo,
kto by rzucał sznurem na dział
w zgromadzeniu Pańskim».

Protest możnych i odpowiedź Proroka

6 «Nie przepowiadajcie!
Niech przepowiadają oni!
Nigdy nie będą przepowiadać w ten sposób:
""Sromota nie będzie oddalona"".
7 Czyż miałby być przeklęty dom Jakuba?
Czyż skory do gniewu jest Duch Pański,
czy takie Jego postępowanie?
Czyż słowa Jego nie są życzliwe
dla ludu swego izraelskiego?»
8 Lecz wy jesteście wrogami mego ludu,
powstajecie przeciwko miłującym pokój;
wyrywacie płaszcz spokojnym przechodniom,
którzy czują odrazę do walki.
9 Kobiety ludu mego wyrzucacie
z ich miłych domów;
dzieciom ich odbieracie
chwałę moją na zawsze.
10 «Wstańcie i uchodźcie,
bo tu nie jest wasze miejsce spoczynku».
Z powodu nieczystości będziecie zniszczeni,
i to zniszczeniem bolesnym.
11 Jeśli człowiek żyjący próżnością i fałszem tak kłamie:
«Będę ci prorokował o winie i sycerze»,
ten staje się prorokiem tego ludu.

Powrót z niewoli

12 Zaprawdę zgromadzę ciebie całego, Jakubie!
Zbiorę w jedno Resztę Izraela,
umieszczę go razem jak owce w ogrodzeniu,
jak trzodę w środku pastwiska,
i będzie gwarno z powodu mnóstwa ludzi.
13 Wystąpi przewodnik przed nimi,
przebiją i przejdą bramę, i wyjdą przez nią;
ich król pójdzie przed nimi,
Pan na ich czele.

„Powiedzieli [więc] mu Judejczycy: Teraz poznaliśmy, że demona masz. Abraham umarł i prorocy, a ty mówisz: Jeśli ktoś słowa mego strzec będzie, nie skosztuje śmierci na wiek. Czy ty większy jesteś (od) ojca naszego Abrahama, który umarł? I prorocy umarli. Kim siebie czynisz? Odpowiedział Jezus: Jeśli ja będę wsławiał mnie samego, chwała ma niczym jest. Jest Ojciec mój wsławiający mnie, który, wy mówicie, że: Bogiem naszym jest. I nie poznaliście go, Ja zaś znam go. I jeśli rzekłbym, że nie znam go, będę podobnym wam kłamcą. Ale znam go i słowa jego strzegę”. (Według Jana 8, 52 – 55)

W historii Kościoła mamy wiele świadectw ludzi, którzy wszystko zawierzyli Jezusowi. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 4, 36 „Tak Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów”.

1 Słowo Pańskie skierowane do Micheasza z Moreszet za czasów Jotama, Achaza i Ezechiasza, królów judzkich - to, co widział o Samarii i Jeruzalem.

SĄD NAD IZRAELEM


Wyrok Boży na Samarię1

2 Słuchajcie, wszystkie narody,
wsłuchuj się, ziemio, i to, co ją napełnia!
Niech Bóg przeciw wam będzie świadkiem,
Pan z pałacu swego świętego!
3 Bo oto Pan wychodzi ze swego przybytku,
zstąpi i deptać będzie po wyniosłościach ziemi.
4 Stopnieją pod Nim góry,
rozdzielą się doliny
jak wosk przed ogniem,
jak wody rozlane po stoku.
5 Wszystko to z powodu występku Jakuba
i grzechów domu Judy.
Jaki występek Jakuba?
Czy nie Samaria?
Co za grzech domu Judy?
Czy nie Jeruzalem?
6 «Przeto uczynię Samarię rumowiskiem na polu,
miejscem pod uprawę winnicy;
kamienie jej stoczę w dolinę
i obnażę jej fundamenty.
7 Wszystkie jej bożki będą potłuczone
i cały jej dorobek w ogniu spalony.
Wszystkie jej posągi rozbiję w gruzy,
bo z zapłaty nierządnicy są zgromadzone
i w zapłatę nierządnicy się obrócą».

Lamentacja Proroka

8 Przeto zawodzić będą i lamentować,
chodzić boso i nago;
jak szakale uczynią zawodzenie
i lament jak strusie.
9 Bo rana jej jest nieuleczalna;
ach, dochodzi aż do Judy,
dosięga bramy mego ludu,
aż do Jeruzalem!
10 W Gat [tego] nie ogłaszajcie,
zgoła nie płaczcie,
w Bet-Leafra
tarzajcie się w prochu!
11 Uchodź, mieszkanko Szafiru,
w haniebnej nagości;
mieszkanka Saananu nie wyjdzie,
żałoba w Bet-Haesel pozbawi was schronienia.
12 Jak mieszkanka Marotu
ma oczekiwać szczęścia,
skoro zstępuje nieszczęście od Pana
do bramy Jeruzalem?
13 Zaprzęgnij rumaki do wozu,
mieszkanko Lakisz,
któraś była początkiem grzechu
dla Córy Syjonu,
bo w tobie znalezione są
występki Izraela!
14 Przeto dasz wiano
dla Moreszet-Gat,
domy Akzibu będą omamieniem
dla królów izraelskich.
15 Zdobywcę sprowadzę także na ciebie,
mieszkanko Mareszy;
aż do Adullam przybędzie
chwała Izraela.
16 Wyrywaj włosy - i zgól je -
nad dziećmi, twoją radością;
rozszerz łysinę jak to jest u sępa,
bo pójdą one w niewolę daleko od ciebie.

„Ja zaś, ponieważ prawdę mówię, nie wierzycie mi. Kto z was upomina mnie za grzech? Jeśli prawdę mówię, dla czego wy nie wierzycie mi? Będący z Boga słów Boga słucha. Dla tego wy nie słuchacie, bo z Boga nie jesteście. Odpowiedzieli Judejczycy i powiedzieli mu: (Czy) nie dobrze mówimy my, że Samarytaninem jesteś ty i demona masz? Odpowiedział Jezus: Ja demona nie mam, ale szanuję Ojca mego, a wy nie okazujecie szacunku mi. Ja zaś nie szukam chwały mej. Jest szukający i sądzący. Amen, amen mówię wam, jeśli ktoś mojego słowa strzec będzie, śmierci nie zobaczy na wiek”. (Według Jana 8, 45 – 51)

Hojność w pierwotnym Kościele byłą znacznie większa, i bardziej niż obecnie. Pytano Boga, na co przeznaczyć zebrane pieniądze. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 4, 34 - 35 „Nikt z nic nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby”.

1 Nie podobało się to Jonaszowi i oburzył się. 2 Modlił się przeto do Pana i mówił: «Proszę, Panie, czy nie to właśnie miałem na myśli, będąc jeszcze w moim kraju? Dlatego postanowiłem uciec do Tarszisz, bo wiem, żeś Ty jest Bóg łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą. 3 Teraz Panie, zabierz, proszę, duszę moją ode mnie, albowiem lepsza dla mnie śmierć niż życie». 4 Pan odrzekł: «Czy uważasz, że słusznie jesteś oburzony?»
5 Jonasz wyszedł z miasta, zatrzymał się po jego stronie wschodniej, tam uczynił sobie szałas i usiadł w cieniu, aby widzieć, co się będzie działo w mieście. 6 A Pan Bóg sprawił, że krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem po to, by cień był nad jego głową i żeby mu ująć jego goryczy. Jonasz bardzo się ucieszył [tym] krzewem. 7 Ale z nastaniem brzasku dnia następnego Bóg zesłał robaczka, aby uszkodził krzew, tak iż usechł. 8 A potem, gdy wzeszło słońce, zesłał Bóg gorący, wschodni wiatr. Słońce prażyło Jonasza w głowę, tak że osłabł. Życzył więc sobie śmierci i mówił: «Lepiej dla mnie umrzeć aniżeli żyć». 9 Na to rzekł Bóg do Jonasza: «Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu?» Odpowiedział: «Słusznie gniewam się śmiertelnie». 10 Rzekł Pan: «Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. 11 A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?»