„Wierny zaś Bóg, że słowo nasze, (to) do was, nie jest tak i nie. Boga bowiem Syn, Jezus Pomazaniec, (ten) wśród was przez nas ogłoszony: przeze mnie, i Sylwana, i Tymoteusza, nie stał się tak i nie, ale tak w Nim się stało. Jakie bowiem obietnice Boga w Nim (owym) tak. Dlatego i przez Niego (to) Amen Bogu na chwałę przez nas. (Tym) zaś umacniającym nas razem z wami ku Pomazańcowi i (który pomazał) nas Bóg, (ten) i (który opieczętował sobie) nas i (który dał) porękę Ducha w sercach naszych”. (Do Koryntian II 1, 18 – 22)

„I (z) tym przekonaniem postanawiałem wcześniej do was przyjść, aby drugą łaskę mieliście, i przez was przejść do Macedonii, i znowu od Macedonii przyjść do was i przez was zostać wyprawionym do Judei. To więc postanawiając, czy zatem lekkomyślnością posłużyłem się? Lub co postanawiam, według ciała postanawiam, aby było u mnie (to) tak tak i (tym) nie nie? (Do Koryntian II 1, 15 – 17)

„Bo duma nasza ta jest: świadectwo sumienia naszego, że w prostocie i nieskażoności Boga, [i] nie w mądrości cielesnej, ale w łasce Boga obracaliśmy się na świecie, obficiej zaś przy was. Nie bowiem inne piszemy wam, ale lub które rozpoznajecie, lub i uznajecie. Mam nadzieję zaś, że aż do końca uznacie, jak i uznaliście nas po części, że chlubą waszą jesteśmy tak jak i wy naszą w dniu Pana [naszego], Jezusa”. (Do Koryntian II 1, 12 – 14)

„Nie bowiem chcemy wy nie wiedzieć, bracia, o utrapieniu naszym, (tym) (które się stało) w Azji, że w nadmiarze ponad moc zostaliście obciążeni, tak że zostać wyzbytym wyjścia my i (co do) życia. Ale sami w sobie samych odpowiedź śmierci powzięliśmy, aby nie przekonani byliśmy na sobie samych, ale na Bogu, budzącym martwych, który z tak wielkiej śmierci wyciągnął nas i wyciągnie, ku któremu nabraliśmy nadziei, [że] i jeszcze wyciągnie, (bo) współdziałając i wy za nas błaganiem, aby od wielu osób (ten) względem nas dar przez wielu został podziękowany za nas”. (Do Koryntian II 1, 8 – 11)

„Bo jak obfitują cierpienia Pomazańca ku nam, tak przez Pomazańca obfituje i zachęta nasza. Czy to zaś trapieni jesteśmy dla waszej zachęty i zbawienia; czy to jesteśmy zachęcani dla waszej zachęty, (tej) działającej w wytrwałości (wśród) tych cierpień, które i my cierpimy. I nadzieja nasza mocna o was, wiedzący, że jak wspólnikami jesteście cierpień, tak i zachęty”. (Do Koryntian II 1, 5 – 7)

„Wysławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Pomazańca, Ojciec litości i Bóg każdej zachęty, (Ten) zachęcający nas w każdym utrapieniu naszym ku móc my zachęcać (tych) w każdym utrapieniu przez zachętę, którą jesteśmy zachęcani sami przez Boga”. (Do Koryntian II 1, 3 – 4)

„Paweł, wysłannik Pomazańca Jezusa przez wolę Boga, i Tymoteusz, brat, (społeczności) wywołanych Boga, będącej w Koryncie, razem z świętymi wszystkimi, (tymi) będącymi w całej Achai; łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana, Jezusa Pomazańca”. (Do Koryntian II 1, 1 – 2)

„Pozdrawiają was (społeczności) wywołanych Azji. Pozdrawia was w Panu wielce Akwila i Pryscylla razem z (tą) w domu ich (społecznością) wywołanych. Pozdrawiają was bracia wszyscy. Pozdrówcie jedni drugich przez pokochanie święte. Pozdrowienie moją ręką Pawła. Jeśli ktoś nie kocha Pana, niech będzie zaklęciem. Marana tha. Łaska Pana Jezusa z wami. Miłość ma z wszystkimi wami w Pomazańcu Jezusie”. (Do Koryntian I 16, 19 – 24)

„Zachęcam zaś was, bracia: Znacie dom Stefanasa, że jest pierwociną Achai i do służby świętym uszykowali siebie samych; aby i wy byliście podporządkowani takim i każdemu współpracującemu i trudzącemu się. Raduję się zaś z powodu przybycia Stefanasa, i Fortunata, i Achaika, bo wasz brak ci wypełnili, pokrzepili bowiem mego ducha i (tego) waszego. Uznawajcie więc takich”. (Do Koryntian I 16, 15 – 18)

„O zaś Apollosie, (tym) bracie: Wielce zachęciłem go, aby przyszedł do was z braćmi. I w ogóle nie było wolą, aby teraz przyszedł. Przyjdzie zaś, kiedy będzie miał dobrą porę. Czuwajcie , trwajcie w wierze, bądźcie mężami, bądźcie silni. Wszystko wasze w miłości niech się staje”. (Do Koryntian I 16, 12 – 14)