Ostatecznie każda manifestacja mocy Jezusa ukazuje piękno Jego osoby, i świadomość planu, jaki ma zrealizować nasz Pan Łk 9, 43 „A wszyscy osłupieli ze zdumienia nad wielkością Boga”.

Król Salomon pokochał też wiele kobiet obcej narodowości, a mianowicie: córkę faraona, Moabitki, Ammonitki, Edomitki, Sydonitki i Chetytki, 2 z narodów, co do których Pan nakazał Izraelitom: «Nie łączcie się z nimi, i one niech nie łączą się z wami, bo na pewno zwrócą wasze serce ku swoim bogom». Jednak Salomon z miłości złączył się z nimi, 3 tak że miał siedemset żon-księżniczek i trzysta żon drugorzędnych. Jego żony uwiodły więc jego serce. 4 Kiedy Salomon zestarzał się, żony zwróciły jego serce ku bogom obcym i wskutek tego serce jego nie pozostało tak szczere wobec Pana, Boga jego, jak serce jego ojca, Dawida. 5 Zaczął bowiem czcić Asztartę, boginię Sydończyków, oraz Milkoma, ohydę Ammonitów. 6 Salomon dopuścił się więc tego, co jest złe w oczach Pana, i nie okazał pełnego posłuszeństwa Panu, jak Dawid, jego ojciec.

„Oby znosiliście mej mało coś nierozsądności; ale i znoście mię. Jestem zazdrosny bowiem (o) was Boga zazdrością. Zaręczyłem bowiem was jednemu mężowi, (aby jako) dziewicę nieskalaną postawić przy Pomazańcu. Boję się zaś, aby nie jakoś, jak wąż zwiódł Ewę w przewrotności jego, zostały zniszczone pomyślenia wasze z dala od prostoty [i nieskalaności] (tej) względem Pomazańca”. (Do Koryntian II 11, 1 – 3)

Nadzieja płynie także stąd, że porażka uczniów nie powoduje braku działania Jezusa Łk 9, 42 „Gdy on jeszcze się zbliżał, zły duch porwał go i zaczął targać. Jezus rozkazał surowo duchowi nieczystemu, uzdrowił chłopca i oddał go jego ojcu”.

Dzięki temu król Salomon bogactwem i mądrością przewyższył wszystkich królów ziemi. 24 Wszyscy więc udawali się do Salomona, aby posłuchać jego mądrości, jaką Bóg obdarzył jego serce. 25 Każdy zaś z nich składał corocznie swoje dary: naczynia srebrne i złote, szaty czy też zbroje lub wonności, konie albo muły. 26 Salomon powiększył liczbę rydwanów oraz jezdnych tak, że miał tysiąc czterysta rydwanów i dwanaście tysięcy jezdnych. Rozmieścił ich w miastach rydwanów i przy królu w Jerozolimie. 27 Srebra zaś król złożył w Jerozolimie tyle, ile kamieni, a cedrów - ile sykomor na Szefeli. 28 Sprowadzono też Salomonowi konie z Musri i z Kue. Kupcy królewscy brali je z Kue za ustaloną cenę. 29 Wywożono i sprowadzano z Musri rydwan za sześćset srebrników, a konia za sto pięćdziesiąt. Tak samo za ich pośrednictwem sprowadzano je dla wszystkich królów chetyckich i aramejskich.

„Nie bowiem, jakby nie dosięgając do was, nadmiernie wyciągamy siebie samych, aż do bowiem i was przybyliśmy pierwsi w dobrej nowinie Pomazańca, nie aż do bez miary chełpiąc się w cudzych trudach, nadzieję zaś mając, (że ze wzrostem) wiary waszej w was (staliśmy się wielcy) według normy naszej aż do obfitowania, ku (leżącym) poza owymi waszymi ogłosić dobrą nowinę, nie w cudzej normie aż do (rzeczy) gotowych chełpienia się. Zaś chełpiący się w Panu niech się chełpi; nie bowiem siebie samego polecający, ten jest wypróbowany, ale którego Pan poleca”. (Do Koryntian II 10, 14 – 18)

Jezus, gdy jest problem, nie usprawiedliwia swoich uczniów, tylko wykazuje im braki, jakie aktualnie mają Łk 9, 41 „Na to Jezus rzekł: O, plemię niewierne i przewrotne! Jak długo jeszcze będę u was i będę was znosił? Przyprowadź tu swego syna!”

Następnie król sporządził wielki tron z kości słoniowej, który wyłożył szczerym złotem. 19 Tron miał sześć stopni i owalny szczyt z tyłu oraz poręcze po obu stronach siedzenia, a przy poręczach stały dwa lwy. 20 Na sześciu stopniach stało tam po obu stronach dwanaście lwów. Czegoś takiego nie uczyniono w żadnym z królestw. 21 Wszystkie też naczynia, z których pił król Salomon, były złote. Również szczerozłote były wszelkie naczynia "Domu Lasu Libanu". Nie było srebra: nie ceniono go w czasach Salomona. 22 Albowiem dalekomorska flota królewska razem z flotą Hirama przybywała co trzy lata przywożąc z Tarszisz złoto i srebro, kość słoniową oraz małpy i pawie.

„Nie bowiem odważamy się zaliczyć lub zestawić siebie samych (z) jakimiś (z tych) siebie samych polecających; ale sami w sobie samych siebie samych mierząc i zestawiając, siebie samych dla siebie samych nie rozumieją. My zaś nie aż do bez miary będziemy chełpić się, ale według miary (tej) normy, którą (to) przydzielił nam Bóg miarę, (żeby) dosięgnąć aż do i was”. (Do Koryntian II 10, 12 – 13)

Uczniowie Jezusa nie zawsze potrafią rozwiązać problemy tych, którzy do nich przychodzą. Wbrew pozorom to słowo jest słowem nadziei także dla nas Łk 9, 40 „Prosiłem Twoich uczniów, żeby go wyrzucili, ale nie mogli”.