„Napawające bojaźnią wpaść w ręce Boga żyjącego. Przypominajcie sobie zaś (te) wcześniej dni, w których oświetleni wielką atletyczną walkę wznieśliście cierpień, z jednej strony (dla) obelg i utrapień stając się widowiskiem, z drugiej strony zaś wspólnikami (tych) tak obracających się stawszy się; i bowiem (z) uwięzionymi współodczuliście, i grabież dobytku waszego z radością przyjęliście, wiedząc, (że) mieć wy sami lepszy majątek i trwający. Nie odrzućcie więc otwartości waszej, która ma wielką odpłatę, wytrwałości bowiem macie potrzebę, aby wolę Boga uczyniwszy, dostalibyście obietnicę”. (Do Hebrajczyków 10, 31 – 36)

„(Jeśli) dobrowolnie bowiem (grzeszymy) my po otrzymać poznanie prawdy, już nie za grzechy pozostaje ofiara, napawające bojaźnią zaś jakieś czekanie osądzenia i ognia skwapliwość, jeść zamierzającego przeciwnych. Odrzuciwszy ktoś Prawo Mojżesza, bez litości przez dwóch lub trzech świadków umiera; jak wielce, uważacie, gorszego zostanie uznany za godnego karania (ten) Syna Boga (który podeptał), i krew przymierza (za) pospolitą (który uznał), przez którą został uświęcony, i Ducha łaski (który znieważył)? Znamy bowiem (Tego), (który powiedział): Mnie ukaranie, ja oddam w zamian; i znowu: Osądzi Pan lud Jego”. (Do Hebrajczyków 10, 26 – 30)

„Mając więc, bracia, otwartość do wejścia Świętych w krwi Jezusa, które odnowił (dla) nas (jako) drogę nową i żywą przez zasłonę, to jest (przez) ciało Jego, i kapłana wielkiego nad domem Boga, podchodźmy z prawdziwym sercem w pełni wiary, skropiwszy sobie serca z sumienia niegodziwego i umywszy sobie ciało wodą czystą; zatrzymujmy wyznanie nadziei nie odchylające się, wierny bowiem (Ten), (który obiecał); i oglądajmy jedni drugich ku wyostrzaniu miłości i pięknych czynów, nie pozostawiając zebrania się siebie samych, jak zwyczajem (dla) niektórych, ale zachęcając, i o tyle bardziej, o ile widzicie zbliżający się dzień”. (Do Hebrajczyków 10, 19 – 25)

„Świadczy zaś nam i Duch Święty; po bowiem powiedzieć: To przymierze, które ułożę sobie względem nich po dniach tych, mówi Pan, dając prawa me do serc ich, i na myśli ich napiszę je, i grzechów ich i bezprawia ich nie będę pamiętał jeszcze. Gdzie zaś uwolnienie (od) nich, już nie ofiara za grzech”. (Do Hebrajczyków 10, 15 – 18)

„I każdy kapłan stawał co dzień, pełniąc publiczną służbę i te same wielekroć przynoszący ofiary, które nigdy (nie) mogą zdjąć grzechów. Ten zaś, jedną za grzechy złożywszy ofiarę na ciągle, usiadł na prawej Boga, w końcu czekając, aż położeni zostaną nieprzyjaciele Jego (jako) podnóżek nóg Jego; jedną bowiem ofiarą uczynił dojrzałymi na ciągle uświęconych”. (Do Hebrajczyków 10, 11 – 14)

„Wyżej mówiąc, że: Ofiar, i darów, i całopaleń i za grzechy nie zechciałeś ani znalazłeś upodobanie, które według Prawa są przynoszone, wtedy powiedział: Oto przychodzę, (by) uczynić wolę Twą. Zabiera pierwsze, aby drugie postawiłby; w tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Pomazańca raz na zawsze”. (Do Hebrajczyków 10, 8 – 10)

„Cień bowiem mając Prawo mających nastąpić dóbr, nie sam obraz spraw, co rok tymi samymi ofiarami, które przynoszą na ciągle, nigdy (nie) może podchodzących uczynić doskonałymi, gdyż (czy) nie powstrzymałby się składane dla (tego) (że) żadnej (nie) mieć już świadomości grzechów pełniący służbę, raz oczyściwszy się? Ale w nich przypomnienie grzechów co rok, niemożliwe bowiem, (by) krew byków i kozłów oddzielać grzechy. Dlatego wchodząc na świat mówi: Ofiary i daru nie zechciałeś, ciało zaś wydoskonaliłeś mi; (w) całopaleniach i za grzechy nie znalazłeś upodobania. Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę, w głowicy zwoju jest napisane o mnie, (by) uczynić, Boże, wolę Twą”. (Do Hebrajczyków 10, 1 – 7)

„Koniecznością więc, (by) przykłady (tych) w niebiosach tymi być oczyszczane, same zaś niebieskie znaczniejszymi ofiarami od tych. Nie bowiem do ręką uczynionych wszedł Świętych Pomazaniec, odbijających wzór prawdziwych, ale do samego nieba, (by) teraz uczynić się widzialnym osobie Boga w imieniu naszym; ani aby częstokroć ofiarowywałby siebie samego, jak właśnie arcykapłan wchodzi do Świętych co rok przez krew cudzą, gdyż trzeba byłoby, (by) On częstokroć doznać cierpienia od położenia fundamentów świata; teraz zaś raz przy spełnieniu wieków ku odrzuceniu grzechu przez ofiarę Jego uczynił się widocznym. I o ile jest odłożone (dla) ludzi raz umrzeć, po zaś tym osądzenie, tak i Pomazaniec, raz ofiarowany ku (temu) wielu wznieść grzechy, po drugi bez grzechu da się zobaczyć (tym) Go wyczekującym ku zbawieniu”. (Do Hebrajczyków 9, 23 – 28)

„Stąd też ani pierwsze bez krwi jest poświęcone; (gdy ogłoszone zostało) bowiem każde przykazanie według Prawa przez Mojżesza całemu ludowi, wziąwszy krew cieląt [i kozłów] z wodą i wełną szkarłatną i hyzopem, sam zwój i cały lud skropił, mówiąc: To krew przymierza, które przykazał względem was Bóg; i namiot zaś, i wszystkie naczynia publicznej służby krwią podobnie skropił. I prawie przez krew wszystko jest oczyszczane według Prawa, i bez wylania krwi nie staje się uwolnienie”. (Do Hebrajczyków 9, 18 – 22)

„I po to przymierza nowego pośrednikiem jest, żeby, (gdy) śmierć (stała się) ku odkupieniu (od tych) w pierwszym przymierzu przestępstw, obietnicę wzięliby powołani wiecznego dziedziczenia. Gdzie bowiem testament, śmierć koniecznością, (by) być spodziewaną, (tego) (który zarządził); testament bowiem przy martwych mocny, gdyż nigdy (nie) okazuje siły, gdy żyje (ten), (który zarządził)”. (Do Hebrajczyków 9, 15 – 17)